ဝဋ္ဋကဇာတ်

(၃) ဇာတ်ရှိပါသည်။ ဧကကနိပါတ် - ၄။ ကုလာဝကဝဂ် -၃၅- ဝဋ္ဋကဇာတ်။ ။ တောမီးလောင်၍အမိအဖများ ပြေးသွားသဖြင့် အသိုက်တွင်းမှ သစ္စာပြုသော ငုံးငယ်အကြောင်း။

တောမီးပြင်းစွာ လောင်၍လာ

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် မာဂဓတိုင်း၌ ခရီးဒေသစာရီ ကြွချီတော်မူစဉ်ရွာငယ်တစ်ခုတွင် ဆွမ်းခံ၍ ဆွမ်းဘုဉ်းပေးပြီးလျှင် ရဟန်းအပေါင်း ခြံရံကာတောလမ်းခရီးဖြင့် ကြွတော်မူ၏။

ထိုအခါ ကြီးစွာသောတောမီးသည် အခိုးအလျှံနှင့်တကွ ထလတ်၍ လွှမ်းမိုးကာ လောင်လျက် လာလေ၏။ တချို့ ပုထုဇဉ်ရဟန်းတို့သည် ကြောက်ကြသဖြင့် မီးကြိုကို ပေးကုန်၏။ တချို့ ရဟန်းတို့သည်“လောကသုံးပါးဝယ် နေ၊လ အသွင် ထင်ရှား၍ တန်ခိုးတော် ကြီးမားလှသော မြတ်စွာဘုရားထင်ရှားရှိပါလျက် မီးကြိုကို ပြုရမည်လော” ဟု အပြစ်တင်ကြကုန်၏။

မီးကွင်းမလောင်တောလယ်ကောင်

ထို့နောက်ရှေ့နောက်ခြံရံလျက်နေသော ရဟန်းတို့သည် တစ်စုတစ်ရုံးတည်းဖြစ်ကာ မြတ်စွာဘုရားအထံသို့လာကြကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားလည်း ရဟန်းအပေါင်းခြံရံကာ မထင်ရှားသော နေရာတစ်ခုသို့ရောက်လျှင် ရပ်တော်မူ၏။

တောမီးလည်းမြတ်စွာဘုရား ရပ်တော်မူရာ အရပ် ထက်ဝန်းကျင် သုံးဆယ့်နှစ်ပယ် ကျယ်ဝန်းသောနေရာသို့ရောက်လျှင် မြက်မီးရှူးကို ရေတွင်ချသည့်အလား ငြိမ်းအေး၍ သွားလေ၏။သုံးဆယ့်နှစ်ပယ် အတွင်းသို့ ဝင်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်လေ။

အံ့ဖွယ်ထူးလှချီးကျူးကြ

ရဟန်းတို့သည် “မြတ်စွာဘုရားဂုဏ်ကျေးဇူးတော်သည် အံ့ဖွယ်ရှိပေစွ၊ တန်ခိုးအာနုဘော် ကြီးပေစွ၊ စိတ်မရှိသော(အသက်ဝိဉာဉ်မရှိသော) တောမီးစဉ်လျက်လည်း မြတ်စွာဘုရားတည်ရာအရပ် ထက်ဝန်းကျင်သို့ မလာနိုင်” ဟုအံ့ကြ ချီးမွမ်းကြကုန်၏။

ထိုစကားကိုမြတ်စွာဘုရား ကြားတော်မူလျှင် “ရဟန်းတို့ ... ဤအရပ်ကို တောမီးမလောင်နိုင်ခြင်းကားယခုအခါ ငါဘုရား၏ အစွမ်းတော် မဟုတ်၊ ရှေးနုစဉ်အခါ ပြုလုပ် ခဲ့ဖူးသော သစ္စာတော်၏အစွမ်းဖြစ်သည်။ ဤနေရာ၌ မီးမလောင်နိုင်ခြင်းကား ဤဘဒ္ဒကမ္ဘာ ကုန်ဆုံးသည်တိုင်အောင်တည်ရစ်သော တန်ခိုးအစွမ်း ဖြစ်သည်” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကိုဆောင်တော်မူသတည်း။

တောမီးတောက်လောင်ငှက်တွေရှောင်

လွန်လေပြီးသောအခါ မဂဓတိုင်းဝယ်ဘုရားအလောင်းသည် ငုံးအမျိုး၌ ဖြစ်၏။ ဥခွံမှ ပေါက်ခါစသည်ပင် အိမ်ဂျင်ကြီး ပမာဏရှိ၏။ အမိအဘတို့သည် အမွေးအတောင် မစုံသေးသဖြင့် အသိုက်၌ထားကာ အစာကို ရှာဖွေ၍ကျွေးမွေးကြကုန်၏. ကောင်းကင်၌လည်း မပျံနိုင်၊ မြေ၌လည်း မသွားနိုင်သေး။ ထိုအရပ်၌ နှစ်စဉ်တောမီးလောင်လေ့ရှိ၏။

ထိုအခါအခိုးအလျှံနှင့်တကွ ကြီးစွာသော တောမီးသည် လေအဟုတ်ဖြင့် မြည်ဟည်းကာ လောင်ကျွမ်းလျက်လာလေ၏။ ငှက်အပေါင်းတို့သည် သေဘေးမှ ကြောက်သဖြင့် အော်မြည်ကာ ပြေးကြကုန်၏။

ငုံးငယ်စွမ်းအားသစ္စာကြား

ငုံးငယ်သည် အသိုက်တွင်ဝ်လျက် တောမီးလောင်သည်ကို မြင်၍ “ငါ့မှာ အတောင်ဖြင့်လည်း ကောင်းကင်သို့ မပျံနိုင်၊ခြေဖြင့်လည်း မြေ၌ မသွားနိုင်၊ ငါ့မိဘတို့လည်း သေဘေးမှ ကြောက်သဖြင့် ငါ့ကိုစွန့်ထား၍ ပြေးကြကုန်ပြီ၊ ယခု ငါ့မှာ တစ်ပါးသော ကိုးကွယ်အားထားရာ မရှိပြီ။

လောက၌သီလဂုဏ်ကျေးဇူး၊ သစ္စာ၏ ဂုဏ်ကျေးဇူး၊ မေတ္တာကရုဏာနှင့် ပြည့်စုံသော ရှေးရှေးသောဘုရားရှင်တို့၏ ဂုဏ်ကျေးဇူး၊ တရားတော်၏ ဂုဏ်ကျေးဇူး မည်သည် ဧကန်တိတိ အမှန်ရှိ၏။

ဤဆိုအပ်ပြီးသောဂုဏ်တော်၊ ကျေးဇူးတော်တို့ကို ဆင်ခြင်အောက်မေ့ကာ သစ္စာပြုခြင်းသာ ငါ၏ ကိုးကွယ်ရာ၊အလုံးစုံသော သတ္တဝါတို့၏ ကိုးကွယ်ရာ ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု ကြံစည်နှလုံးသွင်းလျက် -

“အို တောမီး ...

ငါ့မှာ အတောင်ရှိသော်လည်း မပျံနိုင်သေး၊

ခြေရှိသော်လည်း မသွားနိုင်သေး၊

ငါ၏ မိဘတို့လည်း ငါ့ကို စွန့်ပစ်ကာ ထွက်ပြေးကုန်ပြီ။

အိုတောမီး ... ဤအရပ်မှ ဖဲကြဉ်ပါလော့” ဟု သစ္စာပြုလေ၏။

ကမ္ဘာချင်းအောင် မီးမလောင်

ဤသို့ငုံးငယ် သစ္စာပြုသည်နှင့် တစ်ပြိုက်နက် သစ္စာ၏ တန်ခိုးအာနုဘော်ကြောင့် ငုံးင်နေရာတစ်ဆယ့်ခြောက်ပယ် ပတ်လည်အတွင်းသို့ တောမီးသည် မဝင်နိုင်ဘဲ မြက်မီးရှူးကိုရေနှင့်သတ်သဖြင့် ငြိမ်းအေးသည့်အလား တစ်ခါတည်း ငြိမ်းအေး၍ သွားလေ၏။

[ဤအရပ်လည်း ဤဘဒ္ဒကမ္ဘာကုန်ဆုံးသည့်တိုင်အောင် မီးမလောင်ဘဲ တည်လေ၏။ ထိုသို့ မီးကွင်း၍ တစ်ကမ္ဘာလုံးတည်ခြင်းမှာလည်း အလောင်းတော် ငုံးငယ်၏ သစ္စာတန်ခိုးကြောင့် ဖြစ်သည်။ ထိုမီးကွင်းသောအရပ်သည် ကပ္ပဋ္ဌီတိ လေးမျိုးတွင် တစ်မျိုး အပါအဝင် ဖြစ်သတည်း။]

ဤဒေသနာတော် အဆုံး၌ တချို့ရဟန်းတို့သည်သောတာပန်၊ တချို့ သကဒါဂါမ်၊ တချို့ အနာဂါမ်၊ တချို့ ရဟန္တာ အဖြစ်သို့ ရောက်ကြကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

အမိအဘ ငုံးတို့သည် -ယခုအခါ အမိအဘ။

ငုံးငယ်သည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ဘုရား, တရား၊ ဂုဏ်အများ၊ ကြီးမားတန်ခိုးရှိ။

(၂) ငုံးမင်းသစ္စာ၊ မီးငြိမ်းရာ၊ ပယ်မှာဆယ့်ခြောက်ရှိ။

(၃) ကပ္ပဋ္ဌီဝင်၊ လေးမျိုးတွင်၊ တစ်အင်မှတ်ကုန်ဘိ။

ဝဋ္ဋကဇာတ် ပြီး၏။

---

ဧကကနိပါတ် - ၁၂။ ဟံစိဝဂ် -(၁၁၈) ဝဋ္ဋကဇာတ် မုဆိုးလက်တွင် ဥပါယ်ဉာဏ်သုံးသဖြင့် အသက်ဘေး လွတ်မြောက်သော ငုံးပညာရှိအကြောင်း။

ကိလေခေါင်းပါး သူဌေးသား

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် သာဝတ္ထိမြို့တော်ဝယ် စည်းစိမ်ဥစ္စာများစွာရှိသော ဥတ္တရသူဌေးကြီးဝယ် သားတစ်ယောက် ရှိလေ၏။ ထိုသူဌေးကြီးသည် ဗြဟ္မာ့ပြည်မှာ လာသူဖြစ်၍ အဆင်းလှ၏။ ကြည်ညိုဖွယ်ရှိ၏။ ဘုန်းပညာရှိ၏။

တစ်နေ့သ၌ တန်ဆောင်မုန်းလဝယ် နက္ခတ်ပွဲသဘင် ဖြစ်လတ်သော် လူအပေါင်းတို့သည် ပွဲသဘင်၌ ပျော်ပါးကြကုန်၏။ ဥတ္တရသူဌေးသား၏ အဆွေခင်ပွန်း ဖြစ်ကုန်သော သူဌေးသားတို့သည် မယားနှင့်တကွ ဖြစ်ကုန်၏။ ဥတ္တရသူဌေးသားကား ဗြဟ္မာ့ပြည်၌ ကြာမြင့်စွာနေခဲ့သူဖြစ်၍ ကိလေသာတို့၌ စွန်းငြိခြင်းမရှိ။

အဋ္ဌိကထင် ပြည့်တန်ဆာနှင်

အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်သော သူဌေးသားတို့သည် ဥတ္တရသူဌေးသားအား နက္ခတ်ပွဲသဘင်အတွင်းဝယ် မိန်းမတစ်ယောက်နှင့် ပျော်ပါးရန် အကြိမ်ကြိမ် ပြောကြသော်လည်း ခွင့်မရကြကုန်။ ထိုအခါ သူဌေးသားတို့သည် ပြည့်တန်ဆာမ တစ်ယောက်ကို တန်ဆာဆင်စေပြီးလျှင် ဥတ္တရသူဌေးသားထံ အတင်းလွှတ်ကြကုန်၏။

ဥတ္တရသူဌေးသားသည် ပြည့်တန်ဆာမ အိပ်ရာသို့ဝင် လာသော်လည်း ကြည့်လည်း မကြည့်ရှု၊ စကားလည်း မပြော။ ပြည့်တန်ဆာမသည် မိန်းမတို့အမူအရာ စံပယ်ခြင်းဖြင့် ကြည့်ရှုစေမည်ဟု ကြံစည်ကာ သွားဖျားတို့ကို ဖော်လျက် ရယ်လေ၏။ သူဌေးသားလည်း သွားရိုး၌ အဋ္ဌိကသညာ နိမိတ်ကိုယူလျက် ပြည့်တန်ဆာမတစ်ကိုယ်လုံး အရိုးစုကဲ့သို့ ထင်လေ၏။ ထိုအခါ ပြည့်တန်ဆာမကို ရိက္ခာပေး၍ လွှတ်လိုက်၏။

သူဌေးသားဖမ်းထား မင်းချင်းများ

အစိုးရသူတစ်ယောက်သည် ခရီးကြား၌ ပြည့်တန်ဆာမကို မြင်၍ ရိက္ခာပေးကာ မိမိအိမ်သို့ခေါ်ဆောင်၍ ပျော်ပျားလေ၏။

ခုနစ်ရက်လွန်၍ နက္ခတ်ပွဲသဘင် ပြီးလတ်သော် ပြည့်တန်ဆာမ မိဘတို့သည် သမီးပြန်မလာသဖြင့် သူဌေးသားတို့ထံသွားပြီး စုံစမ်းလျှင် ဥတ္တရသူဌေးသားထံ ပို့လိုက်ကြောင်း ပြော၍ ၎င်းအိမ်သို့ လိုက်ကြ၏။ ရောက်လျှင် သူဌေးသားကို “သမီးဘယ်မှာနည်း” ဟု မေးကြ၏။ သူဌေးသားလည်း ခဏချင်းပင် ရိက္ခာပေး၍ လွှတ်လိုက်ကြောင်း ပြောလေ၏။

ပြည့်တန်ဆာမ မိဘတို့လည်း သမီးကိုရှာမရသဖြင့် သူဌေးသားကိုခေါ်၍ မင်းကြီးထံ သွားကြ၏။ မင်းကြီးလည်း သူဌေးသားက အဖြစ်အပျက် အကြောင်းစုံကို လျှောက်ထားသော်လည်းမရ၊ သူဌေးသားကို မင်းအာဧာ ပြုကြကုန်ဟု စီရင်လေ၏။

မင်းဒဏ်လွတ်မြောက် မဂ်,ဖိုလ်ရောက်

ထိုအခါ မင်းချင်းတို့သည် သူဌေးသားကို လက်ပြန်ကြိုးချည်ကာ ယူဆောင်၍ သွားကြကုန်၏။ သူဌေးသားလည်း ငါသည် အိမ်မှာနေ၍ ဤဒုက္ခမျိုးကို တွေ့ရသည်။ အကယ်၍ လွတ်လျှင် ရဟန်းပြုမည်ဟု ကြံစည်လျက် လိုက်လေ၏။ အဖ ဥတ္တရသူဌေးကြီးလည်း သားနောက်မှ ငို၍ လိုက်လေ၏။ ထိုအကြောင်းသည် တစ်မြို့လုံး ပျံ့နှံ့ကာ အုတ်အုတ်ကျက်ကျက် ဖြစ်လေ၏။

ပြည့်တန်ဆာမလည်း အုတ်အုတ်ကျက်ကျက် ဖြစ်သောအခါ ထိုအကြောင်းကိုသိ၍ အိမ်ပေါ်မှ ဆင်းသက်ကာ မိမိကိုယ်ကို မင်းချင်းတို့အား ပြလေ၏။ မင်းချင်းတို့လည်း ပြည့်တန်ဆာမကို တွေ့သဖြင့် သူ့မိဘထံအပ်နှင်း၍ သူဌေးသားကိုလည်း လွှတ်လိုက်၏။

သူဌေးသားလည်း လွတ်လျှင် မိမိကြံစည်ထားသော အတိုင်း အမိအဖတို့ထံ ခွင့်ပန်ကာ မြတ်စွာဘုရားထံ ရဟန်း ပြုလေ၏။ ဝိပဿနာကို ပွားများလျက် မကြာမီ အရဟတ္တဖိုလ်၌ တည်၍ ရဟန္တာအဖြစ်သို့ ရောက်လေ၏။

ရဟန်းတို့လည်း တရားသဘင်ဝယ် ဥတ္တရ သူဌေးသား အကြောင်း စကားစပ်မိ၍ ပြောဆိုနေကြရာ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ “ရဟန်းတို့ … ဥတ္တရ သူဌေးသားသည် ယခုအခါသာလျှင် သေဘေးဖြစ်လတ်သော် ဥပါယ်ဖြင့် ဤဆင်းရဲမှ လွတ်စေအံ့ဟု ကြံစည်၍ သေဘေးမှ လွတ်သည် မဟုတ်၊ ရှေးပညာရှိတို့လည်း သေဘေး ဖြစ်လတ်သော် ဥပါယ်ဖြင့် ဤဆင်းရဲမှ လွတ်စေအံ့ဟု ကြံစည်၍ သေဘေးမှ လွတ်ဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

ဥပါယ်ဉာဏ်သုံး လွန်ပိန်ချုံး

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ငုံးမျိုး၌ ဖြစ်လေ၏။

ထိုအခါ ငုံးမုဆိုးမတစ်ယောက်သည် တောမှ များစွာသောငုံးတို့ကို ဖမ်းယူကာ အိမ်တွင် ချိုင့်ဖြင့်လှောင်လျက် အစာရေစာကျွေးမွေး၍ ရောင်းချ အသက်မွေးလေ၏။

တစ်နေ့သ၌ မုဆိုးသည် တောသို့သွား၍ ဘုရားအလောင်း ငုံးပညာရှိနှင့်တကွ ငုံးများစွာတို့ကို ဖမ်းယူကာ အိမ်သို့ဆောင်ခဲ့၏။ ငုံးပညာရှိသည် “ငါကား မုဆိုးကျွေးမွေးသော အစာရေစာကို စားသောက်၍ ဝြဖိုးနေလျှင် ဝယ်သူ လာသောအခါ ရောင်းစားလိမ့်မည်။ အကယ်၍ မစားမသောက်ဘဲ ပိန်ချုံးနေလျှင် ရောင်းသော်လည်း ဝယ်သူ ရှိမည်မဟုတ်၊ ချမ်းသာရာရမည်၊ အသက်ဘေးကို ဥပါယ်ဖြင့် လွတ်စေမည်” ဟု ကြံစည်လျက် မုဆိုးကျွေးမွေးသမျှ အစာရေစာကို မစားမသောက်ဘဲနေသဖြင့် တဖြည်းဖြည်း ပိန်ချုံးလေ၏။

ဝယ်သူလက်မခံ လွတ်မြောက်ပြန်

ဝယ်သူတို့သည် ငုံးပညာရှိကို မယူကြကုန်၊ တခြားငုံးတို့ကို သာ ယူဆောင်သွားကြကုန်၏၏ တခြားငုံးများကုန်လျှင် ငုံပညာရှိကိုထုတ်၍ ဤငုံးဘာဖြစ်သနည်းဟု စုံစမ်းကြည့်ရှုရန် လက်ဝါးပေါ်တွင် အသာအယာတင်၍ ထား၏။ ငုံးပညာရှိလည်း မုဆိုးမေ့လျော့စဉ် ပျံ၍ တောသို့ဝင်လေ၏။

တခြားငုံးတို့သည် ငုံးပညာရှိကိုမြင်လျှင် “အရှင် … အရှင့်ကို မမြင်သည်မှာ ကြာမြင့်ပြီ ဘယ်သွားနေသနည်း” ဟု မေးလေ၏။ “အဆွေတို့ … ငါ့ကို မုဆိုးဖမ်းသွားသည်” ဟု ပြော၏။ အဘယ်သို့ လွတ်ခဲ့သနည်းဟု မေးကြ၏။ ငုံးပညာရှိသည် ငါကား မုဆိုးပေးသော အစာရေစာကို မစားမသောက်ဘဲ နေကာ ဥပါယ်ဖြင့် လွတ်ခဲ့ကြောင်းကို ဖြေဆိုပြီးလျှင် -

“အဆွေတို့ … မကြံစည်သောသူသည် အကျိုးထူးမရရှိလေ၊ ငါကြံစည်အပ်သော လုပ်ငန်း၏အကျိုးထူးကို ကြည့်ရှုကြပါ၊ ငါ့မှာ ကြံစည်အပ်သော ဥပါယ်ဖြင့်လျှင် အနှောင်အဖွဲ့မှ လွတ်မြောက်ရသည်” ဟု ပြောကြားလေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ငုံးပညာရှိသည် - ယခုအခါ ငါဘုရားဖြစ်လာပြီ -

ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

=မကြံစည်ရိုး မိုက်ပျင်းမျိုး ကျိုးထူးမရမှတ်။ ပညာရှိငုံး ဥပါယ်သုံး လုံးလုံးနှောင်ဖွဲ့လွတ်။

ဝဋ္ဋကဇာတ် ပြီး၏။

---

ဆက္ကနိပါတ် - ၂။ ခရပုတ္တဝဂ် -(၃၉၄) - ဝဋ္ဋကဇာတ် ကြုံလှီရခြင်း အကြောင်းကို ဆိုသောကျီးနှင့် ဆူဖြိုးရခြင်း အကြောင်းကို ဆိုသော ငုံးတို့ အကြောင်း။

ထူးဆန်းအံ့ဖွယ် ပရိယာယ်

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် လျှပ်ပေါ်သော ရဟန်းတစ်ပါးကို အကြောင်းပြု၍ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

အစားလောဘ သိမ်းမရ

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ငုံးမျိုး၌ ဖြစ်၍ တောအရပ်ဝယ် ခြောက်ကပ်သော မြက်သီးကို စားလျက်နေ၏။ ထိုအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ လျှပ်ပေါ်သော ကျီးတစ်ကောင်သည် ဆင်သေကာင်ပုပ် စသည်တို့ဖြင့် မရောင့်ရဲနိုင်ဘဲ ထို့ထက်အလွန် ရလိမ့်ဦးမည်ဟု နှလုံးသွင်းကာ တောသို့ဝင်ပြီးလျှင် သစ်သီးကြီးငယ်တို့ကို စားလျက်နေ၏။

တစ်နေ့သ၌ ထိုကျီးသည် ငုံးကိုမြင်လျှင် ဤငုံးကား အလွန်ဆူဖြိုးလှ၏၊ ဤငုံးကို မေးမြန်း၍ ကောင်းသော အစာကို စားကာ ဆူးဖြိုးအောင် ပြုမည်ဟု ကြံစည်လျက် ငုံး၏အထက်၌ ဖြစ်သော သစ်ခက်တွင် နားလေ၏။ ငုံးသည် ကျီးကိုမြင်လျှင် -

“အို-ဦးရီ…သင်ကား မွန်မြတ်၍ လူတို့အစာ ဖြစ်သော ထမင်း ထောပတ် ဆီဥကို စားရဘိ၏၊ သို့ပါလျက် အဘယ်ကြောင့် ကြုံလှီသနည်း” –

ဟု ရှေးဦးစွာ ပဋိသန္ဓာရစကား ပြောဆို မေးမြန်းလေ၏။

ငုံးဝဖြိုးရေး ကျီးကမေး

ကျီးသည် ငုံး၏ စကားကိုကြားလျှင် -

“အို-ငုံး … ရန်သူတို့အလယ်မှာနေ၍ ရန်သူတို့ အစာကို ရှာမီးစားသောက်လျက် အမြဲ စိတ်မှာ ကြောက်ရွံ့ ထိတ်လန့်နေသော ငါကျီးအား အဘယ်မှာ ဆူဖြိုးနိုင်ပါမည်နည်း” –

“အို-ငုံး… ကျီးတို့ကား စိတ်မှာအမြဲ ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်ကုန်၏၊ လူတို့အစာကို လုယက်ခြင်း ဟူသော ယုတ်မာသောအမှုဖြင့် ရအပ်သော အစာသည် မနှစ်သက်စေနိုင်၊ သို့အတွက် ကြုံလှီပါ၏” –

“အို-ငုံး … သင်ကား ခြောက်ကပ်၍ အဆီဩဇာနည်းသော မြက်သီးစေ့တို့ကို စားရဘိ၏၊ သို့ပါလျက် အဘယ်ကြောင့် ဆူဖြိုးပါသနည်း” –

ဟု ငုံးအား ပြန်၍ ပြောဆိုမေးမြန်း၏။

ရောင့်ရဲအစာမျိုး လွန်ဝဖြိုး

ငုံးသည် ကျီး၏စကားကိုကြားလျှင် -

“အို-ဦးရီး … အလိုဆန္ဒနည်းပါးခြင်း၊ အဝေးသို့မသွားခြင်း၊ ရရသမျှသော အစာအာဟာရဖြင့် မျှတရောင့်ရဲခြင်းတို့ကြောင့် အကျွန်ုပ်ကား ဆူဖြိုးပါ၏။

အမှန်အားဖြင့် အလိုဆန္ဒ နည်းပါ၍ အကြံအစည် နည်းပါးသဖြင့် ချမ်းသာခြင်းရှိလျက် စိတ်ကို ကောင်းစွာ ချီးမြှောက်သူ၏ အသက်မွေးမှုကား ချမ်းသာခြင်း ဖြစ်လွယ်၏” –

ဟု မိမိ ဆူဖြိုးခြင်း အကြောင်းကို ပြောကြားလေ၏။

မြတ်စွာဘုရားသည် ဒေသနာတော်ကို ဆောင်၍ သစ္စာကို ပြသည်၏ အဆုံး၌ လျှပ်ပေါ်သော ရဟန်းသည် သေတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်လေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ လျှပ်ပေါ်သော ကျီးသည် - ယခုအခါ လျှပ်ပေါ်သော ရဟန်း။

ငုံးသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) လို, ကြံ, နည်းပါး၊ ဝေးမသွား၊ စားငြား စာရရာ။

(၂) ချမ်းသာစိတ်, ကိုယ်၊ ချီးမြှောက်လို၊ နိုပျို ဝဖြိုးလာ။

ဝဋ္ဋကဇာတ် ပြီး၏။