မန္ဓာတုဇာတ်

တိကနိပါတ် - ၁။ သင်္ကပ္ပဝဂ် -(၂၅၈) မန္ဓာတုဇာတ်။ ။ လူ့ပြည် စတုမဟာရာဇ်ပြည်နှင့်တကွ တာဝတိံသာ သိကြားမင်း၏ စည်းစိမ်တစ်ဝက်ကို သိကြားမင်း ၃၆ယောက် ပြောင်းလဲသည်တိုင်အောင် ကာမဂုဏ် ခံစားရသော်လည်း မပြည့်ဝနိုင်ဘဲ စုတေပြီးမှာ လူ့ပြည်ပြန်ကျလာသော မန္ဓာတ်မင်းအကြောင်း။

ခံစားမပြီး ကာမမီး

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ရဟန်းတစ်ပါးသည် သာဝတ္ထိပြည်၌ ဆွမ်းခံဝင်သည်ရှိသော် တန်ဆာဆင်အပ်သော မိန်းမတစ်ယောက်ကိုမြင်၍ သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့ပျင်းရိလေ၏။

ရဟန်းတို့သည် ထိုရဟန်းကို တရားသဘင်ဝယ် ဆောင်ယူကာ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူသောအခါ ငြီးငွေ့ပျင်းရိသော အကြောင်းကို လျှောက်ထားကြ၍ မြတ်စွာဘုရား သိတော်မူလျှင် ထိုရဟန်းအား “ချစ်သားရဟန်း ... သင်သည် ဘယ်အခါ၌ တဏှာကို ပြည့်စေနိုင်အဲ့နည်း၊ ကာမတဏှာ မည်သည်ကား သမုဒ္ဒရာကဲ့သို့ ပြည့်စေခြင်းငှာ မတတ်ကောင်း၊ ရှေးမင်းတို့သည် စကြာဝတေးမင်း အဖြစ်ဖြင့် လည်းကောင်း၊ ၎င်းဘဝမှာပင် စတုမဟာရာဇ် နတ်ပြည်သို့တက်ကာ စတုမဟာရာဇ် နတ်မင်းအဖြစ်ဖြင့် လည်းကောင်း၊ တာဝတိံသာနတ်ပြည်သို့တက်ကာ သိကြားမင်း သုံးကျိပ်ခြောက်ယောက် လဲသည်တိုင်အောင် သိကြာ နတ်မင်း အဖြစ်ဖြင့် လည်းကောင်း ကာမတဏှာကို ပြည့်စေခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ဘဲ သေဆုံးခဲ့ရသည်။ သင်ကား ဘယ်အခါ ပြည့်စေနိုင်အံ့နည်း” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

လူပြည်ငြီးငွေ့ စကြာမဟေ့

လွန်လေပြီးသောအခါ ကမ္ဘာဦး၌ မဟာသမ္မတမင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ၎င်းမင်း၏ သားတော် မင်းအဆက်ဆက်တို့ကား - ရောဇ၊ ဝရရောဇ၊ ကလျာဧ၊ ဝရကလျာဏ၊ ဥပေါသထ၊ မန္ဓာတုတို့ ဖြစ်ကုန်၏။

ထိုမင်းတို့တွင် မန္ဓာတုမင်းကား လေးကျွန်းလုံးကို အစိုးရသော စကြာဝတေးမင်းတည်း။ ရတနာခုနစ်ပါး၊ တန်ခိုးလေးပါးနှင့် ပြည့်စုံ၏။ လက်ဝဲလက်ကို ခွေလျက် လက်ယာလက်ဖြင့်ခတ်ကာ ကောင်းကင်သို့ကြည့်၍ ဒူးပုဆစ် ပမာဏရှိသော ရတနာခုနစ်ပါးမိုးကို ရွာစေနိုင်၏။ ဤသို့အံ့ဖွယ် သရဲရှိသောမင်း ဖြစ်၏။ အနှစ် ရှစ်သောင်းလေးထောင် သူငယ်အဖြစ်ဖြင့် ကစား၏။ အနှစ် ရှစ်သောင်းလေးထောင် အိမ်ရှေ့မင်းအဖြစ်ကို ပြု၏။ အနှစ် ရှစ်သောင်းလေးထောင် စကြဝတေးမင်းအဖြစ်ကို ပြု၏။ အသက်တမ်း မမာဏကား အသေင်္ချေယျဖြစ်၏။

တစ်နေ့သ၌ မန္ဓာတုစကြာမင်းသည် ကာမတဏှာကို ပြည့်စေခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သဖြင့် ငြီးငွေ့ပျင်းရိသော အမူအရာကိုပြ၏။ ထိုအခါ အမတ်တို့သည် “မြတ်သောမင်းကြီး ... အဘယ်ကြောင့် ငြီးငွေ့ပျင်းရိသနည်း” ဟု မေးလျှောက်လေ၏။ “အမတ်တို့ ... ကောင်းမှုအစွမ်းဖြင့် ကြည့်ရှုလတ်သော် မင်းအဖြစ်ဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း၊ အဘယ်အရပ်သည် မွေ့လျော်ဖွယ်ရှိသနည်း” ဟု မေးတော်မူ၏။ “မြတ်သောမင်းကြီး ... နတ်ပြည်သည် မွေ့လျော်ဖွယ်ရှိ၏” ဟု လျှောက်ထားကုန်၏။

စကြာမဟေ့ နတ်ပြည်မွေ့

ထိုအခါ မန္ဓာတုမင်းကြီးသည် စက်ရတနာကို ရေဖြင့်ဖျန်း၍ ပရိသတ်နှင့်တကွ စတုမဟာရာဇ် နတ်ပြည်သို့ သွားလေ၏။ စတုမဟာရာဇ် နတ်မင်းကြီး လေးယောက်တို့သည် နတ်ပန်း နတ်နံ့သာတို့ကို လက်စွဲကာလာ၍ ခရီးဦးကြိုဆိုကြကုန်၏။ မန္ဓာတုမင်းကို ဆောင်ယူပြီးလျှင် စတုမာရာဇ် နတ်ပြည်သို့သွားကာ နတ်မင်းအဖြစ်ကို ပေးကြကုန်၏။

မိမိပရိသတ် အခြံအရံဖြင့် စတုမဟာရာဇ် နတ်ပြည်တွင် နတ်မင်းအဖြစ်ဖြင့် ကြာမြင့်စွာမင်းပြု၍ ကာမတဏှာကို ဖြည့်ပါသော်လည်း မပြည့်နိုင်ရကား ငြီးငွေ့ပျင်းရိသော အမူအရာကို ပြပြန်၏။ ထိုအခါ နတ်မင်းကြီး လေးယောက်တို့သည် “မြတ်သောမင်းကြီး ... အဘယ်ကြောင့် ငြီးငွေ့ပျင်းရိသနည်း” ဟု မေး၏။ “နတ်မင်းကြီးတို့ ... အဘယ်နတ်ပြည်သည် စတုမာရာဇ် နတ်ပြည်ထက် မွေ့လျော်ဖွယ် ရှိသနည်း” ဟု မေးလေ၏။ “မြတ်သောမင်းကြီး ... အကျွန်ုပ်တို့သည် သူတစ်ပါး၏ နတ်ပြည်သည် ပရိသတ်သာ ဖြစ်ကုန်၏။ တာဝတိံသာ နတ်ပြည်သည် မွေ့လျော်ဖွယ်ရှိ၏” ဟု လျှောက်ထားကြကုန်၏။

မန္ဓာတုမင်းကြီးစသည် စကြာရတနာကို ရေဖျန်း၍ မိမိပရိသတ်ဖြင့် ခြံရံလျက် တာဝတိံသာ နတ်ပြည်သို့ ရှေးရှုသွားပြန်၏။ ထိုအခါ သိကြားမင်းသည် နတ်ပန်း၊ နတ်နံ့သာတို့ကို လက်စွဲကာ နတ်အပေါင်းခြံရံလျက် ခရီးဦးကြိုဆို၍ မန္ဓာတုမင်းကြီး၏ လက်ကိုဆွဲကာ “မြတ်သောမင်းကြီး ... ဤအရပ်သို့ ကြွတော်မူလော” ဟု ဖိတ်လေ၏။ နတ်အပေါင်းခြံရံလျက် မန္ဓာတုမင်းကြီး သွားစဉ်အခါ သားကြီးရတနာသည် စကြာရတနာကိုယူပြီးလျှင် ပရိသတ် အခြံအရံနှင့်တကွ လူ့ပြည်သို့ သက်ဆင်း၍ မြို့တွင်းသို့ ဝင်လေ၏။

သိကြားမင်းသည် မန္ဓာတုမင်းကြီးကို တာဝတိံသာ နတ်ပြည်သို့ ဆောင်ယူပြီးလျှင် နတ်ပြည့်တို့ကို နှစ်စုစုကာ အလယ်၌ပိုင်း၍ နတ်မင်းကြီးအဖြစ်သို့ ပေးလေ၏။ ထိုအခါမှစ၍ မင်းနှစ်ပါးတို့သည် မင်းပြုကြကုန်၏။ အချိန်ကာလလွန်လတ်၍ နှစ်ပေါင်း သုံးကုဋေခြောက်သန်း ရှိလတ်သော် သိကြားမင်းသည် အသက်ကုန်ကာ စုတေ၍ သိကြားမင်း တစ်ပါး ဖြစ်လာပြန်၏။ ဤသို့သောနည်းဖြင့် အသက်ကုန်ကာ သုံးကျိပ်ခြောက်ယောက်သော သိကြားမင်းတို့သည် စုတေကြကုန်၏။ မန္ဓာတုမင်းကြီးကား လူ၏ ကိုယ်ဖြင့်လျှင် နတ်မင်းအဖြင့်ကို ပြုတော်မူ၏။

သိကြားကိုပင် ရန်ပြုချင်

နောက်ကာလကြာလတ်သော် မန္ဓာတုမင်းကြီးအား အတိုင်းထက်အလွန် ကာမတဏှာသည် ဖြစ်လေ၏။ ထိုအခါ မန္ဓာတုမင်းကြီးသည် ထက်ဝက်သော နတ်မင်းစည်းစိမ်ဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း၊ သိကြားမင်းကိုသတ်၍ ဧကရာဇ်နတ်မင်းအဖြစ်ကိုပြုအံ့ဟု အကြံဖြစ်လေ၏။ သိကြားမင်းကိုကား သတ်ခြင်းငှာ မစွမ်းနိုင်၊ ကာမတဏှာ မည်သည်ကား ပျက်စီးခြင်းအကြောင်းသာ ဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် အာယုသင်္ခါရကို ဆုတ်ယုတ်စေ၏။ မန္ဓာတုမင်းကြီး၏ ကိုယ်ကို သတ်လေ၏။ လူ၏ ကိုယ်သည်လည်း နတ်ပြည်၌ မပျက်စီးကောင်း။ ထိုကြောင့် နတ်ပြည်မှလျော့ကျကာ ဥယျာဉ်တော်သို့ သက်ဆင်းရလေ၏။

ကာမဂုဏ်အရေး ဩဝါဒပေး

ဥယျာဉ်စောင့်သည် မန္ဓာတုမင်းကြီး လာသည်ကိုသိလျှင် မင်းမျိုးတို့အား ကြားလျှောက်ထားလေ၏။ မန္ဓာတုမင်းကြီးလည်း လာလတ်၍ ဥယျာဉ်တော်၌သာလျှင် နေရာကိုခင်းစေ၍ မထသော အိပ်ခြင်းဖြင့် အိပ်လေ၏။ ထိုအခါ အမတ်တို့သည် “အရှင်မင်းကြီး ... အရှင်မင်းကြီး၏ နောက်အဖို့၌ အဘယ်သို့ ပြောဆိုရစ်ရပါအံ့နည်း” ဟု မေးလျှောက်ကြကုန်၏ -

“အမတ်တို့ ... သင်တို့သည် ငါ၏နောက်ကာလ၌ မန္ဓာတုမင်းကြီး ကျွန်းငယ် နှစ်ထောင် အခြံအရံရှိသောကျွန်းကြီးလေးကျွန်း၌ စကြာဝတေးအဖြစ်ကို ပြု၏။ နောက်နှစ်ပေါင်းများစွာ စတုမဟာရာဇ် နတ်မင်းအဖြစ်ကိုပြု၏။ နောက်သုံးကုဋေခြောက်သန်း အသက်ရှည်သော သိကြားမင်း သုံးကျိပ်ခြောက်ယောက် လဲသည်တိုင်အောင် တာဝတိံသာ နတ်မင်းအဖြစ်ကိုပြု၏။ ထိုသို့ပြု၍ ဖြည့်သော်လည်း ကာမတဏှာကို မပြည့်စေနိုင်ဘဲ စုတေသေလွန်ရ၏ - ဟူသော သတင်းကားကို လူအများအား ပြောဆိုရစ်ကြပါ” ဟု မှာထားပြီးလျှင် သေလွန်၍ ကံအားလျော်စွာ လားလေ၏။

မြတ်စွာဘုရားသည် ဘုရားဖြစ်တော်မူသောအခါ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူပြီးလျှင် -

“ရဟန်းတို့ ... လ၊ နေတို့ မြင်းမိုရ်တောင်ကို လှည့်လည်၍ သွားလာထွန်းပရာအရပ် ဆယ်မျက်နှာတို့၌ မြေကိုမှီ၍နေကုန်သော သတ္တဝါအလုံးစုံတို့သည် မန္ဓာတုမင်းကြီး၏ ကျွန်ဖြစ်ကြကုန်၏။ ရတနာခုနစ်ပါးမိုးကို ရွာစေသဖြင့် ကာမဂုဏ်၌ ရောင့်ရဲခြင်းမရှိ၊ ကာမတို့ကား သာယာနှစ်သက်ဖွယ် မရှိကုန်၊ ဆင်းရဲကုန်၏ဟု ပညာရှိသော မြတ်စွာဘုရား၏ တပည့်သားသည် သိမြင်၍ နတ်၌ဖြစ်သော ကာမဂုဏ်တို့၌လည်း မွေ့လျော်ခြင်းသို့ မရောက်လေ၊ နိဗ္ဗာန်သည်သာ မွေ့လျော်ရာဖြစ်၏” – ဟု ရဟန်းတို့အား ဟောကြားဆုံးမတော်မူ၏။

ဤဒေသနာတော်ကို ဆောင်ပြီး၍ သစ္စာကို ပြတော်မူသည့်အဆုံး၌ သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့ပျင်းရိသော ရဟန်းသည် သောတပတ္တိဖိုလ်၌ တည်လေ၏။ တစ်ပါးသော များစွာသော ရဟန်းတို့ကား သောတာပတ္တိဖိုလ်စသည်တို့၌ တည်ကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် - ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ မန္ဓာတု စကြာမင်းကြီးသည် - ယခုအခါ ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ကာမညစ်မည်း၊ အလိုသည်း၊ ဖြည့်လည်းမပြည့်နိုင်။

(၂) စကြာမင်းပြု၊ နတ်မင်းပြု၊ အာယုသက်ဆုံးတိုင်။

(၃) မန္ဓာတုမင်း၊ ပြည့်စေလျဉ်း၊ ပြည့်ခြင်းမရှိနိုင်။

(၄) ကာမပြစ်မြင်၊ ပညာရှင်၊ နတ်တွင်မမွေ့နိုင်။

(၅) နိဗ္ဗာန်ချမ်းမြေ့၊ အာရုံတွေ့၊ မျော်မွေ့နေပိုင်ပိုင်။

မန္ဓာတုဇာတ် ပြီး၏။