လောမဟံသဇာတ်

ဧကကနိပါတ် - ၁၀။ လိတ္တဝဂ် -(၉၄) လောမဟံသဇာတ် အလွန် အပူအအေးခံ၍ ကျင့်သဖြင့် အကျိုးမရှိသည်ကိုသိ၍ မိစ္ဆာအယူကို စွန့်ပစ်သော အဝတ်မဆီးသော အာဇီဝကအကြောင်း။

ဘုရားဂုဏ်မဲ့ ပြောဆိုလျက်

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဝေသာလီပြည် ပဋက မည်သော သီတင်းသည် ဆောက်လုပ်အပ်သော ကျောင်း၍ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် သုနက္ခတ္တရဟန်းသည် မြတ်စွာဘုရား အလုပ်အကျွေးဖြစ်၍ သင်္ကန်းသပိတ်ကိုယူကာ နောက်တော်မှလိုက်၍ လှည့်လတ်လတ်သော် ကောရခတ္တိယ တရားကို နှစ်သက်ဖြင့် မြတ်စွာဘုရားထံ သပိတ် သင်္ကန်းကို အပ်နှင်းပြီးလျှင် ကောရခတ္တိယထံသွား၍ တပည့်ခံကာ နေလေ၏။

ကောရခတ္တိယ သေလွန်၍ ကာလကဥိ္ဇက အသုရာဖြစ်သောအခါ လူထွက်၍ “ရဟန်းဂေါတမကား … အရိယာ အဖြစ်ကို ပြုစွမ်းနိုင်သော ဥတ္တရိမနုဿဓမ္မ မရှိ၊ ကြံဆစုံစမ်း၍ မိမိဉာဏ်အား ထင်လာသော တရားကိုသာ ဟောလေ့ရှိ၏။ တရားကို ကျင့်သောသူအား ကောင်းစွာ ဆင်းရဲကုန်ခြင်းငှာ မဖြစ်စေနိုင်” ဟု ဝေသာလီပြည် တံတိုင်း သုံးထပ် အကြားတွင် လှည့်လည်ကာ မြတ်စွာဘုရား ဂုဏ်ကျေးဇူးမဲ့ စကားကိုသာ ပြောဆိုလျက် နေလေ၏။

မိစ္ဆာယူလင့် စုံစမ်းကျင့်

ဆွမ်းခံသွားရင်း ရှင်သာရိပုတ္တရာ … မဂ်၊ ဖိုလ်မှ အချည်းနှီးဖြစ်သော ဤသုနက္ခတ္တ ရဟန်းကား ငါ ဘုရား ဂုဏ်ကျေးဇူးကို မသိ၍ လည်းကောင်း၊ အမျက်ထွက်၍ လည်းကောင်း ပြောဆိုခြင်း ဖြစ်သည်။ ငါဘုရား၌ ရှိသော အဘိဉာဉ် ခြောက်ပါး၊ ဒသဗလဉာဏ်၊ စတုဝေဿရဇ္ဇဉာဏ် စသည်တို့ကား ဥတ္တရိမနုဿဓမ္မများ ဖြစ်သည်။ ငါဘုရား၌ ဥတ္တရိမနုဿဓမ္မ မရှိဟု ပြောဆိုသော စကား၊ စိတ်၊ အယူကို မစွန့်ဘဲ သေလျှင် ငရဲ၌ မုချဖြစ်ရလတ္တံ့။

“ချစ်သား သာရိပုတ္တရာ … မိစ္ဆာအယူ၌ ကြည်ညိုသူကား စင်စစ် ငါဘုရား၌ ကြည်ညိုနိုင်မည် မဟုတ်ပေ၊ ငါ ဘုရားသည်ပင် ဤဘဒ္ဒကမ္ဘာမှ ကိုးဆယ့်တစ်ကမ္ဘာထက်၌ သာသနာပဖြစ်သော မိစ္ဆာအယူသည် အနှစ်သာရ ရှိသလော” ဟု စုံစမ်းသည်ရှိသော် -

(၁) အလွန်ခြိုးခြံသော အကျင့်ကို ကျင့်မည်။

(၂) ကျင့်လျှင် - ကိလေသာ ခေါင်းခါးမည်။

(၃) ခေါင်းပါးလျှင် - မကောင်းမှုကို စက်ဆုပ်မည်။

(၄) စက်ဆုပ်လျှင် - မကောင်းမှုမှ ကင်းမည်။

ဟု နှလုံးသွင်းကာ အင်္ဂါလေးပါးနှင့် ပြည့်စုံသော ဗြဟ္မစရိယအကျင့်ကို ကျင့်၍ နေဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

မိစ္ဆာကျင့်ကြံ လွန်ဖောက်ပြန်

လွန်လေပြီးသောအခါ ဤဘဒ္ဒကမ္ဘာမှ ကိုးဆယ့်တစ်ကမ္ဘာထက်၌ ဘုရားအလောင်းသည် သာသနာပ ဖြစ်သော မိစ္ဆာအကျင့်ကို စုံစမ်းမည်ဟု ကြံစည်ကာ အာဇီဝက ရဟန်းအဖြစ်ဖြင့် ရဟန်းပြုလေ၏။ အဝတ်မဆီး၊ ကိုယ်ကိုလည်း မသုတ်သင်၊ မြူအညစ်အကြေး အလိမ်းလိမ်း ကပ်လျက်ရှိ၏။ ဆိတ်ငြိမ်ရာသို့ ကပ်လျက် တစ်ယောက်တည်းနေ၏။ လူကိုမြင်လျှင် တောသမင်ကဲ့သို့ ပြေး၏။ အလွန်ဖောက်ပြနသော အစာကို စား၏။ နွားငယ်ချေး အစရှိသည်တို့ကို စား၏။ မမေ့မလျော့ ဖြစ်ခြင်းငှာ ကြောက်မက်ဖွယ်ရှိ၏။ တောအုပ်တစ်ခု၌ နေ၏။

အလွန်အေးချမ်းသော ဥတု၌ ညဉ့်အခါ ဆီးနှင်းကျသော လွင်တီးခေါင်၌ ဆီးနှင်းတို့ဖြင့် တစ်ကိုယ်လုံး စွတ်စိုစေလျက် အအေးခံ၏။ နေ့အခါ တောအုပ်ထဲ၌ သစ်ပင်မှ ယိုစီးသော ရေပေါက်တို့ဖြင့် စွတ်စိုစေလျက် အအေးခံ၏။

အလွန်ပူပြင်းသော ဥတု၌ နေ့အခါ လွင်တီးခေါင်၌ ပူပြင်းသော နေရောင်တို့ဖြင့် အပူခံ၏။ ညဉ့်အခါ၌ လည်း တော်အုပ်ထဲ၌ လေမတိုက်သော တောအုပ်၊ သစ်ပင်ငွေ့တို့ဖြင့် အပူခံ၍ ကိုယ်မှ ချွေးတို့သည် ထွက်ကုန်၏။ ထိုအခါ ဘုရားအလောင်း အာဇီဝက ရဟန်းအား -

“အို - အရှင်ရဟန်း … အလွန်လည်း အပူခံ၏၊ အလွန်လည်း အအေးခံ၏၊ ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းသော တောအုပ်၌ တစ်ယောက်တည်းလည်း နေ၏၊ ချမ်းအေးသော်လည်း မီးမလှုံ အဝတ်မဝတ်၊ မြတ်သော အကျင့် ရှာခြင်း၌ လုံ့လပြုဘိ၏” –

ဟု ရှေးအခါက မကြားဖူးသော အကျင့်တို့သည် ဉာဏ်၌ အလိုလို ထင်လာကုန်၏။

အာဇီဝက ရဟန်းသည် ဤသို့လျှင် အင်္ဂါလေးပါးနှင့် ပြည့်စုံသော အကျင့်မြတ်ကို ကျင့်၍ နေရာ သေခါနီးကာလ၌ ငရဲနိမိတ်တို့သည် ထင်လာကုန်၏။ ထိုအခါမှ ဤမိစ္ဆာအကျင့်သည် မှားသောအကျင့် ဖြစ်သည်။ စင်စစ် အကျိုးရှိသောအကျင့် မဟုတ်။ အသေအချာ သိရှိဆုံးဖြတ်မိသော အခါ ခဏချင်းပင် ထိုမိစ္ဆာအယူကို ပယ်ဖျက်၍ သမ္မာအယူကိုယူကာ ကျင့်ကြံသဖြင့် နတ်ပြည်သို့ လားရ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ အဝတ်မဝတ်သော အာဇီဝကသည် - ယခု ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ချမ်း, ပူခံလည်း၊ ဝတ်မဆီး၊ ကိုယ်တည်းတောနေလျှင် ။

(၂) ဖောက်ပြန်စာစား၊ နွားချေစား၊ လွဲမှားမိစ္ဆာပင်။

(၃) အာဇီဦးဗြဲ၊ အကျင့်လွဲ၊ ငရဲနိမိတ်ထင်။

လောမဟံသဇာတ်ပြီး၏။