ဝိဃာသာဒဇာတ်

ဆက္ကနိပါတ် - ၂။ ခရပုတ္တဝဂ် -(၃၉၃) - ဝိဃာသာဒဇာတ် တော၌ နေသော ပျော်ပါးနေသော ရသေ့ညီနောင်တို့အား စွားကြွင်းစား စကားဖြင့် အရှက်ရစေသော အကြောင်း။

ကစားပျော်ပါး ရဟန်းများ

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ပုဗ္ဗာရုံကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ကစားလေ့ရှိသော ရဟန်းတို့ကို အကြောင်းပြု၍ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

တောလယ်ပျော်ပါး ရသေ့များ

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် သိကြားမင်း ဖြစ်လေ၏။ ထိုအခါ မထင်ရှားသော ကာသိကရွာဝယ် ညီနောင် ခုနစ်ယောက်တို့သည် ကာမဂုဏ်၌ အပြစ်ကိုမြင်၍ တောထွက်ကာ ရသေ့ရဟန်း ပြုကြကုန်လျက် တောအလယ်၌ ကမ္မဋ္ဌာန်းကို အားမထုတ်ကြဘဲ အများအားဖြင့် ကိုယ်လက်ကျန်းမာ ဆူဖြိုးအောင် အားထုတ်ကုန်လျက် ကစားနည်း အမျိုးမျိုးတို့ဖြင့် ကစားကာ နေကြကုန်၏။

ထိတ်လန့်စကား ကျေးပြောကြား

ထိုအခါ သိကြားမင်းသည် ရသေ့ညီနောင်တို့ကို ထိတ်လန့်စေမည်ဟု ကြံစည်လျက် ကျေးသားအဟန် ဖန်ဆင်းပြီးလျှင် ထိုအရပ်သို့သွား၍ သစ်ပင်တစ်ခု၌ နားနေလျက် -

“အချင်းတို့ … စားကြွင်းစား ဖြစ်ကုန်သော သူတို့သည် ချမ်းသာစွာ အသက်မွေးရကုန်၏၊ ထိုသူတို့သည် ယခုဘဝ၌ လည်း ချီးမွမ်းထိုက်ကုန်၏၊ တမလွန် ဘဝ၌ လည်း နတ်ပြည်၌ ဖြစ်ရကုန်၏” –

ဟု ပြောဆိုကာ ရသေ့တို့ကို ထိတ်လန့်စေ၏။

ထိုအခါ ရသေ့တို့တွင် ရသေ့တစ်ပါးသည် ကျေးသား၏ စကာကိုကြား၍ ကြွင်းသော ရသေ့တို့ကို ခေါ်ကာ -

“တစ်မိဝမ်းမှ ပေါက်ဖွားကုန်သော ပညာရှိတို့ … လူတို့ ဘာသာစကားဖြင့် ပြောဆိုသော ကျေးသား၏ စကားကို မကြားကြကုန်သလော၊ နားထောင်ကြကုန်လော့၊ ဤကျေးသားကား ငါတို့ကို ချီးမွမ်းဘိ၏” –

ဟု ပြောဆိုလေ၏။

ရသေ့များ ကျင့်ကို ကဲ့ရဲ့သို့

ထိုအခါ ကျေးသားသည် ရသေ့တို့ကို ပယ်လိုသည်ဖြစ်၍ -

“အို-ရသေ့တို့ … အကျွန်ုပ်သည် သင်တို့ကို မချီးမွမ်း၊ သားကောင်ပုပ်ကို စားသော သင်တို့သည် အကျွန်ုပ် စကားကို နားထောင်ကြကုန်၊ သင်တို့ကား တစ်ပါးသော သတ္တဝါတို့ စားကြွင်းကို စားကုန်၏၊ စားကြွင်းစား မဟုတ်ကုန်” –

ဟု ပြောဆိုပြန်၏။ အလုံးစုံသော ရသေ့တို့သည် ကျေးသား စကားကို ပြန်ကြားမေးမြန်းလို၍ -

“ကျေးသား … ရဟန်းပြု၍ ခုနစ်နှစ် ရှိပြီ၊ ဦးစွန်းရှိသော ငါတို့ကား တောအလယ်၌ ခြင်္သေ့စားကြွင်း, ကျားစားကြွင်းတို့ဖြင့်သာ မျှတကာ နေကြပါလျက် အမောင်ကျေးသားသည် ငါတို့ကို ကဲ့ရဲ့ကုန်ငြားအံ့၊ အဘယ်သူတို့ကို ချီးမွမ်းသနည်း” –

ဟု ကျေးသားအား မေးကြကုန်၏။

ရသေ့များရှက်ဖွယ် ကျေးငြင်းပယ်

ကျေးသားသည် ရသေ့တို့ကို ရှက်စေလိုသည်ဖြစ်၍ -

“အို-ရသေ့တို့ … သင်တို့သည် ခြင်္သေ့, ကျား သားရဲတို့၏ စားကြွင်းကိုစားကုန်လျက် သုံးအပ်ပြီးသော အစာဖြင့် မျှတကာ နေကြကုန်သော်လည်း စားကြွင်းစားဟု မမှတ်ကြကုန်လင့်” –

ဟု ရသေ့တို့အား ဖြေဆိုပြန်၏။ ထိုအခါ ရသေ့တို့သည် တစ်ဖန် ငါတို့ စားကြွင်းစား မဟုတ်ကုန်သော် အဘယ်သူတို့သည် စားကြွင်းစား ဖြစ်ကုန်သနည်းဟု မေးကြပြန်ကုန်၏။ ထိုအခါ ကျေးသားသည် -

“အို-ရသေ့တို့ … ရဟန်းအား လည်းကောင်း၊ ပုဏ္ဏားအား လည်းကောင်း၊ တစ်ပါးသော သူတောင်းစားအား လည်းကောင်း ပေးလှူ၍ အကြွင်းကိုစားသော သူတို့သည်သာ စားကြွင်းစား မည်ကုန်၏” –

ဟု အကြောင်းပြ၍ ဖြေဆိုလျက် ရသေ့တို့အား ရှက်စေပြီးလျှင် မိမိနေရာ တာဝတိံသာသို့ သွားလေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ရသေ့ညီနောင် ခုနစ်ယောက်သည် - ယခုအခါ ကစားတတ်သော ရဟန်းများ။

သိကြားမင်းသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ရသေ့ရဟန်း၊ ကမ္မဋ္ဌာန်း၊ စီးဖြန်းပွားများရာ။

(၂) စား, သောက်, အိပ်လျက်၊ မြူးထူးလျက်၊ နေ့ရက် မဖြုန်းရာ။

ဝိဃာသာဒဇာတ် ပြီး၏။