သမုဒ္ဒကာကဇာတ်

ဧကကနိပါတ် - ၁၅။ ကကဏ္ဋကဝဂ် -၁၄၆ - သမုဒ္ဒကာကဇာတ်။ ။ ကျီးမ ရေနစ်သေ၍ သမုဒ္ဒရာရေကိုခန်းအောင် သယ်ဆောင်နေသော ကျီးများကို အသက်ဘေးမှ ချမ်းသာစေလိုသော ရုက္ခစိုးအကြောင်း။

မယားမှီခို ရဟန်းအို

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဝေဠုဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် သက်ကြီး ရဟန်းအိုတို့သည် ကျောင်းစွန်၌ သစ်ရွက်မိုးကျောင်းတို့ကို ဆောက်စေ၍ တပေါင်းတည်း နေကြကုန်၏။

ထိုသက်ကြီးရဟန်းအိုတို့မှာ လူဖြစ်စဉ်အခါ သာဝတ္ထိပြည်တွင် စည်းစိမ်ဥစ္စာ ချမ်းသာသော သူကြွယ်များဖြစ်ကြကုန်၏။ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ချစ်ကျွမ်းဝင်သော အဆွေခင်ပွန်းများလည်း ဖြစ်ကြကုန်၏။ တရားတော်ကို ကြားနာရ၍ လူ့ဘောင်၍ငြီးငွေ့ကာ သာသနာ့ဘောင်တွင် ရဟန်းပြုကြကုန်၏။ ရဟန်းတရားကို အားမထုတ်ကြကုန်။ အသက်ကြီး၍ သုတ်၊ အဘိဓမ္မာ၊ ဝိနည်းကိုလည်း မသင်ကြားနိုင်ကြကုန်။ ဆွမ်းခံသွားသော်လည်း တစ်ပါးသောအိမ်သို့ မသွားကြကုန်ဘဲ မိမိတို့ သားမယားများအိမ်သို့သာသွား၍ ဆွမ်းစားကြကုန်၏။

မယားသေငိုမှု ကဲ့ရဲ့ပြု

ထိုသက်ကြီးရဟန်းအိုတို့အနက် သက်ကြီးရဟန်းအို တစ်ပါး၏ မယားသည် အလုံးစုံသော သက်ကြီးရဟန်းအိုတို့အား ကျေးဇူးပြုလေ့ရှိ၏။ သို့အတွက် အလုံးစုံသော သက်ကြီးရဟန်းတို့သည် မိမိတို့ရသော အာဟာရကို ယူဆောင်ကာ ထိုသီတင်းသည်မကြီးအိမ်သို့လာ၍ ဆွမ်းစားကြကုန်၏။ ထိုသီတင်းသည်မကြီးသည် ကြွလာသာ သက်ကြီးရဟန်းအိုတို့အား ဟင်းလျာကို အမြဲစီရင်၍လှူ၏။ တစ်နေ့သ၌ ထိုသီတင်းသည်မကြီး အနာနှိပ်စက်၍ ကွယ်လွန် အနိစ္စရောက်ခဲ့၏။

ထိုအခါ သက်ကြီးရဟန်းအိုတို့သည် ငါတို့ ဟင်းချက်ကောင်းသော သီတင်းသည်မကြီး သေခဲ့ပြီဟု အချင်းချင်းလည်ဖက်ကာ ငိုကြွေးမြည်တမ်းလျက် နေကြကုန်၏။ ထိုအခါ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်ဝယ် စကားစပ်မိ၍ သက်ကြီးရဟန်းအိုတို့ အကြောင်းကို ပြောကြားနေကြရာ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ “ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌သာ ဤသက်ကြီးရဟန်းအိုတို့သည် မိန်းမသေ၍ ငိုကြွေးမည်တမ်းကြသည် မဟုတ်ကုန်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ကျီးဖြစ်ကုန်လျက် သမုဒ္ဒရာတွင် ကျ၍သေသော ကျီးမတစ်ကောင်ကို မှီ၍ သမုဒ္ဒရာရေကို ပြောင်းရွှေ့ပြီး ကျီးမကိုယူမည်ဟု လုံ့လပြုနေခိုက် ပညာရှိကိုတွေ့၍ အသက်ချမ်းသာကြဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

သုရာယစ်လေ ကျီးမ သေ

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် သမုဒ္ဒရာစောင့်နတ် ဖြစ်လေ၏။

ထိုအခါ ကျီးဖိုတစ်ကောင်သည် မိမိမယား ကျီးမနှင့်အတူ အစာရှာသွားလတ်သော် သမုဒ္ဒရာနားသို့ ရောက်လေ၏။ ထိုအခါ လူတို့သည် သမုဒ္ဒရာ၌ နို့ဃနာ၊ ငါး၊ အမဲ၊ သုရာ စသည်တို့ဖြင့် နဂါးမင်းအား ပူဇော်ကြကုန်၏။

ကျီးဖိုသည် ကျီးမနှင့် ပူဇော်ရာအရပ်သို့ သွားကာ နို့ဌနာ၊ ငါး၊ အမဲ စသည်တို့ကိုစား၍ သုရာကို များစွာသောက်ကုန်၏။ ထို ကျီးလင်မယားတို့သည် သုရာယစ်ကုန်လျက် သမုဒ္ဒရာ၌ ကစားကြမည်ဟု ကမ်းနားတွင် ရေချိုးရန် ပြင်ဆင်နေကြကုန်၏။ ထိုအခါ လှိုင်းလုံးတစ်ခုလာ၍ ကျီးမကို ယူဆောင်သွားရာ ငါးတစ်ကောင်မျို၍ ကျီးမ သေလေ၏။

သမုဒ်ရေခန်းအောင် ကျီးများဆောင်

ကျီးဖိုသည် ငါ့မယားသေပြီဟု အဖန်ဖန် ငိုကြွေးလေ၏။ ကျီးတို့သည် ထိုကျီးဖို၏ ငိုကြွေးသံကိုကြားလျှင် စည်းဝေးကြကုန်လျက် ကျီးဖိုအား “အဆွေ ... အဘယ်ကြောင့်ငိုကြွေးသနည်း” ဟု မေးလေ၏။ “အဆွေတို့ ... ငါ့မးယား ကျီးမသည် သမုဒ္ဒရာ လှိုင်းလုံးတစ်ခု ယူသွားသဖြင့် သေဆုံးသည့်အတွက် ငိုကြွေးသည်” ဟု ပြောလေ၏။ ကျီးတို့လည်း ဝိုင်းအုံကာ ငိုကြွေးကြပြန်ကုန်၏။

ထိုအခါ ကျီးတို့သည် “အမောင်တို့ ... သမုဒ္ဒရာရေကို တစ်နေရာသို့ ရွှေ့ပြောင်း၍ ကျီးမကို ယူကြမည်” ဟု တိုင်ပင်ညီညွတ်ကြလျက် သမုဒ္ဒရာရေကို ခံတွင်းဖြင့်ငုံကာ တစ်နေရာတွင် ထွေးကြကုန်၏။ ဆားငန်ရေကို ငုံရသဖြင့်လည်ချောင်းခြောက်၍ ပင်ပန်းလာသောအခါ တစ်နေရာတွင် အပန်းဖြေကြကုန်၏။

သေဘေးကိုမြင် နတ်မင်းနှင်

ဤကဲ့သို့ ပြုဖန်များသောအခါ ကျီးတို့သည် ခံတွင်းခြောက်ကုန်၏။ မျက်လုံး နီကုန်၏။ ပင်ပင်းလှသဖြင့် အိပ်ချင်ကုန်၏။ ထိုအခါ ကျီးတို့သည် အချင်းချင်းခေါ်ကုန်လျက် -

“အဆွေတို့ ... ငါတို့ကား စွမ်းအားရှိသလောက် သမုဒ္ဒရာရေကို ခံတွင်းဖြင့်ငုံကာ အပြင်ပသို့ ထုတ်ကြကုန်၏။ မေးတွေလည်း ညောင်းကုန်ကြပြီ၊ ခံတွင်းတွေးလည်း ခြောက်ကုန်ကြပြီ၊ သမုဒ္ဒရာရေလည်း ပြည့်မြဲတိုင်းသာ ပြည့်လေ၏” –

ဟု ဤသို့ ပြောဆိုကြပြီးလျှင် ကျီးမအကြောင်းကို ဖွဲ့နွဲ့ကာ “အဆွေ ... ကျီးမကား မျက်စိက ဤလိုလှပေသည်၊ နှုတ်သီးက လှပေသည်၊ အဆင်းသဏ္ဌာန်က လှပေသည်၊ အသံက သာယာပေသည်” စသည်ဖြင့် ငိုကြွေးမြည်တမ်းလျက်သာ နေကြကုန်၏။

သမုဒ္ဒရာစောင့်နတ်သည် ကျီးမိုက်တို့အကြောင်းကို သိ၍ သနားကြင်နာလှသဖြင့် အသက်ကိုပေးမည်ဟု ကြံစည်လျက် ကြောက်မက်ဖွယ်သော အဆင်းကိုပြကာ ပြေးစေ၏။ ကျီးတို့လည်း ထိုနေရာမှ ပြေးကြသဖြင့် အသက်ဘေးမှ ချမ်းသာရာရကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ကျီးမသည် - ယခုအခါ မယားဟောင်း။

ကျီးဖိုသည် - သက်ကြီး ရဟန်းအို။

သမုဒ္ဒရာစောင့်နတ်သည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) သမုဒ်မြစ်ရေ၊ ကျီးမ-သေ၊ ဆယ်လေဝိုင်းအုံကာ။

(၂) ကျီးမိုက်အစုတ်၊ ရေသမုဒ်၊ နှုတ်ဖြင့်သယ်ပြောင်းရာ။

(၃) နတ်ကသနား၊ ခြောက်လှန့်ငြား၊ ပြေးသွားသက်ချမ်းသာ။

သမုဒ္ဒကာကဇာတ် ပြီး၏။