ဝစ္ဆနခဇာတ်

ဒုကနိပါတ် - ၉။ ဥပါဟနဝဂ် -(၂၃၅) ဝစ္ဆနခဇာတ်။ ။ ဗာရာဏသီသူဌေးက စည်းစိမ် တစ်ဝက်ပေး၍ ကာမဂုဏ်ဖြင့် ဖိတ်ကြားသည်ကို လက်မခံဘဲ ကာမဂုဏ် အပြစ်ပြ၍ ဆုံးမသော ဝစ္ဆနခရသေ့ အကြောင်း။

မိတ်ဆွေကျင့်ဝတ် မယွင်းချွတ်

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ရောဇမည်သော မလ္လာမင်းသည် ရှင်အာနန္ဒာ လူဖြစ်စဉ်က အဆွေခင်ပွန်း ဖြစ်လေ၏။

တစ်နေ့သ၌ ရောဇမလ္လာမင်းသည် ရှင်အာနန္ဒာ ကြွလာစိမ့်သောငှာ သတင်းစကား မှကြားကာ ပင့်လျှောက်လိုက်၏။ ရှင်အာနန္ဒာလည်း မြတ်စွာဘုရားထံ ပန်ကြား၍ သွားလေ၏။ ရောဇမလ္လာမင်းသည် ရှင်အာနန္ဒာကြွလာလျှင် အထူးထူးသော ဘောဇဉ်ခဲဖွယ်တို့ကို လှူဒါန်းလျက် ဆွမ်းဘုဉ်းပေးစေပြီးလျှင် “အရှင်ဘုရား .. အကျွန်ုပ်မှာ သက်ရှိသက်မဲ့ ဥစ္စာရတနာများစွာ ရှိပါသည်။ ထက်ဝက်ခွဲ၍ ပေးပမည်၊ လူထွက်ခဲ့ပါ၊ အိမ်၌ ပျော်ပျော်ပါးပါး ကာမဂုဏ် ခံစားကာ နေကြမည်” ဟု လူတို့၏ စည်းစိမ်ဖြင့် လည်းကောင်း၊ ကာမဂုဏ်ငါးပါးဖြင့် လည်းကောင်း ဖိတ်လေ၏။ ရှင်အာနန္ဒာလည်း ကာမဂုဏ်၏ အပြစ်ကိုဟောပြီးလျှင် ကျောင်းသို့ပြန်လေ၏။

မြတ်စွာဘုရားသည် အာနန္ဒာအား ရောဇမလ္လာမင်း၏ အကြောင်းကို မေးတော်မူလျှင် ရှင်အာနန္ဒာသည် “အရှင်ဘုရား ... ရောဇမလ္လာမင်းသည် အိမ်ထောင်ခြင်းဖြင့် ဖိတ်မံသည့်အတွက် ၎င်းအား အိမ်ရာထောင်ခြင်း၌ လည်းကောင်း၊ ကာမဂုဏ်၌ လည်းကောင်း အပြစ်ကိုဟောခဲ့ရကြောင်း” လျှောက်ထားလေ၏။ ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် “အာနန္ဒာ ... ရောဇမလ္လာမင်းသည် ယခုအခါ၌သာ ရဟန်းတို့ကို အိမ်ရာထောင်ခြင်းဖြင့် ဖိတ်မံသည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ဖိတ်မံခဲ့ဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

ကာမဂုဏ်တွက် ဖိတ်မံချက်

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် နိဂုံးရွာ တစ်ခုတွင် ပုဏ္ဏားမျိုး၌ဖြစ်၍ အမည်အားဖြင့် ဝစ္ဆနခမည်၏။ အရွယ်ရောက်လတ်သော် ရသေ့ရဟန်းပြု၍ ဟိမဝန္တာအရပ်၌ ကြာမြင့်စွာ နေလေ၏။

တစ်နေ့သ၌ ချဉ်ဆားမှီဝဲရန် ဟိမဝန္တာအရပ်မှာ သွားသည်ရှိသော် ဗာရာဏသီပြည်သို့ရောက်၍ မင်းဥယျာဉ်၌ နေလျက် နက်ဖြန်မြို့တွင်းသို့ ဆွမ်းခံဝင်လေ၏။ ထိုအခါ ဗာရာဏသီသူဌေးသည် ရသေ့၏ ငြိမ်သက်သော ဣရိယာပုတ်ကိုမြင်၍ ကြည်ညိုသဖြင့် အ်ိမ်သို့ပင့်ကာ ဆွမ်းလုပ်ကျွေးပြီးလျှင် နေ့စဉ်အိမ်သို့ကြွကာ ဆွမ်ဘုဉ်းပေး၍ ဥယျာဉ်တော်၌သာနေရန် လျှောက်ထားလေ၏။ ထိုအခါမှစ၍ ရသေ့နှင့် သူဌေးတို့သည် အချင်းချင်း ချစ်ကျွမ်းဝင်ကြကုန်၏။

တစ်နေ့သ၌ သူဌေးသည် ရသေ့ကြွလာသောအခါ အလွန်ချစ်ကျွမ်းဝင်သဖြင့် “ရဟန်းအဖြစ်မည်သည်သား အလွန်ဆင်းရဲငြိုငြင်၏။ ငါအဆွေ ဝစ္ဆနခရသေ့အား လူထွက်စေ၍ စည်းစိမ်ဥစ္စာအလုံးစုံကို ထက်ဝက်ခွဲပေးပြီးလျှင် ငါတို့နှစ်ယောက် စည်းစိမ်ခံစားလျက် အညီအညွတ် အတူတကွ နေမည်” ဟု ကြံစည်နှလုံးသွင်းကာ ရသေ့ဆွမ်းဘုဉ်းပေးပြီးသောအခါ အနည်းငယ် လောကွတ်ပျူငှာစကား ပြောဆို၍ ရသေ့အား -

“အရှင်ဝစ္ဆနခ” ... ရဟန်းဘောင်က လူထွက်ပြီးလျှင် ရတနာခုနစ်ပါး၊ စားဖွယ်သောက်ဖွယ်တို့နှင့် ပြည့်စုံသောအိမ်မှာ လုံ့လမပြုဘဲ စားကာ၊ သောက်ကာ နေလှည့်ပါလော့၊ ရတနာခုနစ်ပါး စားဖွယ် သောက်ဖွယ်နှင့် ပြည့်စုံသောအိမ်မှာ နေရခြင်းကား အလွန်ချမ်းသာလှ၏” – ဟု အိမ်ရာထောင်ခြင်းဖြင့် ဖိတ်မံလေ၏။

အိမ်ထောင်ပြစ်ပြ ဆိုဆုံးမ

ရသေ့သည် ဗာရာဏသီသူဌေး၏။ စကားကိုကြားလျှင် “သူဌေးကြီး ... သင်ကား မသိ၍ ကာမဂုဏ်၌ မက်မောသည့် အဖြစ်ကြောင့် အိမ်၌နေရခြင်း ကျေးဇူးကို ပြောဆိုဘိသည်။ သင့်အား ငါသည် အိမ်၌နေရခြင်း၏ ကျေးဇူးမဲ့ကို ပြောဆိုမည် နားထောင်လော့” ဟု တိုက်တွန်းကာ -

“သူဌေးကြီး ... အမှုကိစ္စတို့၌ အမြဲမပြတ် လုံ့လမပြုသူ၏အိမ်ကား မတည်တံ့နိုင်၊ ပစ္စည်းဥစ္စာအတွက် မုသားမဆိုသော သူ၏အိမ်ကား မတည်တံ့နိုင်၊ သူတစ်ပါးတို့အား နှိပ်စက်ညှဉ်းဆဲခြင်းကို မပြုသူ၏ အိမ်ကား မတည်တံ့နိုင်၊ ဤသို့အပေါက်ရှိ၍ ဖြစ်နိုင်ခဲသော သဘောရှိသောအိမ်ကို အဘယ်သူအုပ်စိုး၍ နေလိုမည်နည်း” – ဟု သူဌေးကြီးအား အိမ်၌နေရခြင်း၏ ကျေးဇူးမဲ့ကို ပြောဆိုပြီးလျှင် ဥယျာဉ်နေရခြင်း၏ ကျေးဇူးမဲ့ကို ပြောဆိုပြီးလျှင် ဥယျာဉ်သို့သွားလေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် - ရဟန်းတို့ ... ထိုအခါ ဗာရာဏသီသူဌေးသည် - ရောဇမည်သော မလ္လာမင်း။ · ဝစ္ဆနခရသေ့သည် - ငါဘုရားဖြစ်လာပြီ - ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) လုံ့လမဲ့စွာ၊ ပျင်းသူမှာ၊ အိမ်ရာမတည်နိုင်။

(၂) မုသားကိုကြဉ်၊ သစ္စာယှဉ်၊ အိမ်ပင်တည်နိုင်။

(၃) နှိပ်,ညှဉ်းမမူ၊ ပျော့နုသူ၊ အိမ်မူမတည်နိုင်။

ဝစ္ဆနခဇာတ် ပြီး၏။