သကုဏဂ္ဃိဇာတ်

ဒုကနိပါတ် - ၂။ သန္ထဝဝဂ် -၁၆၈ - သကုဏဂ္ဃိဇာတ်။ ။ မိမိနေရာ၌သာ ကျက်စား၍ ရန်သူသိမ်းငှက်ကိုပင် အောင်နိုင်သော ဘီလုံးငှက်ငယ် အကြောင်း။

အနေလွဲမှား ဘေးရန်များ

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် တစ်နေ့သ၌ ရဟန်းတို့ကို ခေါ်တော်မူ၍ “ချစ်သားရဟန်းတို့ ... ဖခင်ဥစ္စာဖြစ်သော အာရုံ၌သာလျှင် ကျက်စားကြကုန်လာ့၊ သင်တို့ကိုထားဘိဦး ရှေးအခါ တိရစ္ဆာန်တို့သည်လည်း ဖခင်ဥစ္စာဖြစ်သော မိမိကျက်စားနေကျ နေရာကိုစွန့်၍ မကျက်စားသင့်သော နေရာ၌ ကျက်စားသဖြင့် ရန်သူလက်ရောက်ပြီးမှ မိမိဉာဏ်ပညာစွမ်းဖြင့် ရန်သူလက်မှ လွတ်ဖူးကုန်ပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

မျိုးရိုးစွန့်ဖျောက် ဘေးရန်ရောက်

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ဘီလုံးငှက်မျိုး၌ဖြစ်၍ ထွန်ချေးတုံး မြေစိုင်ခဲ ပေါများရာအရပ်၌ နေလေ၏။

တစ်နေ့သောအခါ ဘီလုံးငှက်သည် မိမိတို့ ကျက်စားနေကျ နေရာကို စွန့်၍ သူတစ်ပါးတို့ ကျက်စားရာ အရပ်၌ ကျက်စားမည်ဟု တော်အုပ်အဆုံးသို့ သွားလေ၏။ ထိုအခါ တောအုပ်အဆုံူး၌ ကျက်စားနေသော ဘီလုံးငှက်ကို သိမ်းငှက်မြင်လျှင် အဆောတလျှင် ပြေးလာကာ ထိုးသုတ်ယူလေ၏။

ဘီလုံးငှက်သည် သိမ်းငှက် ယူသွားစဉ် “ငါတို့သာ ကျက်သရေမရှိကုန်၊ ငါတို့သာ ဘုန်းကံမရှိကုန်၊ ငါတို့သည် သူတစ်ပါးတို့ ကျက်စားရာအရပ်၌ ကျက်စားမိကုန်၏။ ဖခင်ဥစ္စာဖြစ်သော မိမိတို့ ကျက်စားနေကြနေရာ၌ ကျက်စားပါမူ ထိုကဲ့သို့ သိမ်းငှက် မယူနိုင်ရာ” ဟု မြည်တမ်း ငိုကြွေးလေ၏။

ဘီလုံးသတ္တိ စမ်းလိုဘိ

သိမ်းငှက် ကြားလတ်သော် “ဟယ် ဘီလုံးငှက် ... သင့် ဖခင်ဥစ္စာဖြစ်သော ကျက်စားနေကျ နေရာဟူသည် ဘယ်မှာနည်း” ဟု မေးလေ၏။ “အို သိမ်းငှက် ... ထွန်ချေတုံး မြေစိုင်ခဲ ပေါများသောအရပ်ကား ငါတို့ဖခင်ဥစ္စာ ဖြစ်သော ကျက်စားနေကျ နေရာဖြစ်သည်” ဟု ပြောဆိုလေ၏။ ထိုအခါ သိမ်းငှက်သည် မိမိအစွမ်း သတ္တိကို ယုံကြည်ပြီးဖြစ်၍ “ဟယ် ဘီလုံးငှက် ... သင်သွားလေလော့၊ သင့်ဖခင်ဥစ္စာဖြစ်သော ကျက်စားနေကျနေရာ၌ နေသော်လည်း ငါ့လက်မှ လွတ်နိုင်မည်လော” ဟုဆိုကာ လွှတ်လိုက်လေ၏။

စားကျက်ကျွမ်းကျင် ရန်အောင်မြင်

ဘီလုံးငှက်သည် မိမိကျက်စားနေကျ နေရာသို့ သွားလေ၍ မြေစိုင်ခဲကြီးပေါ်သို့ တက်ပြီးလျှင် “အို သိမ်းငှက် ... လာလော့၊ ထိုးသုတ်လော့” ဟု ဆိုကာ ရပ်နေလေ၏။ သိမ်းငှက်သည် ထိုးသုတ်ရန် အတောင်နှစ်ဖက်ကို ဖြန့်ကာ လျင်သောအဟုတ်ဖြင့် ဘီလုံးငှက်ထံ ပြေးလာလေ၏။ ထိုအခါ ဘီလုံးငှက်သည် မြေစိုင်ခဲ အကြားသို့ ဝင်လေ၏။ သိမ်းငှက်လည်း လျင်သောအဟုတ်ကို မရပ်တန့်နိုင်တော့ဘဲ မြေစိုင်ခဲတွင် ရင်ဘတ်ဖြင့် တိုက်မိကာ ရင်ကွဲပြီး မျက်လုံးထွက်၍ သေလေ၏။

မာရ်မင်း အခွင့်မပေးနှင့်

သိမ်းငှက် သေခြင်းသို့ရောက်လတ်သော် ဘီလုံးငှက်သည် မြေစိုင်ခဲကြားမှ ထွက်၍ ငါသည် စင်စစ်လျှင် ရန်သူပျက်စီးခြင်းကို မြင်ရပေပြီဟု ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ ဘေးလွတ်ကြောင်း ဖြစ်သော ဉာဏ်နှင့် ပြည့်စုံသောငါသည် ဖခင်ဥစ္စာဖြစ်သော ကျက်စားရာအရပ်၌ မွေ့လျော် ကျက်စားသည်ဖြစ်၍ ရန်သူလက်မှ လွတ်မြောက်ကာ အကျိုးစီးပွားကို မြင်ရခြင်းကြောင့် ဝမ်းမြောက်ရပေ၏ဟု ဥဒါန်းကျူးရင့်လေ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်ဇာတ်ကိုဆောင်တော်မူပြီးလျှင် -

”ရဟန်းတို့ ... တိရစ္ဆာန်တို့သည်လည်း မကျက်စားသင့်သောအရာ၌ ကျက်စားသည်ရှိသော် ရန်သူလက်သို့ ရောက်ရ၏။ ဖခင်ဥစ္စာဖြစ်သော မိမိတို့ ကျက်စားရာရော၌ ကျက်စားသည်ရှိသော် ရန်သူကို နှိမ်နင်းနိုင်၏။ ထို့ကြောင့် သင်တို့သည် သူတစ်ပါးတို့အရာ ဖြစ်သော မကျက်စားသင့်သောအရာ၌ မကျက်စားကြကုန်လင့်၊ အကယ်၍ ကျက်စားသည်ရှိသော် မာရ်မင်းသည် အခွင့်ရလေ၏။ မာရ်မင်းသည် စွဲလမ်းရာကို ရလေ၏”

“ရဟန်းတို့ ... သူတစ်ပါးတို့အရာ ဖြစ်သော ရဟန်းတို့ မကျက်စားသင့်သော အရာဟူသည် ရူပါရုံ၊ သဒ္ဒါရုံ၊ ဂန္ဓာရုံ၊ ရသာရုံ၊ ဖောဋ္ဌဗ္ဗာရုံ အာရုံငါးပါး ကာမဂုဏ်တရားပင် ဖြစ်၏” -

“ရဟန်းတို့ .... အစာရှာရန် တောအုပ်အစွန်၌တည်သော ဘီလုံးငှက်ရှိရာသို့ အားအစွမ်းဖြင့် ထိုးသုတ်ရန်ကျလာသော သိမ်းငှက်သည် လျင်မြန်စွာ ရောက်လေတော့၏။ ထိုကြောင့် သိမ်းငှက်သည် သေခြင်းသို့ ရောက်ရလေတော့၏” –

ဟု သိမ်းငှက်နှင့် ဘီလုံးငှက်ကို ဥပမာပြုကာ မိမိတို့ကျက်စားရာမဟုတ်သော အာရုံငါးပါး ကာမဂုဏ်တရားတို့၌ မကျက်စားကြရန် ဆုံးမတော်မူ၏။

ဤဒေသနာတော်၏ အဆုံး၌ များစွာသော ရဟန်းတို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ် စသည်တို့၌ တည်ကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ သိမ်းငှက်သည် - ယခုအခါ ဒေဝဒတ်။

ဘီလုံးငှက် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ကာမဂုဏ်ငါးပါး၊ ရဟန်းများ၊ ကျက်စားမပြုရာ။

(၂) တစ်ပါးစားကျက်၊ ဘီလုံးငှက်၊ သိမ်းလက်ရောက်ရရှာ။

(၃) ဖခင်နယ်တွင်း၊ ကျက်စားလျှင်း၊ နှိမ်နင်းသိမ်းရန်ကွာ။

သကုဏဂ္ဃိဇာတ် ပြီး၏။