သဗ္ဗဒါဌိဇာတ်

ဒုကနိပါတ် - ၁၀။ သိင်္ဂါလဝဂ် -(၂၄၁) သဗ္ဗဒါဌိဇာတ်။ ။ ပထဝီဇယ မန္တာန်ကြောင့် ဗာရာဏသီမင်းကို ဘက်ပြိုင်မိ၍ ပျက်စီးရသော သဗ္ဗဒါဌိ မြေခွေးမင်း အကြောင်း။

ဘုရားရန်ပြု လာဘ်ကွယ်မှု

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဝေဠုဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ဒေဝဒတ်သည် အဇာတသတ်မင်းကို ကြည်ညိုစေ၍ ဖြစ်စေအပ်သော လာဘသက္ကာရာကို ကြာမြင့်စွာ မတည်တံ့စေနိုင်။ နဠာဂီရိဆင်ကို လွှတ်၍ ဘုရားသတ်စေရာ၌ မြတ်စွာဘုရား၏ တန်ခိုးပြာဋိဟာကို မြင်သောအခါမှစ၍ ဒေဝဒတ်အား လာဘသက္ကာရသည် ကွယ်ပျောက်လေ၏။

တစ်နေ့သ၌ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်ဝယ် ဒေဝဒတ်၏ လာဘသက္ကာရ ကွယ်ပျောက်သော အကြောင်းကို စကားစပ်မိ၍ ပြောဆိုနေကြရာ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ ထိုအကြောင်းကို သိတော်မူလျှင် “ရဟန်းတို့ ... ဒေဝဒတ်သည် ယခုအခါ၌သာလျှင် မိမိ၏ ဖြစ်လာသော လာဘသက္ကာရကို ကွယ်ပျောက်စေသည် မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ကွယ်ပျောက်စေခဲ့ဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

မန္တာန်တတ်မြောက် ပုဏ္ဏားတစ်ယောက်

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်း၏ ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားဖြစ်၍ ဗေဒင်သုံးပုံတို့ကို လည်းကောင်း၊ တစ်ဆယ့်ရှစ်ပါးသော အတတ်တို့၌ လည်းကောင်း တက်ဖက်ကမ်းရောက် တတ်မြောက်လေ၏။ အထူးအားဖြင့် *ပထဝီဇယ မန္တရားကို တတ်မြောက်လေ၏။

• ပထဝီဇယ မန္တရား - ရွတ်ဆိုကာမျှဖြင့် မြေအပြင်၌ ရန်အပေါင်းကို အောင်မြင်စေသော မန္တရား ဖြစ်သည်။

တစ်နေ့သ၌ ပုရောဟိတ်သည် ထိုပထဝီဇယမန္တရားကို သရဇ္ဈာယ်ရန် ဆိတ်ငြိမ်ရာ အရပ်တစ်ခုသို့ သွားကား ကျောက်ဖျက်တစ်ခုတွင်နေ၍ သရဇ္ဈာယ်လေ၏။ [ထိုမန္တရားကို ဆိတ်ငြိမ်ရာအရပ်၌ သရဇ္ဈာယ်ရခြင်းမှာ စိတ် တည်ကြည်ခြင်း မရှိသူတို့ မကြားကောင်းသောကြောင့် ဖြစ်သည်။]

မန္တန်ရွက်စဉ် မြေခွေးသင်

ပုရောဟိတ် သရဇ္ဈာယ်နေစဉ် မြေခွေးတစ်ကောင်သည် တွင်းတစ်ခုတွင်ဝပ်လျက် နားထောင်ကာ သင်ယူလေ၏။ [ထိုမြေခွေးသည် အခြားမဲ့လွန်သောဘ၌ ပထဝီဇယမန္တရားကို တတ်မြောက် လေ့လာသော ပုဏ္ဏားဖြစ်ခဲ့ဖူးသတတ်။] ပုရောဟိတ်လည်း သရဇ္ဈာယ်ပြီးလျှင် ထ၍ “ငါ့အား ဤမန္တရား နှုတ်တက်ရပေသေးသည်” ဟု ဆိုလေ၏။

မြေခွေးသည် တွင်းမှထွက်၍ “အို - ပုဏ္ဏား ... ဤမန္တရားကို သင်သာလျှင် နှုတ်တက်ရသည်မဟုတ်၊ ငါလည်း နှုတ်တက်ရသည်” ဟု ပြောဆိုကာ ပြေးလေ၏။ ပုရောဟိတ်လည်း ဤမြေခွေးကား များစွာသော အကုသိုလ်ကို ပြုလုပ်လတ္တံ့၊ ဖမ်းလော့၊ ဖမ်းလော့ဟု ဆိုကာ အတန်ငယ် လိုက်၏။ မြေခွေးလည်း တောသို့ဝင်လေ၏။

မန္တန်တတ်မြောက် မင်းကိုခြောက်

ထိုမြေခွေးသည် ပထဝီဇယမန္တရားကို မန်းမှုတ်၍ တောတွင် နေထိုင်ကြသော ဆင်၊ မြင်း၊ ခြသေ့င်္၊ သစ်၊ ကျား၊ ဝက်၊ သမင်စသော အခြေလေးချောင်းရှိသတ္တဝါတို့ကို ခြံရံခစားစေပြီးလျှင် သဗ္ဗဒါဌိဟူသော အမည်ဖြင့် မင်းဖြစ်ကာ မြေခွေးမတစ်ကောင်ကို ဆောင်ယူစေပြီးလျှင်မိဖုရားကြီးပြုစေ၏။ ထိုသဗ္ဗဒါဌိ မြေခွေးမင်းသည် ဆင်နှစ်စီးတို့ ကျော်ပေါ်တွင် ခြင်္သေ့ကိုစီးစေ၍ ခြေင်္သေ့ကျောပေါ်တွင် မြေခွေးမနှင့်တကွ စီးနင်းကာ သွားလာလေ့ရှိ၏။ များသောအခြံအရံရှိ၏။ သဗ္ဗဒါဌိ မြေခွေးမင်းသည် အခြံအရံသည်ကို အမှီပြု၍ မာန်မာနဖြစ်ကာ ဗာရာဏသီပြည်ကို စစ်ထိုး၍ ယူမည်ဟု အလုံးစုံသော အခြေလေးချောင်းရှိ သတ္တဝါတို့ကို ခြံရံစေလျက် မြို့တော်၏အနီးသို့ သွားလေ၏။ နောက်လိုက် ပရိသတ်ကား တစ်ဆယ့်နှစ်ယူဇနာရှိ၏။ ထိုသဗ္ဗဒါဌိ မြေခွေးမင်းသည် “မင်း၏အဖြစ်ကိုတည်း ပေးမည်လော၊ စစ်ကိုတည်း ထိုးမည်လော” ဟု ဗာရာဏသီ မင်းကြီးထံ ရာဇသံ ပေးပို့လိုက်၏။

ပုရောဟိတ်ပရိယာယ် ချီးကျူးဖွယ်

ဗာရာဏသီ ပြည်သူပြည်သားတို့သည် ထိုအကြောင်းကိုသိလျှင် အလွန်ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်ကြသဖြင့် မြို့တံခါးတို့ကို လုံခြုံစွာပိတ်၍ နေကြကုန်၏။ ပုရောဟိတ်လည်း မင်းကြီးထံ သွားပြီးလျှင် သဗ္ဗဒါဌိ မြေခွေးမင်းနှင့် စစ်ထိုးနိုင်သူ မိမိမှတစ်ပါးမရှိကြောင်း၊ စစ်ထိုးရန်လည်း မိမိ၏တာဝန်သာဖြစ်ကြောင်း လျှောက်ထားကာ မင်းကြီးနှင့် ပြည်သူပြည်သားတို့ကို နှစ်သိမ့်အားရစေ၏။

ပုရောဟိတ်လည်း မင်းကြီးကို လျှောက်ထားပြီးလျှင် စုံစမ်းမည်ဟု ကြံစည်ကာ မြို့တံခါးပစ္စင်ပေါ်သို့ တက်ပြီးလျှင် သဗ္ဗဒါဌိ မြေခွေးမင်းအား “အချင်း - သဗ္ဗဒါဌိ ... ဤတိုင်းပြည်ကို ဘယ်လိုယူမည်နည်း” ဟု မေးလေ၏။ “အချင်း-ပုရောဟိတ် ... ခြင်္သေ့တို့ကို ဟောစေ၍ လူတို့ကို ထိတ်လန့်စေပြီးလျှင် ယူမည်” ဟု ဆိုလေလျှင် ပုရောဟိတ်သည် အကြောင်းစုံကိုသိ၍ ပစ္စင်ပေါ်မှ ဆင်းသက်ကာ “တစ်ဆယ့်နှစ်ယူဇနာ ကျယ်ဝန်းသော ဗာရာဏသီမြို့တွင်း၌ နေကုန်သောသူတို့ကို မည်သည့်အသံမျှ မကြားရအောင် ပဲကြီးမုန့်ညက်တို့ဖြင့် နားပေါက်တို့ကို ပိတ်ဆို့ကြရမည်” ဟု စည်လည်စေ၏။ လူတို့လည်း စည်သံကိုကြားလျှင် အယုတ်ဆုံးကြောင်၊ ခွေးမှအစပြု၍ မိမိတို့နားပေါက်တို့ကို မည်သည့်အသံကိုမျှ မကြားရအောင် ပဲကြီးမုန့်ညက်တို့ဖြင့် လုံခြုံစွာ ပိတ်ဆို့၍ ထားကြကုန်၏။

ပရိယာယ်သုံး မြေခွေးရှုံး

ပုရောဟိတ်လည်း တစ်ဖန်ပစ္စင်ပေါ်သို့ တက်ပြီးလျှင် “အချင်း-သဗ္ဗ၏ါဌိ ... ဤတိုင်းပြည်ကို ဘယ်လိုယူမည်နည်း” ဟု မေးလေ၏။ “အချင်း - ပုရောဟိတ် ... ခြင်္သေ့တို့ကို ဟောက်စေ၍ လူတို့ကို သေကျေပျက်စီးစေပြီးလျှင် ယူမည်” ဟု ပြောလေ၏။ “အချင်း - သဗ္ဗဒါဌိ ... ခြင်္သေ့တို့ကို အဟောက်ခိုင်းလို့ ရပါမည်လော၊ မြတ်သောအမျိုးနှင့် ပြည့်စုံသောသည့် ကေသရာဇာခြင်္သေ့မင်းတို့ကား သင်ကဲ့သို့သော မြေခွေးအို၏ အာဏာအတိုင်း ပြုလုပ်ကြမည်မဟုတ်” ဟု မခံချင်အောင် ပြောလေလျှင် မြေခွေးသည် မာန်တက်ကာ “အချင်း - ပုရောဟိတ် ... တခြားခြင်္သေ့တို့ကို ထားဘိဦး၊ ငါးစီးသော ခြင်္သေ့ကို အဟောက်ခိုင်းမည်” ဟု ပြောဆိုကာ မိမိစင်းနင်းသော ခြင်္သေ့ကို ခြေဖြင့်အမှတ်ပေး၍ အဟောက်ခိုင်းလေ၏။

ခြင်္သေ့မင်းလည်း မျက်နှာကိုမော်ကြည့်ကာ သုံးကြိမ်တိုင်တိုင် တားမြစ်ပါသော်လည်း မရသဖြင့် ခြင်္သေ့သံကို ဟောက်လေ၏။ ခြင်္သေ့သံကိုကြား၍ ဆင်တို့သည် ကြောက်ရွံ့ထိန်လန့်ကာ ပြေးလေလျှင် သဗ္ဗဒါဌိ မြေခွေးမင်းသည် ဆင်ပေါ်မှကျ၍ ဆင်းနင်းမိသဖြင့် ထိုနေရာမှာပင် ပွဲချင်းပြီး သေဆုံးလေ၏။ ဆင်တို့ကို အစပြု၍ ပြေးကြသောအခါ ခြင်္သေ့တို့ကိုထား၍ အလုံးစုံသော အခြေလေးချောင်းရှိ သတ္တဝါတို့သည် အချင်းချင်း တစ်ကောင်းနှင့်တစ်ကောင် တိုက်မိ၊ နင်းမိကြသဖြင့် သေကျေပျက်စီးကြကုန်၏။ ဆယ့်နှင်ယူဇနာရှိ အရပ်တစ်ခုလုံးသည် သားကောင်သေတို့ဖြင့် ပြည့်နှက်၍ နေလေ၏။ ခြင်္သေ့တို့လည်း တောသို့ဝင်ကြကုန်၏။

ပုရောဟိတ်ဉာဏ် အောင်ပွဲခံ

ထိုအခါ ပုရောဟိတ်သည် ပစ္စင်မှ ဆင်းသက်ကာ နားတွင် ဆို့ပိတ်ထားသော ပဲကြီးမုန့်ညက်တို့ကို ပယ်စေပြီးလျှင် မြို့တံခါးကိုဖွင့်ကာ ဆယ့်နှစ်ယူဇနာရှိ အရပ်အလုံးပြည့်နှက်နေသော သားသေကောင်တို့မှ လိုရာလိုရာ အသားတို့ကို ယူစေကုန်၏။ ပြည်သူပြည်သားတို့လည်း မြို့မှထွက်ကာ လိုရာလိုရာ မွန်မြတ်သော အသားကို ယူကြကုန်၏။ များပြားလှသဖြင့် မကုန်နိုင်၍ ကြွင်းကျန်သော အသားတို့ကို နေ့ရှည်လများစားနိုင်ရန် အသားတို့ကိုညှင်း၍ အခြောက်လှန်းကြကုန်၏။ [အမဲညှင်းပြု၍ အခြောက် အခြောက်လှန်းခြင်းအလေ့ကား - ထိုအခါမှစ၍ ဖြစ်ပေါ်လာသည်ဟု ဆိုစမှတ်ပြုကြကုန်၏။]

မြတ်စွာဘုရားသည် အတတ်ဖြစ်သော ဒေသနာတော်ကို ဆောင်တော်မူပြီး၍ ဘုရားဖြစ်တော်မူလျှင် -

“ရဟန်းတို့ ... သဗ္ဗဒါဌိ မြေခွေးသည် မြတ်သော မင်းဖြစ်၍ များစွာသောစည်းစိမ် အခြံအရံကို ရရှိထားပါလျက် မာနတရားဖြင့် ထောင်လွှားကာ ရရှိပြီးသော စည်းစိမ် အခြံအရံထက် ပိုလွန်၍ လိုချင်သည့်အတွက် ပျက်စီးရ၏”။

“ရဟန်းတို့ ... သဗ္ဗဒါဌိ မြေခွေးသည် မြတ်သောမင်းဖြစ်သကဲ့သို့ ထို့အတူ လူတို့တွင်လည်း မြတ်သောမင်းဖြစ်၍ များစွာသောစည်းစိမ် အခြံအရံကို ရရှိထားပါလျက် နောက်အခါ သဗ္ဗဒါဌိ မြေခွေးကဲ့သို့ မေ့လျော့ကာ ရရှိပြီးသော စည်းစိမ်အခြံအရံကို အမှီပြု၍ ပျက်စီးတတ်၏” –

ဟု ရဟန်းတို့အား ဟောကြားဆုံးမတော်မူ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ သဗ္ဗဒါဌိ မြေခွေးသည် - ယခုအခါ ဒေဝဒတ်။

ပုရောဟိတ်သည် - ငါဘုရားဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) စည်းစိမ်ခြံရံ၊ ရရှိပြန်၊ စောင့်ရန်ခဲယဉ်းသည်။

(၂) ခြံရံမှီကာ၊ မာန်တက်လာ၊ လျင်စွာပျက်စီးမည်။

(၃) ပထဝီဇယခေါ်၊ မန္တာန်ကျော်၊ မြေပေါ်ရန်အောင်သည်။

သဗ္ဗဒါဌိဇာတ် ပြီး၏။