သိင်္ဂါလဇာတ်

(၄)ဇာတ် ရှိပါသည်။ ဧကကနိပါတ် - ၁၂။ ဟံစိဝဂ် -၁၁၃ - သိင်္ဂါလဇာတ်။ ။ ဥစ္စာတပ်မက်သော ပုဏ္ဏားအား ဥစ္စာဖြင့် လှည့်စားဖြားယောင်းကာ ခိုင်းစေသော မြေခွေးအကြောင်း။

မုသားဆိုတတ် ဒေဝဒတ်

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဝေဠုဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ရဟန်းတို့သည် တရားဘဘင်ဝယ် “ငါ့ရှင်တို့ ... ဒေဝဒတ်သည် ရဟန်းငယ်ငါးရာတို့ကို ဆောင်လျက် ဂယာသီသသို့သွား၍ ‘ရဟန်းဂေါတမအကျင့်သည် တရားမဟုတ်၊ ငါ့အကျင့်သာ တရားဟုတ်၏’ ဟု မုသားဆိုကာ တစ်သိမ်တည်း၌ နှစ်ခုသော ဥပုသ်ကိုပြုစေသည်” ဟု ဒေဝဒတ်၏ ကျေးဇူးမဲ့ကို ပြောဆိုကာ နေကြကုန်၏။

ထိုအခိုက်တွင် မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ “ရဟန်းတို့ ... ဒေဝဒတ်သည် ယခုအခါ၌သာ မုသားဆိုလေ့ရှိသည် မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း မုသားဆိုခဲ့ပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသည်း။

မြေခွေးလှည့်ပုံ ပုဏ္ဏားယုံ

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် သာသာန်တောဝယ် ရုက္ခစိုးနတ် ဖြစ်လေ၏။

ထိုအခါ ဗာရာဏသီမြို့တော်ဝယ် နက္ခတ်ပွဲသဘင် ပြုလုပ်ကြသဖြင့် လူတို့သည် အထူးထူးသော နတ်တို့အား ပူဇော်ပသကြကုန်၏။ ခရီးလေးဆုံ၊ ခရီးလမ်းမ စသည်တို့၌ ငါး၊ အမဲ စသည်တို့မှာ ဖရိုဖရဲကြဲကုန်၏။ အိုးကင်းငယ်တို့၌လည်း များစွာသော သေရည်တို့ကို ထားကြကုန်၏။

ညဉ့်သန်းခေါင်ယုံအချိန်၌ *မြေခွေးတစ်ကောင်သည် ရေပြွန်ပေါက်ဖြင့် မြို့တွင်းသို့ဝင်၍ ငါး၊ အမဲတို့ကို ဝအောင်စားပြီးလျှင် သေရည်ကိုသောက်ကာ ချုံကြားသို့ဝင်လျက် မိုးလင်းသည်တိုင်အောင် အိပ်ပျော်၍နေလေ၏။

မိုးလင်း၍ အလင်းရောင်ကိုမြင်လတ်သော် ယခုအခါထွက်ရန်မသင့်ဟု မထင်ရှားသောကိုယ်ဖြင့် ဝပ်လျက် တစ်ပါးသူတို့ကို မြင်သော်လည်း တစ်စုံတစ်ရာ စကားမဆိုလေ။ ပုဏ္ဏားတစ်ယောက် မျက်နှာသစ်ရန် လာသည်ကိုမြင်လျှင် ပုဏ္ဏားတို့မည်သည်မှာ ဥစ္စာ၌တပ်မက်သော အလေ့ရှိသည်။ ဤပုဏ္ဏားကို ဥစ္စာဖြင့် ဖြားယောင်း၍ လူမြင်မရအောင် ချိုင်းကြား၌ ထားစေပြီးလျှင် မြို့ပြင်အရောက်ပို့စေမည်ဟု ကြံစည်လျက် လူတို့ဘာသာဖြင့် “အိုပုဏ္ဏား ...” ဟု ခေါ်လေ၏။ ပုဏ္ဏားသည် နောက်သို့ပြန်၍ကြည့်ကာ “အဘယ်သူခေါ်သနည်း” ဟု မေးလေ၏။ မြေခွေးက “ငါခေါ်သည်” ဟု ပြော၏။ “အဘယ်ကြောင့် ခေါ်သနည်း” ဟု မေးပြန်၏။ “ငါ့မှာ ငွေနှစ်ရာရှိသည်၊ ငါ့ကို ချိုင်းကြား၌ ထားကာ လူမမြင်အောင် မြို့ပြင်အရောက်ပို့လျှင် သင့်အား ပေးမည်” ဟု ပြောလေ၏။

ရုက္ခစိုးပြောဘိ ပုဏ္ဏားသိ

ပုဏ္ဏားလည်း ဥစ္စာ၌ တပ်မက်မောသဖြင့် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံကာ မြေခွေးကို ချိုင်းကြား၌ထား၍ ပွေ့ချီကာ အပေါ်ရုံဖြင့် ခြုံလျက် မြို့ပြင်သို့သွားလေ၏။ မြို့ပြင်သို့ ရောက်လျှင် မြေခွေးက သုသာန်သို့ အပို့ခိုင်းပြန်၏။ သုသာန်သို့ရောက်သောအခါ အောက်သို့ အချခိုင်းပြီးလျှင် မြေခွေးက ပုဏ္ဏားကိုယ်ရုံ ပုဆိုးဖြူကို ဖြန့်ခင်းလော့ဟုဆို၍ ဖြန့်ခင်းသောအခါ ပုဏ္ဏားကိုတစ်ဖန် သစ်ပင်ရင်း၌ မြေကို အတူးခိုင်းပြန်သဖြင့် တူးရပြန်၏။

မြေခွေးသည် ပုဏ္ဏား မြေတူးနေခိုက် ပုဆိုးဖြူပေါ်သို့ တက်၍ ထောင်းလေးထောင့်တို့၌ လည်းကောင်း၊ အလယ်၌ လည်းကောင်း ကျင်ကြီးကျင်ငယ်တို့ကိုစွန့်ကာ သုသာန်တောထဲသို့ ဝင်ပြေးလေ၏။

ထိုအခါ ရုက္ခစိုးနတ်သည် ပုဏ္ဏား -

“အို ပုဏ္ဏား ... သေရည်မူး၍ပြောသော မြေခွေးစကားကို သင် ယုံကြည်သလော၊ မြေခွေးမှာ ငွေနှစ်ရာကို ထားဘိဦး ယောက်သွားနှစ်ရာပင် မရှိလေ” –

ဟု ပြောဆိုပြီးလျှင် တစ်ဖန်ပုဏ္ဏား သွားလော့၊ သင်၏ ကိုယ်ရုံပုဆိုးဖြူကို ဖွပ်လျှော်၍ ရေချိုးပြီးလျှင် မိမိပြုလုပ်ရန် အမှုကိစ္စကိုသာ ပြုလုပ်လောဟု ပြောဆို၍ ပျောက်ကွယ်လေ၏။

ပုဏ္ဏားလည်း ရုက္ခစိုးနတ်ဆိုတိုင်း ပြုလုပ်ပြီး၍ မြေခွေးကား ငါ့ကိုလှည့်စားလေပြီဟု နှလုံးမသာသည် ဖြစ်၍ သုသာန်မှ ဖဲခဲ့လေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ မြေခွေးသည် - ယခုအခါ ဒေဝဒတ်။

ရုက္ခစိုးနတ်သည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) လောဘတရား၊ ဖြစ်လာငြား၊ မှန်မှားမသိကုန်။

(၂) ဥစ္စာနှင့်မျှား၊ ပုဏ္ဏားအား၊ လှည့်စားမြေခွေးပုံ။

(၃) ဥစ္စာမရ၊ ချေးသေးရ၊ ဖွပ်ရအပေါ်ရုံ။

သိင်္ဂါလဇာတ် ပြီး၏။

---

ဧကကနိပါတ် - ၁၅။ ကကဏ္ဋကဝဂ် -၁၄၂ - သိင်္ဂါလဇာတ်။ ။ (မြေခွေးသတ်ရန် ပရိယာယ်ဆောင်ကာ သုသာန်၌ အိပ်နေရာ မြေခွေး သိသဖြင့် ပြောင်လှောင်ခြင်း ခံရသော သေသောက်ကြူးအကြောင်း)

ပရိယာယ်ဉဏ် သတ်ဖို့ကြံ

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဝေဠုဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ဒေဝဒတ်သည် မြတ်စွာဘုရားသတ်ရန် လုံ့လပြု၍နေ၏။

ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်ဝယ် ဒေဝဒတ်အကြောင်း စကားစပ်မိ၍ ပြောဆိုနေကြရာ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ “ရဟန်းတို့ ... ဒေဝဒတ်သ်ည ယခုအခါ၌သာ ငါဘုရားကိုသတ်ရန် လုံ့လပြုသည် မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း လုံ့လပြုဖူးပြီ၊ လုံ့လပြုသော်လည်း မသတ်နိုင်သဖြင့် မိမိကိုယ်တိုင်သာ ပင်ပန်းခြင်း ရောက်ခဲ့ဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

မြေခွေးသတ်ရန် ယောင်ဆောင်ပြန်

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် မြေခွေးမင်း ဖြစ်၍ သုသာန်တော၌ မြေခွေးအပေါင်း ခြံရံလျက်နေ၏။

ထိုအခါ ရာဇဂြိုဟ်ပြည်ဝယ် သေရည်သောက်ပွဲသဘင် ဖြစ်လေ၏။ သေသောက်ကြူးတို့သည် များစွာသော သေရည်နှင့် အမဲကို ဆောင်စေ၍ တန်ဆာဆင်ကုန်လျက် သီချင်းဆိုကာ သေရည်ကို သောက်ကြကုန်၏။ အမဲကိုလည်း စားကြကုန်၏။ ညဉ့်အခါ ပထမယံလွန်လျှင် အမဲကုန်လေ၏။ သေရည်ကားများစွာကျန်သေး၏။

သေသောက်ကြူးတစ်ယောက်သည် အမဲကို တောင်း၏။ အမဲကုန်ပြီဟုဆိုလျှင် “ငါတစ်ယောက်လုံးရှိလျက် အမဲကုန်ရာသလော” ဟု ဆိုကာ အစိမ်းပစ်ရာ သုသာန်သို့သွား၍ လူသားစားရန်လာသော မြေခွေးကိုသတ်၍ အသားကို ယူခဲ့မည်ဟု ကြံစည်ကာ ဆောက်ပုတ်ကို ကိုင်လျက် ရေပြွန်ပေါက်မှ မြို့ပြင်သို့ထွက်ပြီးလျှင် သုသာန်သို့ထွက်သွားပြီးလျှင် သုသာန်သို့သွားလေ၏။ ရောက်လျှင် ဆောက်ပုတ်ကိုကိုင်လျက် သူသေယောင်ဆောင်ကာ အိပ်၍ စောင့်လေ၏။

စုံစမ်းတိမ်းရှောင် သေကြူးလှောင်

မြေခွေးမင်းလည်း မြေခွေးအပေါင်း ခြံရံကာ သုသာန်သို့ သွားသည်ရှိသော် အိ်ပ်၍စောင့်နေသော သေသောက်ကြူးကို မြင်လျှင် ဤသူကား လူသေမဟုတ်ဟု သိသော်လည်း ထပ်မံ၍ စုံစမ်းဦးမည်ဟု လေအောင်၌ရပ်လျက် အနံ့ခံ၏။ အဟုတ်အမှန် မသေသောအဖြစ်ကို သိပြီး၍ ထိုသေသောက်ကြူးကို အရှက်ရပြီးမှ ပြန်စေမည်ဟု အနီးသို့ သွားကာ ဆုပ်ကိုင်ထားသော ဆောက်ပုတ်စွန်းကို ကိုက်၍ဆွဲလေ၏။ သေသောက်ကြူးသည် ဆောက်ပုတ်ကို မလွှတ်ဘဲ အနီးလာသော မြေခွေးကိုသာ ကြည့်လျက် မြဲစွာကိုင်၏။

“အို ယောကျ်ား ... သင်ကား သေသူကဲ့သို့ အိပ်ဘိ၏၊ အကယ်၍ သေလျှင် ငါ ဆောက်ပုတ်ကို ဆွဲသည်ရှိသော် အလွန်မြဲစွာ ကိုက်မထားရာ၊ ထို့ကြောင့် သေသည်၊ မသေသည် အဖြစ်ကို သိနိုင်ခဲ့၏” –

ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုသေသောက်ကြူးသည် မြေခွေးကား ငါမသေသည်ကို သိသည်ဟု ထ၍ ဆောက်ပုတ်ဖြင့် ပစ်လေ၏။ မြေခွေးကို မမှန်လွဲလေ၏။ သေသောက်ကြူးသည် ယခုအခါ လွဲ၍သွားသည် သွားလေတော့ဟု ဆိုလေ၏။

မြေခွေးလည်း နောက်သို့ပြန်၍ -

“အို ယောကျ်ား ... သင်သည် ငါ့ကိုကား လွဲချောသည် မှန်၏၊ ငရဲကြီးရှစ်ထပ်နှင့် ဥဿဒရက်ငရဲငယ် ဆယ့်ခြောက်ထပ်တို့ကို လွဲချော်မည် မဟုတ်” –

ဟု ဆို၍ ဖဲသွားလေ၏။ သေသောက်ကြူးလည်း တစ်စုံတစ်ခုကို မရတော့ဘဲ သုသာန်မှထွက်ကာ ကျုံးတွင် ရေချိုး၍ လာမြဲ ပြွန်ပေါက်ဖြင့် မြို့တွင်းသို့ဝင်လေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ သေသောက်ကြူးသည် - ယခုအခါ ဒေဝဒတ်။

မြေခွေးမင်းသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ရှင်ပင်ကိုလဲ၊ သတ်ရန်ခဲ၊ ဆင်းရဲရုံမျှပင်။

(၂) သေသောက်မိုက်ခွေး၊ သတ်ရန်တွေး၊ မြေခွေးလှောင်သည်သွင်

သိင်္ဂါလဇာတ် ပြီး၏။

---

ဧကကနိပါတ် - ၁၅။ ကကဏ္ဋကဝဂ် -၁၄၈ - သိင်္ဂါလဇာတ်။ ။ ဆင်သေ ဝမ်းတွင်းသို့ဝင်၍ အသားစားနေရာ ထွက်ပေါက်မရ၍ အတင်းတိုးထွက်ရသဖြင့် အစာ၌သံဝေဂရဖူးသော မြေခွေးအကြောင်း။

ရဟန်းပြုပြီးမှ ငြီးငွေ့ကြ

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် သာဝတ္ထိပြည်ဝယ် အဆွေခင်ပွန်း ဖြစ်ကြသော သူဌေးသား ငါးရာတို့သည် သာသနာတော်၌ အသက်ကိုစွန့်၍ ရဟန်းပြုကြလျက် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ အစွန်ဖြစ်သော အရံတွင်းကျောင်းတို့၌ နေကြကုန်၏။

တစ်နေ့သ၌ ထိုရဟန်းငါးရာတို့သည် ကိလေသာကို မှီ၍ ကြံစည်ကာ သာသနာတော်မှ လူထွက်လိုကြကုန်၏။ မိမိတို့ စွန့်ပြီးသော ကိလေသာတို့ကို တစ်ဖန် ကြည့်ရှုခြင်းငှာ စိတ်ကို ဖြစ်စေကုန်၏။

ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် ညဉ့်သန်းခေါင်ယံအလွန်တွင် သဗ္ဗညုတဉာဏ် တည်းဟူသော ဆီမီးတိုင်ကို ထွန်းညှိတော်မူ၍ ဇေတဝန်ကျောင်းတွင်းရှိ ရဟန်းတို့ အဘယ်စိတ်ဖြင့် မွေ့လျော်နေကြသနည်းဟု ဆင်ခြင် ကြည့်ရှုလတ်သော် ထိုရဟန်းငါးရာတို့ သန္တာန်ဝယ် ကိလေသာစိတ် ဖြစ်နေသည်ကို သိတော်မူလေ၏။

ကိလေယုတ်ဆိုး အဆိပ်အိုး

ထိုရဟန်းငါးရာတို့အား အရဟတ္တဖိုလ်ကို ပေးမည်ဟု ကြံစည်တော်မူလျက် အာနန္ဒာကို ခေါ်တော်မူပြီးလဆင် ဂန္ဓကုဋိ ပရိဝုဏ်အတွင်းဝယ် ရဟန်းတို့ကို စည်းဝေးစေ၍ မြတ်စွာဘုရားသည် ရောင်ခြည်တော် ခြောက်သွယ်ဖြင့် တင့်တယ်စံပယ်တော်မူလျက် ရဟန်းတို့အား “ချစ်သား ရဟန်းတို့ ... ရဟန်းမည်သည်ကား -

(၁) ကာမဝိတ်၊

(၂) ဗျာပါဒဝိတတ်၊

(၃) ဝိဟိံသဝိတတ်၊

ဤကုသိုလ်ဝိတက်သုံးပါးတို့ကို ကြံစည်ခြင်းငှာ မသင့်၊ ကိုယ်တွင်း၌ဖြစ်သော ကိလေသာကို အနည်းငယ်ဟူ၍ မအောက်မေ့သင့်၊ ကိလေသာမည်သည် ရန်သူနှင့်တူ၏။ ရန်သူသည်လည်း အငယ်မည်သည် မရှိ၊ အခွင့်ရလျှင် ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်စေသကဲ့သို့၊ ထို့အတူ ကိလေသာသည်လည်း နည်းသည် ငယ်သည် မရှိ၊ ပွားများလာလျှင် ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်စေ၏။ ကိလေသာသည် လတ်တလော သေစစေတက်သော အဆိပ်နှင့်တူ၏။ အသားအရေ၌ ပေါက်သော အိုင်းအမာနှင့်တူ၏။ အဆိပ်ထန်သော မြွေနှင့်တူ၏။ မိုးကြိုးလောင်မီးနှင့်တူ၏။ ကပ်ငြိခြင်းငှာ မသင့်၊ ရွံရှာစက်ဆုပ်အပ်၏။ ဖြစ်တိုင်း ဖြစ်တိုင်းသောခဏ၌ ပညာစွမ်းဖြင့် လည်းကောင်း၊ ဘာဝနာစွမ်းဖြင့် လည်းကောင်း တစ်ခဏချင်း လွင့်ပျောက်သွားအောင် ပယ်စွန့်အပ်၏။ ရှေးပညာရှိတို့သည် အနည်းငယ်သော ကိလေသာကိုပင် ကဲ့ရဲ့၍ တစ်ဖန် ကိုယ်တွင်း၌ မဖြစ်လာရအောင် နှိပ်စက်ကြကုန်၏” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

ဆင်သေစကားကာ အရသာရှာ

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် မြေခွေးမျိုးဖြစ်၍ တော်အရပ် တစ်ခုသော မြစ်နားဝယ် နေလေ၏။

ထိုအခါ မြစ်နားဝယ် ဆင်အိုတစ်ကောင်သေ၍နေလေ၏။ မြေခွေးသည် အစာရှာသွားလတ်သော် ဆင်သေကိုမြင်၍ “ငါ့အား များစွာသော အစာရပေပြီ” ဟု ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ ထိုဆင်သေကြီးကို နှာမောင်း၌ ကိုက်လေ၏။ ထွန်တုံးထွန်သံတို့၌ ကိုက်ရသကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ မြေခွေးသည် “ဤနေရာကား စားကောင်းသော အသားမရှိ” ဟု အစွယ်တို့၌ ကိုက်ပြန်၏။ အရိုးတို့၌ ကိုက်ရသကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ နားရွက်တို့၌ ကိုက်ပြန်၏။ ဆန်ကောစွန်း၌ ကိုက်ရသကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ဝမ်းဗိုက်၌ ကိုက်ပြန်၏။ ကျီတို့၌ ကိုက်ရသကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ခြေတို့၌ ကိုက်ပြန်၏။ ဆုံတို့၌ ကိုက်ရသကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ အမြီး၌ ကိုက်ပြန်၏။ ကျည်ပွေ့၌ ကိုက်ရသကဲ့သို့ ဖြစ်၏။

ဆင်သေမှီရ နှစ်သက်လှ

မြေခွေးသည် ဤအမဲ၌ စားကောင်းသော အသားမရှိ၊ အရပ်အလုံးစုံ၌ပင် သာယာ နှစ်သက်ဖွယ်ကို ရှာမရသဖြင့် ဝစ္စမဂ်၌ ကိုက်ပြန်၏။ ထိုအခါ နူးညံ့သော မုန့်ညက်ကို ကိုက်ရသကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ မြေခွေးသည် “ငါ့မှာ နူးညံ့သော အစာကိုရပေပြီ” ဟု ထိုဝစ္စမဂ်မှစ၍ စားသောက်ကာ ဝမ်းတွင်းသို့ ဝင်လေ၏၊ အသည်း၊ အူ၊ အညှို့၊ နှလုံး စသည်တို့ကို စား၍ ရေငတ်သောအခါ သွေးကိုသောက်၏။ အိပ်သောအခါ ဝမ်းရေကိုဖြန့်၍ အိပ်၏။ မြေခွေးသည် ဤဆင်သေကောင်ကြီးကား ငါ့အား နေထိုင်ရန် ချမ်းသာလှ၍ အိမ်နှင့်တူ၏၊ စားလိုသော အသားများလှ၏၊ တစ်ပါးသော အရပ်သို့ မသွားတော့ပြီ၊ ဤအရပ်တွင်သာ နေမည်ဟု ဆင်ဝမ်းတွင်း၌သာ အသားကိုစား၍ လေ၏။

သေဘေးကြောက်လျက် တို့ဝှေ့ထွက်

ကာလရှည်ကြာလတ်သော် နွေအခါ နေကလည်းပူ၊ လေကလည်း တိုက်သဖြင့် ဆင်သေကောင်သည် တဖြည်းဖြည်း ခြောက်ကပ် တွန့်လိမ်လာရကား မြေခွေးဝင်ရာ ဝစ္စမဂ်သည် ပိတ်လေ၏။ ဝမ်းတွင်း၌ အမိုက်တိုက် ဖြစ်လေ၏။ ထိုအခါ မြေခွေးသည် လောကန္တရိတ်ငရဲ၌ နေရသကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ အကောင်ခြောက်လတ်သော် အသားလည်းခြောက်၊ အသွေးလည်း ခန်းလေ၏။ မြေခွေးသည် ထွက်ပေါက်မရလျှင် သေဘေးမှကြောက်သဖြင့် ဟိုဟိုသည်သည် တိုးဝှေ့လျက် ထွက်ပေါက်ကိုရှာ၏။ ထမင်းအိုးတွင် မုန့်လုံးကဲ့သို့ ဖြစ်လေ၏။

နှစ်ရက်၊ သုံးရက် လွန်သဖြင့် မိုးကြီး သည်းထန်စွာ ရွာလတ်သော် မိုးရေစွတ်၍ နူးသည့်အတွက် ဆင်သေကောင်သည် ဖောင်းပွ၍လာသည်ရှိသော် ဝစ္စမဂ်သည် ပွင့်ပြန်၏။ ထိုအခါ မြေခွေးသည် အပေါက်ကိုမြင်၍ “ယခုအခါ ငါသည် အသက်ကို ရအပ်ပေပြီ” ဟု ဆင်ဦးခေါင်းတိုင်အောင် နောက်သို့ဆုတ်ပြီးလျှင် တစ်ဟုန်တည်းပြေးကာ ဝစ္စမဂ်ကို ဦးခေါင်းဖြင့် အတင်းတိုးဝှေ့၍ ထွက်လေ၏။ တစ်ကိုယ်လုံး စုတ်ပြတ်လျက် အမွေးတို့သည် ဝစ္စမဂ်တွင် ကပ်ငြိ၍ ကျန်ရစ်လေ၏။

လောဘပြစ်မြင် တရားဆင်ခြင်

မြေခွေးသည် အပြင်သို့ရောက်လျှင် အမွေးမရှိ၊ ထွန်တုံးနှင့်တူသော မိမိကိုယ်ကို ကြည့်ရှုလျက် ထိတ်လန့် တုန်လှုပ်သောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ အတန်ငယ် ပြေးပြီးလျှင် ထိုင်လျက် “ဩော် ... ငါ့အား ဤသို့သော ဆင်းရဲကို သူတစ်ပါး မပြုလုပ်အပ်၊ အစာ၌ မက်မောသော လောဘတရားဆိုးကို မှီ၍ ငါကိုယ်တိုင်ပင် ပြုလုပ်အပ်၏၊ ဤနေ့မှစ၍ လောဘတရား၏နိုင်ငံသို့ မလိုက်တော့အံ့၊ လောဘတရားကို ထိန်းသိမ်းတော့မည်” ဟု ကြံစည်ကာ -

“ငါကား ... ဤဆင်ကိုယ်တွင်းသို့ ဝင်မိသဖြင့် ထိတ်လန့် ကြောက်ရွံ့ရ၏။ ထိတ်လန့်ကြောက်ရွံ့သောကြောင့် ဤအခါမှစ၍ နောက်တစ်ဖန် မဝင်တော့ပါ၊ နောက်နောက် ဘယ်အခါမှ မဝင်တော့ပါ” –

ဟု ဆိုမြည်တမ်းကာ ထိုအရပ်မှ ပြေးလေ၏။ တစ်ဖန် ဆင်သေကောင်ကို ပြန်၍ပင် မကြည့်တော့ချေ။ လောဘနိုင်ငံသို့ မလိုက်တော့ချေ။

မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာတော်ကို ဆောင်တော်မူ၍ “ရဟန်းတို့ ... မိမိတို့ ကိုယ်တွင်းသန္တာန်၌ဖြစ်လာသော ကိလေသာကို နောက်ထပ်မပွားစေဘဲ ဖြစ်သောခဏ၌ နှိမ်နင်းကြရမည်” ဟု မိန့်တော်မူ၏။

ဤဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ အဆွေခင်ပွန်း ရဟန်း ငါးရာတို့သည် အရဟတ္တဖိုလ်၌တည်၍ ရဟန္တာအဖြစ်သို့ ရောက်ကုန်၏။ ကြွင်းသော ရဟန်းတို့တွင် တချို့ သကဒါဂါမ်၊ တချို့ အနာဂါမ် တည်ကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ မြေခွေးသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) လောဘတရား၊ ဖြစ်လာငြား၊ လျင်လျားနှိမ်သင့်သည်။

(၂) မနှိမ်၍ပွား၊ ဆင်းရဲများ၊ လားလိမ့်ပါယ်လေးမည်။

(၃) ဆင်သေဝင်မှား၊ မြေခွေးအား၊ သေပါးဆင်းရဲသည်။

သိင်္ဂါလဇာတ် ပြီး၏။

---

ဒုကနိပါတ် - ၁။ ဒဠှဝဂ် -၁၅၂ - သိင်္ဂါလဇာတ်။ ။ မိမိနှင့် မထိုက်တန်သူကို စွဲလမ်းမိ၍ ပျက်စီးရသော မြေခွေး အကြောင်း။

မလျောက်ပတ်ရာ စွဲလမ်းကာ

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ကူဋာဂါရ ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ဝေသာလီပြည်ဤနေသော ဆတ္တာသည်၏သား လုလင်တစ်ယောက် ရှိလေ၏။

ထိုလုလင်အဖ ဆတ္တာသည်ကား မင်း၊ မင်းမောင်းမ၊ မင်းသား၊ မင်းသမီးတို့၏ မုတ်ဆိတ်၊ ကျင်စွယ်ဆံပင်တို့ကို ပြုပြင်ရ၏။ သဒ္ဓါတရားနှင့် ပြည့်စုံ၏။ ရတနာသုံးပါးအား ကြည်ညို ဆည်းကပ်၏။ ပဉ္စသီကို ဆောက်တည်၏။ *ကြိုးကြား ကြိုးကြား တရားတော်ကိုနာ၏။

*ကြိုးကြား ကြိုးကြား - ရံခါရံခါ။

တစ်နေ့သ၌ ထိုဆတ္တာသည်သည် သားလုလင်ကို ခေါ်၍ မုတ်ဆိတ်ကျင်စွယ်၊ ဆံပင်ပြုပြင်ရန် နန်းတော်သို့သွား၏။ ထိုသားလုလင်သည် နန်းတော်၌ တန်ဆာဆင်အပ်သည် ဖြစ်၍ နတ်သမီးနှင့်တူသော လိစ္ဆဝီမင်းသမီးကို မြင်လျှင် ကိလေသာဖြင့် အလွန်စွန်းငြိသော စိတ်ရှိလျက် အဖနှင့် နန်းတော်မှ ထွက်ခဲ့၍ အိပ်သို့ရောက်သောအခါ လိစ္ဆဝီမင်းသမီးကို မရလျှင် ဤနေရာမှာပင် သေစေတော့ဟု အစာအာဟာရဖြတ်လျက် ညောင်စောင်းတစ်ခုတွင် အိပ်လေ၏။

အလိုမပြည့် သေဘေးတွေ့

ထိုအခါ အဖသည် သားထံသို့ ချဉ်းကပ်ကာ “ချစ်သား ... အရာမဟုတ်သည်၌ တပ်စွန်းခြင်းကို မပြုလင့်၊ သင်ကား ဆတ္တာသည်သား ဖြစ်၍ အမျိုးယုတ်သည်၊ သတို့သမီးကား လိစ္ဆဝီ မင်းသမီးဖြစ်၍ အမျိုးမြတ်သည်၊ သင်နှင့် မင်းသမီး မသင့်လျော်ချေ၊ အမျိုးတူ သတို့သမီးတစ်ယောက်နှင့် လက်ထပ်မည်” ဟု ဖျောင်းဖျ ချော့မော့၍ ပြောဆိုလေ၏။ လုလင်ကား အဖစကားကို မနာယူလေ၏။ အမိနှင့် ဆွေမျိုးဉာတိ အဆွေခင်ပွန်းတို့ အဖန်ဖန် ပြောကြသော်လည်း မနာယူချေ။ နောက်အခါ အစာအာဟာရ ဖြတ်သဖြင့် ခြောက်ကပ်၍ သေလေ၏။

အဖဆတ္တာသည်လည်း သားသေကို သင်္ဂြုံဟ်ပြီးလျှင် မြတ်စွာဘုရားထံသို့ ဆည်းကပ်လျက် သားလုလင် အကြောင်းကို လျှောက်ထားလေ၏။ မြတ်စွာဘုရားလည်း “ဒါယကာ ... သင်၏ သားလုလင်ကား ယအခုအခါ၌သာ အရာမဟုတ်သည်၌ တပ်စွန်း၍ ပျက်စီးသည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ပျက်စီးဖူးပြီ” ဟု အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

ဇာတ်မတူကို ချစ်ရေးဆို

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ခြင်္သေ့မင်းဖြစ်၍ ဟိမဝန္တာအရပ်ဝယ် ရွှေဂူ၌နေ၏။ ထိုခြင်္သေ့မင်းအား ညီငယ် ခြင်္သေ့ ခြောက်ကောင်နှင့် နှမငယ် ခြသေ့င်္တစ်ကောင်တို့ ရှိကုန်၏။ ထိုရွှေဂူ၏ အနီးဖြစ်သော ငွေတော်၌ ဖန်ဂူဝယ် မြေခွေးတစ်ကောင် နေလေ၏။ ခြင်္သေ့တို့သည် နှမငယ်ကို ရွှေဂူ၌ထားက အစာရှာထွက်၍ နှမငယ်ဖို့ ဆောင်ခဲ့ကြကုန်၏။

တစ်နေ့သ၌ မြေခွေးသည် ခြင်္သေ့မငယ်ကို မြင်လျှင် ကြိုက်နှစ်သက်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ အစ်ကိုခြင်္သေ့တို့ အစာရှာထွက်သောအခါ ရွှေဂူတံခါးသို့ သွားပြီးလျှင် ခြင်္သေ့မငယ်အား “အရှင်မ ... အရှင်မသည် ခြေလေးချောင်းရှိသော သားမ ဖြစ်သည်။ အကျွန်ုပ်လည်း ခြေလေးချောင်းရှိသော သားပင် ဖြစ်သည်။ သို့အတွက် ရှင်မသည် အကျွန်ုပ်ကို ကြိုက်နှစ်သက်ပါ။ အကြင်လင်မယား ဖြစ်၍ အတူတကွ နေလိုပါသည်” ဟု ပြောလေ၏။

မြေခွေးလက်မခံ ငြင်းပယ်ပြန်

ခြင်္သေ့မငယ်သည် မြေခွေး၏ စကားကို ကြားလျှင် “ဤမြေခွေးကား ခြေလေးချောင်းရှိသောသားတို့တွင် အယုတ်ဆုံး ဖြစ်သည်။ စက်ဆုပ်ဖွယ်ရှိသည်။ ဒွန်းစဏ္ဍားမျိုးနှင့် တူသည်။ ငါတို့ကား မြတ်သောမင်းမျိုးဟု သမုတ်ကြသော သားများ ဖြစ်သည်။ ဤမြေခွေးသည် ငါနှင့်မလျောက်ပတ်သော စကားကို ဆိုလာသည်။ ငါကား ဤမြေခွေး စကားကို ကြားရဘိလျက် အသက်ရှင်၍နေခြင်းသည် အကျိုးမရှိ၊ ထွက်သက် ဝင်သက်လေကို ပိတ်၍ သေတော့မည်ဟု ကြံစည်၏။ နောက်တစ်ဖန် ငါဤလိုသေခြင်းသည် မသင့်လျော်သေး။ အစ်ကိုများ လာသောအခါ ပြောဆိုပြီးမှ သေတော့မည်ဟု ကြံစည်ကာ အစ်ကိုများ အလာကို စောင့်၍နေ၏။ မြေခွေးလည်း ခြင်္သေ့မငယ်ထံမှ တစ်စုံတစ်ရာ စကားပြန်မရ။ အမျက်ထွက်နေသည်ကိုသိ၍ နှလုံးမသာဖြစ်လျက် ဖန်ဂူသို့ ပြန်၍ အိပ်လေ၏။

ဒေါသကြီးလေ့ ဘေးနှင့်တွေ့

အစ်ကိုငယ် တစ်ကောင်သည် နှမငယ်ဖို့ အစာယူကာ တောမှ ပြန်လာ၍ နှမငယ်အား ပေး၏။ ထိုအခါ နှမငယ်က “အစ်ကို ... အကျွန်ုပ် အစာကို မစားလို၊ သေတော့မည်” ဟု ပြောလေ၏။ အစ်ကိုငယ်က “နှမငယ် ... အဘယ်ကြောင့် သေရအံ့နည်း” ဟု မေးလေလျှင် နှမငယ်သည် မြေခွေး ပြောလာသော အကြောင်းစုံကို ပြောကြားလေ၏။ အစ်ကို ခြင်္သေ့ငယ်သည် ပြင်းစွာ အမျက်ထွက်လျက် ဒေါသစိတ်မွှန်ကာ မစုံစမ်းနိုင်တော့ဘဲ ဖန်ဂူတွင် အိပ်နေသော မြေခွေးကို ဟင်းလင်းပြင်၌ နေသည်မှတ်ထင်၍ ကိုက်သတ်မည်ဟု တစ်ဟုန်တည်း ပြေးသွားရာ ဖန်ဂူနှင့် တိုက်မိသဖြင့် ရင်ကွဲ၍ တောင်ခြေရင်း၌ ကျသေလေ၏။

နောက် အစ်ကိုငယ် ငါးကောင်တို့ တစ်ကောင်ပြီး တစ်ကောင် ပြန်လာကြသောအခါ၌လည်း နှမငယ် စကားကို ကြားလျှင် အမျက်ထွက်ကာ မြေခွေးကို ကိုက်သတ်မည်ဟု ပြေးကြရာ ဖန်ဂူနှင့် တိုက်မိသဖြင့် ရင်ကွဲ၍ တစ်ကောင်ပြီး တစ်ကောင် သေကြကုန်၏။

စဉ်းစားဆင်ခြင် ကြံအောင်မြင်

နောက်ဆုံး၌ အစ်ကိုကြီး ခြင်္သေ့မင်း ပြန်လာသောအခါလည်း နှမငယ်သည် မြေခွေး ပြောလာသော အကြောင်းကို ပြောကြားပြန်၏။ ခြင်္သေ့မင်းက “နှမငယ် ... မြေခွေး ဘယ်မှာနည်း”ဟု မေး၏။ “အစ်ကိုကြီး ... ငွေတောင်ထိပ်ဝယ် ဟင်းလင်းပြင်၌ အိပ်နေသည်ကို မမြင်သလော” ဟု ပြောလေ၏။ ထိုအခါ ခြင်္သေ့မင်းသည် မြေခွေးကား ဟင်းလင်းပြင်၌ အိပ်မည်မဟုတ်၊ ဖန်ဂူ၌အိပ်သည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ကြံစည်ပြီးလျှင် တောင်ခြေရင်းသို့ ဆင်းသက်၍ သေနေကြသော ညီခြင်္သေ့ ခြောက်ကောင်တို့ကိုတွေ့လျှင် ဤညီခြင်္သေ့ ခြောက်ကောင်တို့ကား စုံစမ်းဆင်ခြင်တတ်သော ပညာဉာဏ်မရှိ မိုက်မဲသောကြောင့် ဖန်ဂူကိုမသိဘဲ ရင်ဖြင့်တိုက်မိ၍ သေကြကုန်လတ္တံ့ဟု ဆင်ခြင်ကာ -

ခံတွင်းသို့ သွင်းအပ်သော ပူသော အစာအာဟာရကား ခံတွင်းကို ပူလောင်စေသကဲ့သို့၊ ထို့အတူ ပညာဉာဏ်ဖြင့် မစုံစမ်း မဆင်ခြင်ဘဲ ပြုလုပ်အပ်သော အမှုကိစ္စသည်လည်း ပြုလုပ်သူ အမှုကိစ္စရှင်ကို ပူလောင်စေတတ်၏။

ဟု ပြောဆိုကာ ငါ့ညီတို့ကား အကြောင်း၌ မလိမ္မာကြကုန်သဖြင့် သေကြရကုန်၏။ ငါမူကား ညီိတို့နည်းတူ မပြုလုပ်ဘဲ မြေခွေး ဖန်ဂူ၌ အိပ်လျက်ပင် နှလုံးကွဲ၍ သေစေအံ့ဟု မြေခွေး၏ တက်ရာဆင်းရာ လမ်းခရီးကိုမှတ်၍ ထိုလမ်းခရီးသို့ ရှေးရှုလျက် သုံးကြိမ် ခြင်္သေ့သံကို ဟောက်လေ၏။ မြေကြီးနှင်း မိုးသည် တစ်စပ်တည်း ပဲ့တင်ထပ်၏။ မြေခွေးသည် ဖန်ဂူ၌ အိပ်လျက်ပင် နှလုံးကွဲ၍ သေလေ၏။

မြတ်စွာဘုရားသည် သဗ္ဗညု ဘုရားအဖြစ်သို့ ရောက်တော်မူသောအခါ -

“ဒါယကာ ... ခြင်္သေ့မင်းသည် မိုးကြိုးသံနှင့်တူသော ခြင်္သေ့သံဖြင့် ငွေတောင်ကို ပဲ့တင်ထပ်အောင် ဟောက်သောအသံကို ကြား၍ ဖန်ဂူ၌ အိပ်နေသော မြေခွေးသည် အလွန်ကြောက်ရွံ့ ထိတ်လန့်ခြင်းကြောင့် နှလုံးကွဲကာ သေလေ၏” –

ဟု သီတင်းသည် ဒါယကာအား ဟောကြားတော်မူ၏။

ခြင်္သေ့မင်းလည်း မြေခွေးသေလျှင် ညီခြင်္သေ့ ခြောက်ကောင်တို့ကို ရုံးစုက တစ်ခုသောအရပ်တွင် ဖုံးလွှမ်းခဲ့၍ ရွှေဂူသို့ ပြန်လာပြီးလျှင် နှမငယ်အား ညီခြောက်ကောင်တို့ သေသည်အဖြစ်ကို ပြောကြား၍ သက်သာရာ ရစေပြီးလျှင် အသက်ထက်ဆုံး ရွှေဂူ၌ပင် နေလေ၏။

ဤဒေသနာတော်၏ အဆုံး၌ ဆတ္တာသည်သည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်လေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ မြေခွေးသည် - ယခုအခါ ဆတ္တာသည်သား။

ခြင်္သေ့မငယ်သည် - လိစ္ဆဝီမင်းသမီး။

ညီငယ် ခြေင်္သေ့ခြောက်ကောင်တို့သည် - မထင်ရှားသော မထေရ် ခြောက်ပါး။

အစ်ကိုကြီး ခြင်္သေ့မင်းသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) မထိုက်တန်သူ၊ တပ်စွန်းမူ၊ ထိုသူပျက်စီးမည်။

(၂) မဆင်မခြင်၊ မှုပြုလျှင်၊ မှုရှင်ပူလောင်မည်။

(၃) အစာယူသွင်း၊ နှုတ်ခံတွင်း၊ လက်ငင်းပူလောင်မည်။

(၄) ခြင်္သေ့ ခြောက်မူ၊ ဉာဏ်မကူ၊ ဖန်ဂူတိုက်သေသည်။

သိင်္ဂါလဇတ် ပြီး၏။