ဝကဇာတ်

တိကနိပါတ် - ၄။ အဗ္ဘန္တရဝဂ် -(၃၀၀) ဝကဇာတ်။ ။ ဥပုသ်သီလ စောင့်ထိန်းပြီးမှ ဆိတ်ကိုတွေ့၍ဖမ်းရာ မရလိုက်သဖြင့် ဥပုသ် ပြန်လည်စောင့်သုံးသော သစ်ကျုတ်အကြောင်း။

ဓုတင်ကျင့်ကြ တစ်ခဏ

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် သုံးလပတ်လုံး ကိုယ်တော်တစ်ပါးတည်း ကိန်းအောင်းတော်မူ၏။ မည်သူမျှဖူးခွင့်မရလေ။

ထိုအခါ ဥပသေနထေရ်သည် ရဟန္တာဖြစ်ပြီးလျှင် ဓုတင်တေရသကို ဆောင်၏။ မိမိထံနေသော တပည့်များကိုလည်း ဓုတင်တေရသို ဆောင်စေ၏။ မြတ်စွာဘုရားထံ ပရိသတ်နှင့်တကွ ကြွလာသောအခါ အလိုရှိတိုင်း ဖူးမြင်ခွင့်ရကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားလည်း ထိုအခါမှစ၍ ဓုတင်ဆောင်ရဟန်းတို့အား “အလိုရှိတိုင်း ဖူးမြင်ကြကုန်” ဟု ခွင့်ပြုတော်မူ၏။

ထိုသတင်း ပျံ့နှံ့သွားသောအခါ ရဟန်းတို့သည် မြတ်စွာဘုရားအား ဖူးမြင်ခွင့်ရရန် ဓုတင်ဆောင်ကာ အလိုရှိတိုင်း ဖူးမြင်ကြကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ကိုယ်တော်တစ်ပါးတည်း ကိန်းအောင်းရာမှ ထတော်မူသည်ရှိသော် ပံ့သကူ သင်္ကန်းတို့ကိုစွန့်ကာ မိမိတို့ ဆောင်မြဲတိုင်းဖြစ်သော သပိတ် သင်္ကန်းတို့ကို ဆောင်ယူ၍ သွားကြကုန်၏။

မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့နှင့် ကျောင်းစဉ်လှည့်လည်လတ်သော် ပံ့သကူသင်္ကန်းတို့ကိုမြင်၍ ထိုအကြောင်းကို သိတော်မူလျှင် “ရဟန်းတို့ ... ဤရဟန်းတို့၏ ဓုတင်ဆောက်တည်ခြင်းကား ကြာမြင့်စွာ မတည်သော သစ်ကျုတ်၏ ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်းနှင့်တူသည်” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသည်း။

သေဘေးရန်မှောင့် ဥပုသ်စောင့်

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် သိကြားမင်းဖြစ်လေ၏။ ထိုအခါ သစ်ကျုတ်တစ်ကောင်သည် ဂင်္ဂါဖြစ်နားရှိ ကျောက်ဖျာအပြင်၌နေ၏။ ဂင်္ဂါဖြစ်၌လည်း ဆီးနှင်းရေသည် လာလတ်၏။ ကျောက်ဖျာကို ခြံရံလျက်တည်၏။ သစ်ကျုတ်သည် တက်၍ ကျောက်ဖျာအပြင်၌ အိပ်၏။ သစ်ကျုတ်အား ကျက်စားရာ မရှိ၊ ကျက်စားရာသို့ သွားသောလမ်းလည်း မရှိ၊ ရေလည်း တဖြည်းဖြည်း တိုးပွား၍လာ၏။

ထိုအခါ သစ်ကျုတ်သည် ငါ့အား ကျက်စားရာသို့ သွားသောလမ်း မရှိ၊ ထွက်သော ငါ့အား ပျက်ဆီးခြင်းထက် ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်းသည် မြတ်သေး၏ဟု ကြံစည်လျက် စိတ်ဖြင့် အဓိဋ္ဌာန်ပြုကာ ဥပုသ်ကို ဆောက်တည်လျက် အိပ်လေ၏။ ထိုအခါ သိကြားမင်းသည် ဆင်ခြင်လတ်သော် သစ်ကျုတ်၏ အားနည်းလှစွာသော ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်းကိုသိ၍ စုံစမ်းမည်ဟု ဆိတ်အသွင်ဖြင့် လာလတ်၍ သစ်ကျုတ်အနီး၌ရပ်လျက် ကိုယ်ထင်ပြလေ၏။

ဆိတ်စားမည်ပြု ဥပုသ်သည်အမှု

သစ်ကျုတ်သည် ဆိတ်ကိုမြင်လျှင် တခြားနေ့မှ ဥပုသ်ကို ဆောက်တည်မည်ဟု အိပ်ရာမှထ၍ ဆိတ်ကိုဖမ်းရန်လာ၏။ ဆိတ်လည်း ဟိုဟိုသည်သည် ပြေးလွှား၍ အဖမ်းမခံလေ။ သစ်ကျုတ်ကို ဆိတ်ကို ရအောင်မဖမ်းနိုင်လျှင် ပြန်လည်၍ လာလတ်ပြီးလျှင် ငါ့မှာ ဥပုသ်မျက်သေးဟု ရှေးနည်းအတူ အိပ်ပြန်၏။

သိကြားသည် ကိုယ်ထင်ပြကာ ကောင်းကင်၌ရပ်လျက် “ဟယ်-သစ်ကျုတ် ... သင်အား အလွန်အားနည်းသော ဥပုသ်ကို ဆောက်တည်သဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း၊ သင်သည် ငါ့ကို သိကြားဖြစ်မှန်းမသိ၍ ဆိတ်သားကို စားလို၏” ဟု သစ်ကျုတ်ကို ကဲ့ရဲ့ပြီးလျှင် နတ်ရွာသို့ ပြန်လေ၏။

မြတ်စွာဘုရား ဘုရား ဖြစ်တော်မူပြီးလျှင် -

“ရဟန်းတို့ ... သူ့အသက်ကို နှစ်သက်သောအမျိုး၌ဖြစ်သော အသားအသွေးကိုစားသော သစ်ကျုတ်သည် သီလကို ဆောက်တည်၍ ဥပုသ်ကို ကျင့်သုံးဘိ၏၊ သိကြားသည် ထိုသစ်ကျုတ်၏ အကျင့်ကိုသိ၍ ဆိတ်အသွင်ဖြင့် ကပ်လေ၏၊ ဥပုသ်ကို ဖျက်ဆီးဘိ၏၊ ထိုအတူ သာသနာတော်၌ တချို့သော သူတို့သည် ဆောက်တည်အပ်သော ကုသိုလ်၌ အားနည်းသည်ဖြစ်၍ ဆိတ်ကို အကြောင်းပြုသော သစ်ကျုတ်ကဲ့သို့ မိမိကိုယ်ကို ပေါ့အောင်ပြုကုန်၏” –

ဟု ဟောကြားဆုံးမတော်မူ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ သိကြားမင်းသည် - ယခုအခါ ငါဘုရားဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ဘုရားဖူးကြောင်း၊ အခွင့်ကောင်း၊ ရကြောင်းဓုတင်ကျင့်။

(၂) ကုသိုလ်ပြုလည်း၊ ဆန္ဒနည်း၊ ချည်းနှီးမဖြစ်သင့်။

(၃) ဥပုသ်သုံးခိုက်၊ ဆိတ်ကိုလိုက်၊ မှားမိုက်သစ်အကျင့်။

ဝကဇာတ် ပြီး၏။

တိကနိပါတ်စကားပြေ ပြီး၏။