သဉ္ဇီဝဇာတ်

ဧကကနိပါတ် - ၁၅။ ကကဏ္ဋကဝဂ် -၁၅၀ - သဉ္ဇီဝဇာတ်။ ။ ကျားသေကို ဂါထာမန်းမှုတ်၍ အသက်သွင်းဘိသဖြင့် ကျားသေ အသက်ရှင်ကာ ထကိုက်၍ အသက်သေရသော သဉ္ဇီဝ အကြောင်း။

ဒေဝဒတ်မှီပြု ဆင်းရဲမှု

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် အဇာတသတ်မင်းသည် ဘုရားနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်၍ သီလမရှိ ယုတ်မာသော ဒေဝဒတ်ကို ဂယာသီသဝယ် ကျောင်းဆောက်ကိုးကွယ်လေ၏။

ဒေဝဒတ်စကားကို နားထောင်ကာ အဖဖြစ်သော သောတာပန် ဗိမ္ဗိသာရမင်းကြီးကို သတ်မိ၍ ဤဘဝတွင်ပင် သောတာပတ္တိမဂ် ရနိုင်လောက်သည့် အားကြီးသောအထောက်အပံ့ ဥပနိဿယသည်လည်း ပျက်စီးခြင်းသို့ရောက်လေ၏။

ဒေဝဒတ်ကို မြေမျိုပြီကြား၍ “အဘယ်သို့ ဖြစ်မည်နည်း၊ ငါ့ကိုလည်း မြေမျိုလိမ့်ဦးမည်လော” ဟု တွေးတောကြံစည်ကာ အလွန်ထိတ်လန့် ကြောက်ရွံ့လျက် မင်းချမ်းသာကို မရလေ၏။ အိပ်သေအခါလည်း ချမ်းသာရာမရ။ ထက်စွာသော လှံဖြင့် အထိုးခံရသော ပြိတ္တာကဲ့သို့ အမြဲတုန်လှုပ် ချောက်ချား၍နေ၏။

သာမညဖလသုတ် ဟောဖော်ထုတ်

ထိုအခါ အဇာတသတ်မင်းကြီးသည် တန်ဆောင်မုန်းလပြည့်နေ့ ညဉ့်အခါ လသာခိုက်တွင် ဆရာဇီဝကကိုခေါ်၍ စစ်သည်ဗို်လ်ပါနှင့်တကွ ဇီဝက၏ သရက်ဥယျာဉ်ကျောင်းတော်သို့သွား၍ မြတ်စွာဘုရားထံသို့ရောက်လျှင် မြတ်စွာဘုရားအား ရဟန်းတို့၏ အကျိုးကျေးဇူး ပြဿနာကို လျှောက်ထား၏။ မြတ်စွာဘုရားလည်း မင်းကြီးအား သာမညဖလသုတ်ကို ဟောတော်မူ၏။ မင်းကြီးလည်း အလွန်နှစ်သက်သဖြင့် မြတ်စွာဘုရားအား ရှိခိုးကန်တော့ပြီးလျှင် နန်းတော်သို့ ပြန်လေ၏။

ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်ဝယ် ဒေဝဒတ်ကိုမှီ၍ အဇာတသတ်မင်းမှာ ပျက်စီးရခြင်း အကြောင်းကို စကားစပ်မိ၍ ပြောဆိုနေကြရာ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူပြီး “ရဟန်းတို့ ... အဇာတသတ်မင်းသည် ယခုအခါ၌သာ သူယုတ်မာကိုမှီ၍ ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်သည် မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း သူယုတ်မာကိုမှီ၍ ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

ဖုတ်သွင်းဂါထာ သင်ကြားရာ

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် စည်းစိမ်ဥစ္စာ ကြွယ်ဝသော ပုဏ္ဏားမျိုး၌ဖြစ်၍ အရွယ်သို့ ရောက်လတ်သော် တက္ကသိုလ်ပြည်သို့သွား၍ အတတ်ပညာအလုံးစုံကို သင်ကြားတ်မြောက်ပြီးလျှင် ဒိသာပါမောက္ခဆရာကြီး ဖြစ်၍ တပည့်လုလင် ငါးရာတို့ကို အတတ်ပညာ သင်ကြားစေလျက် နေလေ၏။

ဆရာကြီးသည် ထိုတပည့်လုလင် ငါးရာတို့တွင် သဉ္ဇီဝ မည်သော လုလင်အား သူသေကို ထစေတတ်သော မန္တရား(ဖုတ်သွင်းမန္တရား) ကို သင်ကြားပေးလေ၏။ တားမြစ်သော မန္တရားကိုကား သင်ကြား၍ မပေးသေးချေ။

အသက်သွင်းလတ် ကိုယ့်ပြန်သတ်

တစ်နေ့သ၌ သဉ္ဇီဝလုလင်သည် တပည့်လုလင် ငါးရာတို့နှင့်တကွ ထင်းခွေရန် တောသို့ သွားသည်ရှိသော် ကျားသေတစ်ကောင်ကိုမြင်၍ လုလင်တို့ကို “အဆွေတို့ ... ဤကျားသေကို ငါ ထအောင်လုပ်နိုင်သည်” ဟု ပြောလေ၏။ လုလင်တို့က “အဆွေ ... မလုပ်နိုင်ပါ” ဟု ပြောကုန်၏။ “သင်တို့ မျက်စိအောက်မှာပင် ထအောင်လုပ်မည်” ဟု ပြောပြန်၏။ “တကယ် တတ်နိုင်လျှင် လုပ်ပါ” ဟု ဆို၍ လုလင်တို့သည် သစ်ပင်သို့ တက်ကြကုန်၏။

ထိုအခါ သဉ္ဇီဝလုလင်သည် မန္တာန်ကို သရဇ္ဈာယ်၍ ကျားသေကို ကျောက်စရစ်ခဲဖြင့် ပစ်လေ၏။ ကျားသေလည်း မန္တန်၏တန်ခိုးကြောင့် ထကာ လျင်သောအဟုန်ဖြင့် ပြေးလာပြီးလျှင် သဉ္ဇီဝလုလင်၏ လည်မျိုကို ကိုက်သတ်ကာ ထိုအရပ်မှာပင် သဉ္ဇီဝလုလင်လည်း လဲ၍သေလေ၏။

သူယုတ်မြှောက်ငြား ကိုယ်ပျက်ပြား

လုလင်တို့သည် သစ်ပင်မှဆင်းသက်ကာ ထင်းတို့ကို ယူ၍ ပြန်ကြလေ၏။ ရောက်လျှင် ဆရာကြီးထံသွား၍ သဉ္ဇီဝလုလင်အကြောင်းကို ပြောကြားကြကုန်၏။

ထိုအခါ ဆရာကြီးသည် တပည့်လုလင်တို့ကိုခေါ်၍ -

“အမောင်တို့ ... သဉ္ဇီဝလုလင် ထစေအပ်သော ကျားသေသည် သဉ္ဇီဝလုလင်ကိုပင် ပြန်လှန်သတ်သကဲ့သို့ လောက၌ သူယုတ်မာကို ချီးမြှောက်မိသော သူသည်လည်း သူယုတ်မာကို မှီ၍ပင် ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ရ၏” –

ဟု တပည့်လုလင်တို့အား တရားဟောကြား ဆုံးမ၍ အသက်ထက်ဆုံး ကုသိုလ်ကောင်းမှုတို့ကို ပြုစုအားထုတ်ကာ သေလွန်သောအခါ ကံအားလျော်စွာ လားလေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ သဉ္ဇီဝသည် - ယခုအခါ အဇာတသတ်မင်း။

ဒိသာပါမောက္ခ ဆရာကြီး - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) သူယုတ်မာအား၊ ချီးမြှောက်ငြား၊ ဆုံးပါးပျက်စီးမြဲ။

(၂) သဉ္ဇီဝအား၊ သက်သွင်းကျား၊ ကိုက်စားသေသည့်နဲ။

သဉ္ဇီဝဇာတ် ပြီး၏။

ဧကကနိပါတ်တော် စကားပြေ ပြီးပြီ။