မဟိံသရာဇဇာတ်

တိကနိပါတ် - ၃။ ဥဒပါနဝဂ် -(၂၇၈) မဟိံသရာဇဇာတ်။ ။ အလွန်သည်းခံသောကျွဲ၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် မစင်စွန့်သော်လည်း ဆင်းရဲမခံရ၍ တိုးတက်ကာ တခြားကျွဲပေါ်ကို မစင်စွန့်မိသဖြင့် ဦးချိုဖျားတွင် သေပွဲဝင်ရသော မျောက်ယုတ်မာအကြောင်း။

မျောက်ယုတ်မာမှု အကြောင်းပြု

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် သာဝတ္ထိပြည်ဝယ် အမျိုးသားတစ်ယောက်သည် လျှပ်ပေါ်သော မျောက်တစ်ကောင်ကို အိမ်တွင်မွေး၍ထား၏။ ထိုမျောက်သည် ဆင်တင်းကုပ်သို့သွား၍ သီလရှိသော ဆင်၏ ကျောကုန်း၌နေလျက် ကျင်ကြီးကျင်ငယ်စွန့်၏။ စင်္ကြံသွား၏။ ဆင်သည် သီလရှိသောကြောင့် အမျက်မထွက်။

တစ်နေ့သ၌ ထိုဆင်၏နေရာဝယ် တစ်ပါးသော ဆင်ငယ်ငည် လာ၍နေ၏။ မျောက်လည်း ရှေးကဆင်အမှတ်ဖြင့် ကျောကုန်းသို့တက်၏။ ဆင်သည် အမျက်ထွက်သဖြင့် လျင်မြန်စွာ နှာမောင်းဖြင့်ယူပြီးလျှင် မြေ၌ချကာ ခြေဖြင့်နင်း၍သတ်လေ၏။ ထိုအကြောင်းသည် သံဃာဘောင်၌ ထင်ရှားလေ၏။

ရဟန်းတို့သည် တရားဘင်၌ စကားစပ်မိ၍

ထိုမျောက်အကြောင်းကို ပြောဆိုနေကြရာ မြတ်စွာဘုရားကြွလာတော်မူ၍ သိတော်မူလျှင် “ရဟန်းတို့ ... ဤမျောက်သည် ယခုအခါ၌သာလျှင် လျှပ်ပေါ်လော်လည်သည် မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း လျှပ်ပေါ်သည်သာတည်း” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသည်း။

ယုတ်မာတန်တန် ကျွဲသည်းခံ

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ကျွဲမျိုး၌ဖြစ်၍ အရွယ်သို့ရောက်လတ်သော် ကြီးသော ကိုယ်ရှိလျက် အားအစွမ်းနှင့် ပြည့်စုံ၏။ တောင်ခြေက်ရင်းဝယ် ချိုင့်ဝှမ်း ခဲယဉ်းသော တော်အုပ်၌ ကျက်စား၍ ချမ်းသာသော သစ်ပင်ရင်းတစ်ခုတွင် နေ့အခါ နေလေ့ရှိ၏။

ထိုအခါ လျှပ်ပေါ်သော မျောက်တစ်ကောင်သည် သစ်ပင်မှ ဆင်းသက်ကာ ကျွဲ၏ ကျောကုန်းသို့ တက်ပြီးလျှင် ကျင်ကြီး ကျင်ငယ်စွန့်၏။ ချိုတို့၌ကိုင်ကာ တွဲလျားဆွဲ၏။ အမြီးတို့၌ကိုင်ပြီးလျှင် ပုခက်လွှဲသကဲ့သို့ပြုကာ ကစားလေ့ရှိ၏။ ကျွဲသည် သည်းခံခြင်း၊ သနားခြင်း၊ ချစ်ခြင်းနှင့် ပြည့်စုံသောကြောင့် ထိုမျောက်၏ မရိုမသေကျင့်ခြင်းကို နှလုံးမမူ။ မျောက်သည် အကြိမ်ကြိမ် ထိုအတူသာလျှင် ပြုကျင့်၏။

တစ်နေ့သ၌ သစ်ပင်ရင်း၌နေသော နတ်သည် သစ်ခွကြားတွင် တည်လျက် -

“ကျွဲမင်း ... အလုံးစုံသော အလိုကို ပေးတတ်သောအရှင်၏ ဆင်းရဲကို သည်းခံသကဲ့သို့၊ လျှပ်ပေါ်သောစိတ်ရှိ၍ အဆွေခင်ပွန်းကို ပြစ်မှားသော ဤမျောက်ပျက်၏ဆင်းရဲကို အဘယ်ကြောင့် သည်းခံဘိသနည်း –

ဤမျောက်ပျက်ကို ချိုတို့ဖြင့် လည်းကောင်း၊ ခွာတို့ဖြင့် လည်းကောင်း ခတ်နင်း၍ သေအောင် သတ်ပါလော့၊ အကယ်၍ မတားမြစ်ပါမူ မိုက်သောသတ္တဝါတို့သည် အတိုင်းထက်အလွန် ညှဉ်းဆဲကုန်ရာ၏” –

ဟု ပြောဆို တိုက်တွန်းလေ၏။ ကျွဲမင်းသည် သစ်ပင်စောင့်နတ်၏စကားကို ကြားလျှင် -

“အို ရုက္ခစိုးနတ် ... ဤမျောက်ပျက်သည် ငါကဲ့သို့ မှတ်ထင်အောက်မေ့ကာ တစ်းပါးသော ကျွဲတို့ကိုလည်း ပြုလုပ်လိမ့်မည်၊ ပြုလုပ်သောကြောင့် ထိုကျွဲတို့သည် ထိုအရပ်မှာပင် မျောက်ပျက်ကို သတ်ကြလိမ့်မည်၊ ထိုသို့ သတ်ကြခြင်းကား ငါ့အား ဆင်းရဲမှ လည်းကောင်း၊ ပါဏာတိပါတကံမှ လည်းကောင်း လွတ်မြောက်စေရန် ဖြစ်လိမ့်မည်” –

ဟု ရုက္ခစိုးနတ်အား အကျိုးအကြောင်းပြကာ ပြောကြားလေ၏။

ယုတ်မာအစဉ် သေပွဲဝင်

နှစ်ရက်၊ သုံးရက် လွန်သောအခါ ကျွဲမင်းသည် အရပ်တစ်ပါးသို့ သွားလေ၏။ ကြမ်းသော ကျွဲတစ်ကောင်သည် ထိုအရပ်သို့ လာ၍နေ၏။ ထိုအခါ လျှပ်ပေါ်သော မျောက်သည် မိမိနှင့် ဆက်ဆံဖူးသော ကျွဲဟူသော အထိမ်အမှတ်ဖြင့် ကျောကုန်းသို့တက်၍ ရှေးအတူ မရိုမသေ ပြုကျင့်ပြန်၏။ ထိုအခါ ကျွဲသည် ကိုယ်ကိုခါ၍ မျောက်ကို မြေ၌ကျစေပြီးလျှင် ချိုဖြင့် ရင်ဘတ်ကိုခတ်ကာ ခြေတို့ဖြင့် နင်း၍သတ်လေ၏။ မျောက်လည်း ထိုအရပ်မှာပင် အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်လေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ကြမ်းသော ကျွဲသည် - ယခုအခါ ကြမ်းသော ဆင်။

လျှပ်ပေါ်သော မျောက်သည် - လျှပ်ပေါ်သော မျောက်။

ကျွဲမင်းသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) မျောက်ပျက်လျှပ်ပေါ်၊ ကျွဲကျောပေါ်၊ မလျော်ညစ်ကြေးပြု။

(၂) သည်းခံကျွဲမြတ်၊ ကျွဲကြမ်းသတ်၊ သေလတ်ယုတ်မာမှု။

မဟိံသရာဇဇာတ် ပြီး၏။