သကုဏဇာတ်

(၂)ဇာတ် ရှိပါသည်။ ဧကကနိပါတ် - ၄။ ကုလာဝကဝဂ် -၃၆- သကုဏဇာတ်။ ။ မိမိနေသောနေရာအရပ်၌ ဘေးဖြစ်မည်ကို ပညာရှိငှက်က ပြောပါလျက် မပြောင်းရွှေ့ဘဲနေသဖြင့် ပျက်ကြသောငှက်များ အကြောင်း။

သည်းခံကျင့်လည်း အချည်းနှီး

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ရဟန်းတစ်ပါးသည်မြတ်စွာဘုရားထံ ကမ္မဋ္ဌာန်းယူကာ ကောသလတိုင်းဝယ် ပစ္စန္တရာဇ် ရွာငယ်တစ်ရွာကိုအမှီပြုလျက် တောကျောင်း၌ နေသတတ်။ ရှေးဦးစွာ နေထိုင်သော လမှာပင် မီးလောင်လေ၏။

ထိုအခါ ရဟန်းသည်ကျောင်းသစ်ဆောက်ရန် ဒါယကာတိုပအား ပြောကြားလေလျှင် ဒါယကာတို့သည် လယ် ရေ သွင်းပြီးမှဆောက်မည်၊ မျိုးကြဲပြီးမှ ဆောက်မည်၊ ကာရံပြီးမှ ဆောက်မည်၊ ပေါင်းမြတ်သုတ်သင်ပြီးမှ ဆောက်မည် စသည်ဖြင့် အချိန်ကာလ ရွေ့လာကာ တစ်ဝါတွင်းလုံးလွင်ထီးခေါင်၌ ဆင်းရဲစွာ နေရ၏။ သို့အတွက် ကမ္မဋ္ဌာန်း အားထုတ်ပါသော်လည်း တစ်စုံတစ်ရာတရားထူးကို မရလေ။

ဝါကျွတ်၍ပဝါရဏာပြုပြီးသော် မြတ်စွာဘုရားထံ အဖူးအမြော်သွားပြီးလျှင် အကြောင်းစုံလျှောက်ထားလေ၏။ မြတ်စွာဘုရားလည်း “ချစ်သား ရဟန်း ... သင်သည် ရှေးအခါတိရစ္ဆာန်တို့သည်ပင် လျောက်ပတ်သော နေရာအရပ်ကို သိသေးသည်၊ ယခုအခါ လူဖြစ်လျက်လျောက်ပတ်သော နေရာကို အဘယ်ကြောင့် မသိသနည်း” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

သစ်ပင်ကိုင်းမှမီးခိုးထ

လွန်လေပြီးသောအခါဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ငှက်ပညာရှိ တစ်ကောင်သည် ငှက်အပေါင်းခြံရံကာ တောအရပ်ဝယ် အခက်၊ အရွက်နှင့် ပြည့်စုံသော သစ်ပင်ကြီး တစ်ပင်၌ နေလေ၏။

တစ်နေ့သ၌ငှက်တို့နေသော သစ်ပင်ကြီး၏ အကိုင်းအခက်တို့သည် အချင်းချင်း ထိခိုက်ပွတ်တိုက်မိသည်ရှိသော် အမှုန့်ဖြစ်၍ ကျလေ၏။ နောက် ထိခိုက်သောနေရာမှ အခိုး ထလေ၏။

မီးခိုးမြင်ရဆိုဆုံးမ

ထိုအခါ ငှက်ပညာရှိသည်အကိုင်းချင်း ထိခိုက်၍ကျသော အမှုန့်ကို လည်းကောင်း၊ ထိခိုက်ရာ အရပ်မှ ဖြစ်သောအခိုးကို လည်းကောင်း မြင်လေလျှင် “ဤအကိုင်းတို့ ထိခိုက်ဖန်များလတ်သော် ပူ၍မီးထွက်ကုန်လတ္တံ့၊ ထိုမီးအောက်သို့ ကျလတ်သော် သစ်ရွက်ဟောင်း သစ်ရွက်ခြောက်တို့ကိုမီးလောင်ကုန်လတ္တံ့၊ သစ်ရွက်ကို မီးလောင်လတ်သော် သစ်ပင်ကြီးကို မီးလောင်လတ္တံ့၊ဤသစ်ပင်ကြီး၌ နေရန်မသင့်၊ အရပ်တစ်ပါးသို့ ပြောင်းရွှေ့ရန် သင့်သည်” ဟုဆင်ခြင်စဉ်းစားက ငှက်အပေါင်းတို့အား -

“အိုငှက်အပေါင်းတို့ ... ငါတို့ နေရာ သစ်ပင်ကြီးမှ မီးထွက်၍ လောင်လိမ့်မည်၊ ငါတို့မှီခိုအားထားရာ သစ်ပင်ကြီးမှာ ဘေးဖြစ်တော့မည်၊ ဤသစ်ပင်ကြီးကို စွန့်လွှတ်၍တစ်နေရာသို့ သွားကြပါ” ဟု ပြောဆို ဆုံးမလေ၏။

ငှက်ပညာရှိစကားကို နားထောင်သော ငှက်အပေါင်းတို့သည် ငှက်ပညာရှိနှင့်အတူ အရပ်တစ်ပါးသို့ ပြောင်းရွှေ့ကြကုန်၏။

ဆုံးမမရ ပျက်စီးကြ

ပညာမဲ့သော ငှက်တို့သည်“ရေတစ်ပေါက် တစ်စက် မျှသာ ရှိသော ရေအိုင်ထဲမှာ မိကျောင်းကို မြင်ရာသလော” ဟုဆင်ခြင်ပေးကာ ငှက်ပညာရှိ စကားကို မနာယူကြဘဲ ထိုသစ်ပင်ကြီးမှာပင် ကျန်ရစ်ကုန်၏။

တစ်နေ့သ၌ငှက်ပညာရှိ ဆင်ခြင် စဉ်းစားသည့်အတိုင်း မီးဖြစ်လာကာ သစ်ပင်ကြီးကို မီးလောင်လေ၏။အခိုးအလျှံ ထလတ်သော် အခိုးသင့်သော ငှက်တို့သည် တခြားသို့ မပျံနိုင်ကြဘဲမီးထဲသို့ကျ၍ သေကျေပျက်စိးကြကုန်၏။

ဤဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ ထိုရဟန်းသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်လေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ငှက်ပညာရှိ ပရိသတ်သည် - ယခုအခါ ဘုရားပရိသတ်။

ငှက်ပညာရှိသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ပညာရှိတွေး၊ လာမည့်ဘေး၊ အဝေးကပင်သိ။

(၂) သင့်လျော်, မလျော်၊ ရပ်နှစ်ဖော်၊ သိသော်ချမ်းသာ၏။

သကုဏဇာတ် ပြီး၏။

---

စတုက္ကနိပါတ် - ၁။ ကာလိင်္ဂဝဂ် -(၃၀၈) သကုဏဇာတ်။ ။ ကျေးဇူးကန်းသော ခြင်္သေ့၏ ခံတွင်း၌ စူးဝင်နေသည့် အရိုးကို နုတ်ပေးသော သစ်တောက်ငှက် အကြောင်း။

ကျေးဇူးမသိ ယုတ်လေဘိ

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဝေဠုဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ဒေဝဒတ်သည် သူပြုဖူးသော ကျေးဇူးကို မသိလေ။

ထိုအခါ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်ဝယ် ဒေဝဒတ် ကျေးဇူးမသိသောအကြောင်းကို စကားစပ်မိ၍ ပြောဆိုနေကြရာ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ သိတော်မူလျှင် “ရဟန်းတို့ ... ဝေဝဒတ်သည် ယခုအခါ၌သာ ကျေးဇူးကို မသိတတ်သည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ကျေးဇူးကိုမသိတတ်သည်သာတည်း” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

ခြင်္သေ့ရိုးမျက် ခံရခက်

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ဟိမဝန္တာဝယ် သစ်တောက်လောက်ငှက်မျိုး၌ ဖြစ်လေ၏။ ထိုအခါ ခြင်္သေ့တစ်ကောင်သည် အသားကိုစားစဉ် လည်ချောင်း၌ အရိုးတစ်ခုသည် စူးဝင်လေ၏။ လည်ပင်းသည် ဖူးဖူးရောင်လျက် အစားမစားနိုင်၊ အလွန်နာကျင်သော ဝေဒနာဖြစ်လေ၏။

အသက်စောင့်ရှောက် သစ်တောက်လောက်

အစာရှာသွားသော သစ်တောက်လောက်ငှက်သည် ထိုခြေင်္သေ့ကိုမြင်လျှင် သစ်ခက်၌ နားနေလျက် “အဆွေခြင်္သေ့ ... သင်အား အဘယ်ကြောင့် ဆင်းရဲဝေဒနာ ဖြစ်သနည်း” ဟု မေးလျှင် ခြင်္သေ့သည် လည်ချောင်း၌ အရိုးစူးဝင်သော အကြောင်းကို ပြောကြားလေ၏။ ထိုအခါ သစ်တောက်လောက်ငှက်သည် “အဆွေခြင်္သေ့ ... သင်၏ လည်းချောင်း၌ စူးဝင်နေသော အရိုးကို နုတ်၍ပေးလိုပါ၏။ ကိုက်သတ်မည်ကို ကြောက်သဖြင့် သင့်ခံတွင်းသို့ ငါမဝံဝံ့ပါ” ဟု ပြောလေ၏။

ထိုအခါ ခြင်္သေ့သည် “အဆွေသစ်တောက်လောက်ငှက် ... မကြောက်ပါလင့်၊ သင့်ကို ငါ မကိုက်သတ်ပါ၊ ငါ၏ အသက်ကိုပေးပါလော့” ဟု တောင်းပန်လေ၏။ သစ်တောက်လောက်ငှက်သည် ကောင်းပြီး အသက်ကို ပေးမည်ဟု ဝန်ခံပြီးလျှင် ခြင်္သေ့ကို လက်ယာနံပါးဖြင့် အိပ်စေလျက် ကိုက်သတ်မည်၊ မသတ်မည်ကို ဘယ်သူသိနိုင်မည်နည်းဟု ကြံစည်ဆင်ခြင်လျက် ခံတွင်းကို မပတ်နိုင်အောင် အောက်နှုတ်ခမ်းနှင့် အထက်နှုတ်ခမ်း၌ တုတ်လှံတံထောက်လျက် ခံတွင်းသို့ ဝင်ပြီးလျှင် အရိုးစွန်းကို နှုတ်သီးဖြင့်ကိုက်၍ နုတ်လေ၏။ အရိုးကျွတ်ကျလတ်သော် ခံတွင်းမှထွက်၍ လှံတံကို ပယ်ပြီးလျှင် သစ်ခက်၌ နားပြန်၏။ ခြင်္သေ့လည်း ရောဂါပျောက်ကင်း ချမ်းသာလေ၏။

ကျေးဇူးကိုမေ့ ယုတ်ခြင်္သေ့

တစ်နေ့သ၌ ခြင်္သေ့သည် ကျွဲတစ်ကောင်ကိုသတ်၍ စားကာနေ၏။ ထိုအခိုက် သစ်တောက်လောက်ငှက်သည် အသက်ကိုပေးခဲ့ဖူးသော ကျေးဇူကို သိ၊ မသိ စုံစမ်းမ်ညဟု ခြင်္သေ့အထက်ရှိသော သစ်ခက်၌နားလျက် -

“အို - ခြင်္သေ့မင်း ... သင့်အား အကျွန်ုပ် ရှိခိုးပါ၏။ အကျွန်ုပ်သည် စွမ်းအားရှိသမျှ အသင်တို့ကိစ္စကို ဆောင်ရွက်ခဲ့ဖူးပါ၏။ အကျွန်ုပ်သည် အနည်းငယ်မျှရှိသော အမဲသားကို ရလိုပါ၏” –

ဟု ခြင်္သေ့မင်းနှင့် စကားပြောဆိုကာ အမဲသားကို တောင်းလေ၏။ ထိုစကားကိုကြားလျှင် ခြင်္သေ့မင်းသည် -

“အို-သစ်တောက်လောက်ငှက် ... သင်သည် ငါ၏ သွားကြားရောက်ပါလျက် အသက်ရှည်စွာ နေရခြင်းကား အသွေးအသားကို စားသောက်ကာ အမြဲကြမ်းကြုတ်နေသော ငါခြင်္သေ့၏ ပေးကမ်းပူဇော်ခြင်းပင် ဖြစ်၏” –

ဟု သစ်တောက်လောက်ငှက်အား အသက်ပေးသော ကျေးဇူးကို မထောက်ထားဘဲ အရိုးနုတ်ပေးစဉ်က မသတ်သည့်အတွက် သူ့ကိုပင် ကျေးဇူးဆပ်ရဦးမည့်အဟန်ဖြင့် ပြောဆိုလေ၏။ ထိုခြင်္သေ့စကားကိုကြားလျှင် သစ်တောက်လောက်ငှက်သည် -

“အို-ခြင်္သေ့မင်း ... ပြုအပ်သော ကျေးဇူးကိုမသိသောသူအား ပေါင်းဖော်မှီဝဲခြင်းကား အကျိုးမရှိပေ၊ ပြုခဲ့ဖူးသော ကျေးဇူးကိုမသိ၊ တုံ့ပြန်၍ မဆပ်သည့်ပြင် ကျေးဇူးကိုမသိ၊ တုံ့ပြန်၍ မဆပ်သည့်ပြင် ကျေးဇူးရှင်ကိုပင် ပြစ်မှားကျူးလွန်နေသူကို မငြူစူမဆဲရေးဘဲ ၎င်းထံမှ ဖြည်းညင်းသာယာစွာ ဖဲသွားရာ၏” –

ဟု ပြောဆိုပြီးလျှင် ကျေးဇူးကန်းသော ခြင်္သေ့မင်းထံမှ ဖဲသွားလေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ခြင်္သေ့သည် - ယခုအခါ ဒေဝဒတ်။

သစ်တောက်လောက်ငှက်သည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ကျေးဇူးမဲ့သား၊ သူယုတ်အား၊ လားလားမပေါင်းရာ။

(၂) ကျေးဇူးရှင်းရင်း၊ ပြစ်မှားလျဉ်း၊ ဖြည်းညင်းဖဲခွာရာ။

(၃) အသက်ကယ်ငြား၊ သစ်တောက်အား၊ ပြစ်မှားကေသရာ။

သကုဏဇာတ် ပြီး၏။