သမ္မောဒမာနဇာတ်

ဧကကနိပါတ် - ၄။ ကုလာဝကဝဂ် -၃၃- သမ္မောဒမာနဇာတ်။ ။ မုဆိုးထောင်သောပိုက်ကို ညီညွတ်စွာ တစ်ချိန်တည်း ပျံသဖြင့် ဘေးရန်မှလွတ်သော ငုံးများ အကြောင်း။

ညီညွတ်မရှိ ပျက်စီးဘိ

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ကပိလဝတ်ပြည် နိဂြောဓာရုံကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ဆွေတော် မျိုးတော်တို့ကိုခေါ်တော်မူ၍ ခိုက်ရန်မဖြစ်ကြဘဲ အချင်းချင်း ညီညွန်ကြရန် ဆုံးမတော်မူ၏။ “တိရစ္ဆာန်ပင်ဖြစ်သော်လည်း ခိုက်ရန်မဖြစ် ညီညွတ်ကြသောအခါ ဘေးရန်ကို နှိမ်နင်းလျက် ချမ်းသာရာကိုရဖူးကုန်၏။ ခိုက်ရန်ဖြစ်၍ မညီညွတ်သောအခါ ရန်သူလက်တွင် ပျက်စီးဖူးကုန်ပြီ” ဟုမိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

အသက်သတ်မျိုးငှက်မုဆိုး

လွန်လေပြီးသောအခါဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ငုံးမင်းတစ်ကောင်သည် အထောင်မကသောငုံးတို့ဖြင့် ခြံရံကာ တောတစ်ခုတွင် နေလေ၏။

ထိုအခါမုဆိုးတစ်ယောက်သည် ငုံးတို့နေရာအရပ်သို့ လာ၍ ငုံးသံကဲ့သို့ မြည်တွန်သဖြင့်ငုံးအပေါင်းတို့ စုဝေးရောက်လာကြသောအခါ ပိုက်ကွန်ဖြင့်ဖမ်း၍ ငုံးတို့ကိုသတ်ဖြတ်လျက် အသက်မွေးလေ၏။

ငုံးတို့ညီညီပိုက်ကွန်ချီ

တစ်နေ့သ၌ ငုံးမင်းသည်ငုံးတို့ကို ခေါ်၍ “အချင်းတို့ ... မုဆိုးသည် ငါတို့ကို ပိုက်ကွန်ဖြင့်ဖမ်း၍သတ်ဖြတ်သည့်အတွက် ငါတို့မှာ ပျက်စီးကြရသည်၊ နောက်အခါ မုဆိုးသည် ပိုက်ကွန်ကိုပစ်သောအခါ သင်တို့သည် ပိုက်ကွန်ပေါက်က တစ်ကောင်စီ ခေါင်းထွက်လျက် တညီတညွတ်တည်းပျံ၍ဆူးပေါသော ချုံပေါ်မှာ ချပြီးလျှင် အောက်အရပ်က အသာထွက်၍ သွားကြကုန်” ဟု ပြောဆိုတိုင်ပင်လေ၏။ ငုံးတို့လည်း ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံကြကုန်၏။

နှစ်ရက်မြောက်သောနေ့ဝယ်ငုံးတို့ စုဝေးရာအရပ်သို့ မုဆိုးလာ၍ ပိုက်ကွန်ကို ပစ်သည်ရှိသော် ငုံးမင်းပြောဆိုသည့်အတိုင်း ငုံးတို့သည် ကိုယ်စီကိုယ်င အညီအညွတ် ဖြစ်ကာ ပိုက်ကွန်ပေါက်၌တစ်ကောင်စီ ခေါင်းထွက်လျက် ညာသံပေး၍ တစ်ပြိုင်နက် တစ်ဟုန်တည်း ပျံသန်းပီးလျှင်ပိုက်ကွန်ကို ယူဆောင်၍ ဆူးပေါသော ချုံပေါ်၌ချကာ အောက်က ထွက်ပြေးကြကုန်၏။ မုဆိုးလည်းဆူးငြိနေသော ပိုက်ကွန်ကို တစ်နေ့လုံး ဖြေနေရသဖြင့် နောက်ထပ် မဖမ်းနိုင်တော့ဘဲအိမ်သို့ အချည်းနှီး ပြန်ရလေ၏။

ခိုက်ရန်ဖြစ်သော်သိစေမယ်နော်

ဤသို့ နေ့စဉ် အချည်းနှီးပြန်လာသော မုဆိုးကို အိမ်ရှင်မသည် အမျက်ထွက်၍ “ မုဆိုး ... သင်သည် နေ့စဉ်အချည်းနှီးသာ ပြန်လာသည်။ သင့်မှာ ပေးစရာ မယားငယ် ရှိသလော” ဟု ဆိုလေ၏။ မုဆိုးလည်း“ရှင်မ ... ငါ့မှာ ပေးစရာ မယားငယ် မရှိပါ၊ စင်စစ်ကား ငုံးငှက်တို့ ညီညွတ်နေသဖြင့်ပိုက်ကွန်ကိုချီကာ သွားကြသည့်အတွက် အချည်းအနှီးဖြစ်ခဲ့ရပါသည်၊ သူတို့ အမြဲညီညွတ်နေမည် မဟုတ်၊ မညီ မညွတ် ခိုက်ရန်ဖြစ်ကြလိမ့်မည်၊ ထိုအခါ ငါ့လက်တွင်းသို့ရောက်၍ အိမ်သို့ ယူဆောင်ကာ ရှင်မ မျက်နှာကို ရွှင်စေပါမည်” ဟု ပြောဆိုလေ၏။

နှစ်ရက်၊ သုံးရက်လွန်လျှင် ငုံးတစ်ကောင်သည် ကျက်စားရာအရပ်သို့ ဆင်းသက်လတ်သော် အမှတ်မဲ့ဖြစ်၍ငုံးတစ်ကောင် ခေါင်းကို နင်းမိလေ၏။ အနင်းခံရသော ငုံးက အမျက်ထွက်ကာ ဘယ်သူငါ့ခေါင်းကို နင်းသနည်းဟုဆိုရာ ငါ အမှတ်မဲဖြစ်၍ နင်မိပါသည် ဆိုသော်လည်းအမျက်မပြေဘဲ အဖန်ဖန် ရန်ဖြစ်လျက် “နင်သာ ပိုက်ကွန်ကို ချီနိုင်သလော၊ နင်သာ ပိုက်ကွန်ကိုချီသလော” ဟု အချင်းချင်း ခိုက်ရန်ဖြစ်ကြကုန်၏။

ညီညွတ်မရှိပိုက်ကွန်မိ

ထိုအခါ ငုံးမင်းလာ၍ခိုက်ရန်မဖြစ်ကြရန် ဆုံးမသော်လည်း မရတော့သဖြင့် ဤလိုသာ ခိုက်ရန်ဖြစ်ကြလျှင်ပိုက်ကွန်ကို ချီနိုင်တော့မည် မဟုတ်၊ မုဆိုးလက်သို့ ရောက်ကာ သေကျေပျက်စီးကြတော့မည်ကို သိသဖြင့် မိမိ ပရိသတ်ကိုခေါ်ယူ၍ အရပ်တစ်ပါးသို့ သွားလေ၏။

မုဆိုးလည်းနှစ်ရက်၊ သုံးရက် လွန်လျှင်လာ၍ ငုံးတို့စုဝေးရေ အရပ်သို့လာလျက်ပိုက်ကွန်ပစ်လိုက်သောအခါ ငုံးတို့သည် ရှေးနည်းအတိုင်း ပိုက်ကွန်ကိုချီဖို့ပြင်ဆင်ကြစဉ် သင့်အမွေး ငါ့ခေါင်းပေါ် ကျသည်၊ သင့်အတောင် ငါ့အတောင်ပေါ် ကျသည်၊နင်ချီပါ၊ ငါချီမည် စသည်ဖြင့် ခိုက်ရန်ဖြစ်နေကြသဖြင့် မပျံကြသေးဘဲရှိရာ မုဆိုးကပိုက်ကွန်ကြိုးရှုံ့၍ ဆွဲယူရာသို့ပါကြလျက် မုဆိုးလက်တွင် အသက်ကုန်ဆုံးကြ၍ငုံးသားတို့ကို ထမ်းဆောင်လျက် အိမ်သို့ပြန်ရောက်လျှင် အိမ်ရှင်မအားမျက်နှာပြလှလေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ မလိမ္မာသော ငုံးသည် - ယခုအခါ ဒေဝဒတ်။

လိမ္မာသောငုံးပညာရှိသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ညီညွတ်ကြလျဉ်း၊ ရန်နှိမ်နင်း၊ မယွင်းချမ်းသာမည်။

(၂) မညီညွတ်လစ်၊ ခိုက်ရန်ဖြစ်၊ စင်စစ်ပျက်စီးမည်။

သမ္မောဒမာနဇာတ် ပြီး၏။