မတကဘတ္တဇာတ်

ဧကကနိပါတ် - ၂- သီလဝဂ် -၁၈။ မတကဘတ္တဇာတ်။ ။ သေသူကိုရည်ရွယ်၍ သတ္တဝါတို့ကို သတ်ဖြတ်လှူသဖြင့် ကဲ့ရဲ့ကာ တရားဟောသော ရုက္ခစိုးနတ်အကြောင်း။

ဗုဒ္ဓဟောကြားမတကဘတ်တရား

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသောမြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် လူတို့သည် သေလွန်သောဆွေမျိုးဉာတိကို ရည်မှတ်လျက် ဆိတ်မြန်မာ၊ ဆိတ်ကုလားတို့ကို သတ်ဖြတ်ကာ မတကဘတ်မည်သည်ကို ပြုလုပ်လှူဒါန်းလေ့ ရှိကြကုန်၏။

ရဟန်းတို့သည်မြတ်စွာဘုရားထံသို့ ချဉ်းကပ်ကာ “ ဘုန်းတော်ကြီးသော မြတ်စွာဘုရား ... မတကဘတ်ကိုစိစစ်ဝေဖန်၍ ဆိတ်တို့ကို သတ်ရာဝယ် အကျိုး၊ အပြစ်ကို စိစစ်ဝေဖန်၍ ဟောတော်မူပါ” ဟုလျှောက်ထားကြကုန်၏။ ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် “ ရဟန်းတို့ ... မတကဘတ် ကို လှူဒါန်းလို၍ဆိတ်တို့ကို သတ်ရာဝယ် ပါဏာတိပါတကံ လွန်ကျူးသဖြင့် အပြစ်ဖြစ်ကြောင်းကိုရှေးပညာရှိတို့ ကောင်းကင်ပြင်ဝယ် ရပ်တည်လျက် တရားဟောသဖြင့် ဇမ္ဗူဒီပါ တစ်ကျွန်းလုံးထိုအမှုမျိုး စွန့်လွှတ်စေဖူးကြောင်း” ကို မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကိုဆောင်တော်မူသတည်း။

ယစ်နတ်အမှုစီရင်ပြု

လွန်လေပြီးသောအခါဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဗေဒင်သုံးပုံဝယ် ကမ်းတစ်ဖက်ရောက်တတ်မြောက်သဖြင့် ဒိသာပါမောက္ခ ဖြစ်သော ဆရာပုဏ္ဏားသည် မတကဘတ်ကို လှူဒါန်းလို၍တပည့်တို့ကို ခေါ်ကာ “အမောင်တို့ ... ဤ ဆိတ်ကုလား[သိုး] တစ်ကောင်ကို မြစ်တွင်ရေချိုးပြီးလျှင် လည်ပင်း၌ ပန်းကုံးစွပ်၍ နံ့သာဖြင့် လက်ငါးချောင်းရာရိုက်နှိပ်ပြီး ငါ့ထံသို့ ဆောင်ယူခဲ့ကြ” ဟု စေခိုင်းလေ၏။

ငို၊ရယ်ပြုကာ မေးသောခါ

တပည့်တို့လည်း ဆရာပုဏ္ဏားစေခိုင်းသောအတိုင်း ပြုလုပ်စီမံပြီးလျှင် ဆရာ့ထံ ဆိတ်ကုလား တစ်ကောင်ကိုဆောင်ယူခဲ့ကြကုန်၏။ ဆတ်ကုလားသည် ဇာတိသရဉာဏ်ကိုရ၍ ရှေးဘဝက အဖြစ်အပျက်ကို သိသဖြင့်ရှေးဦးစွာ ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်ပြီးနောက် ကျူကျူချကာ ငိုပြန်လေ၏။

ထိုအခါ ဆရာပုဏ္ဏားကအလွန်အံ့ဩကာ “အချင်းဆိတ် ... သင်ကား ရှေးဦးစွာ ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်ဘိ၏။ နောက်ကျူကျူချကာ ငိုပြန်၏။ အကြောင်း အဘယ်သို့ ရှိသနည်း။ အကြောင်းစုံ ရှင်းလင်း၍ပြောကြားပါ” ဟု ဆိုလေ၏။

ဇာတိဿရ- ရ ပြန်ပြောပြ

ဆိတ်က ဆရာ ပုဏ္ဏားအား -

“အို ပုဏ္ဏား ...

အကျွန်ုပ်ကားရှေးအခါ အသင်ကဲ့သို့ ဗေဒင်သုံးပုံကို တတ်မြောက်သော ပုဏ္ဏားဖြစ်၍ မတကဘတ်ကိုလှုဒါန်းရန် ဆိတ်ကုလား တစ်ကောင်းကို သတ်ခဲ့ဖူးသော ပါဏာတိပါတ အကုသိုလ်ကံကြောင့်လေးရာကိုးဆယ့်ကိုးဘဝတို့၌ ခေါင်းပြတ်၍ သေခဲ့ဖူးပြီ။ ဤဘဝကား ဘဝငါးရာပြည့်မည့်နောက်ဆုံးဘဝ ဖြစ်သည်။ ငါ့မှာ ဤဘဝက လွန်လျှင် ခေါင်းပြတ်၍ သေရမည့် ဆင်းရဲမှလွတ်ရမည်ဖြစ်၍ ဝမ်းသာလှသဖြင့် ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်မိပါသည်”

“အသင်ပုဏ္ဏားမှာယနေ့ ငါ့ကိုသတ်သည့် ပါဏာတိပါတ အကုသိုလ်ကံကြောင့် ဘဝငါးရာ ခေါင်းပြတ်၍ သေရမည့်ဆင်းရဲအတွက် သနားလှသဖြင့် ကျူကျူချကာ ငိုမိပါသည်” ဟု အကြောင်းစုံ ပြောကြားလေ၏။

စောင့်ရှောက်သော်လည်း ကျိုးမပြီး

ပုဏ္ဏားလည်း သတိသံဝေဂ ရသဖြင့် “အချင်းဆိတ် ... မကြောက်ပါလင့်၊ သင့်ကို ငါ မသတ်ပါ”“အသင်ပုဏ္ဏား အသင် မသတ်သော်လည်း ငါ့မှာ သေခြင်းက မလွတ်နိုင် မုချ သေရတော့မည်” “အချင်းဆိတ်.. မကြောက်လင့် သင့်မှာ ဘေးရန်မရှိအောင် ငါတို့ ဆရာတပည့်တစ်တွေ စောင့်ရှောက်မည်”“ပုဏ္ဏား ... သင်တို့ အစောင့်အရှောက်ကား နည်းပါးလှသည်၊ ငါ ပြုလုပ်ထားသောအကုသိုလ်ကံကား ကြီးမားလှ၏” ဟု ဆိုလေ၏။ ပုဏ္ဏားကြီးသည် ဆိတ်ကို လွှတ်ကာ တပည့်အပေါင်းခြံရံလျက် စောင့်ရှောက်၍ လိုက်လေ၏။

ဆိတ်လည်းလွှတ်လျှင်ပင် ကျောက်ဖျာတစ်ခုတွင်ကပ်၍ ပေါက်နေသော ချုံမှ သစ်ရွက်ကို စားမည်ဟု ခေါင်းကိုမော့လျက်ကြိုးစားနေစဉ် ကျောက်ဖျာ၌ မိုးကြိုးကျလျက် ကျောက်ချပ်လွှာတစ်ခု ကွဲပြတ်ကာဆန့်တန်းနေသော လည်ပင်းပေါ်သို့ ကျ၍ ခေါင်းပြတ် သေရရှာလေ၏။

အလောင်းတော်နတ်သား ဟောမိန့်ကြား

ထိုအခါ ရုက္ခစိုးနတ်သည် စည်းဝေးရောက်လာသော လူအများကို မြင်စေ၍ကိုယ်ထင်ပြကာ ကောင်းကင်ပြင်၌ နေလျက် -

“အိုအချင်းတို့ ...

သတ္တဝါကိုသတ်ဖြတ် ညှဉ်းဆဲသော သူကား အပါယ်လေးပါးသို့ ကျရောက်လျက် ခံစားရခြင်း ဆင်းရဲ၊ပဋိသန္ဓေနေရခြင်း ဆင်းရဲ၊ အိုရခြင်း ဆင်းရဲ၊ နာရခြင်း ဆင်းရဲ၊ သေရခြင်း ဆင်းရဲ၊ချစ်သူနှင့် ကွဲကွာရခြင်း ဆင်းရဲ၊ မုန်းသူနှင့် အတူနေရခြင်း ဆင်းရဲ၊ ခြေပြတ်ခြင်း၊လက်ပြတ်ခြင်း စသော ဆင်းရဲ အမျိုးမျိုးတို့ကို တွေ့ကြုံခံစားရသည်၊ သို့အတွက်သတ္တဝါတို့ကို သတ်ဖြတ် ညှည်းဆဲခြင်းမှ ရှောင်ကြည်ပါ” –

ဟုငရဲဘေးဖြင့် ခြိမ်းခြောက်ကာ သာယာစွာသော အသံဖြင့် တရားဟောပြီးလျှင် လူအများအား သီလ၌တည်စေ၏။ လူအများလည်း တရားရကာ ကုသိုလ်ကောင်းမှုကို ပြုလုပ်ကြသဖြင့် သေလွန်သောအခါနတ်ပြည်သို့ လားကြရကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင်မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက်-

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ရုက္ခစိုးနတ်သည် - ယခုအခါ ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) သူ့သက်သတ်က၊ အပါယ်ကျ၊ မုချဆင်းရဲမည်။

(၂) ပဋိသန္ဓေ၊ အို, နာ, သေ၊ ထွေထွေ ဆင်းရမည်။

(၃) မုန်းသူနှင့်နေ၊ ချစ်သူကွေ၊ မသေဆင်းရဲမည်။

မတကဘတ္တဇာတ် ပြီး၏။