သီလာနိသံသဇာတ်

ဒုကနိပါတ် - ၄။ အသဒိသဝဂ် -၁၉၀ - သီလာနိသံသဇာတ်။ ။ သီလရှိသော သောတာပန်နှင့် ပေါင်းဖော်ခြင်းကြောင့် နတ်စောင်မခြင်းဟူသော သီလအကျိုးကို ခံစားရသော ဆတ္တာသည်အကြောင်း။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု

ဂုဏ်တော်စွမ်းကြောင့် ရေပေါ်လျှောက်

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ဒါယကာတစ်ယောက်သည် သဒ္ဓါတရားနှင့် ပြည့်စုံ၏။ ရတနာသုံးပါး၌ ကြည်ညို၏

တစ်နေ့သ၌ ထိုဒါယကာသည် မြတ်စွာဘုရားကို ဖူးမြော်ရန် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်သို့သွားရာ ညချမ်းသောအခါ အစိရဝတီမြစ်သို့ရောက်လျှင် လှေကိုမမြင်သဖြင့် ဘုရားဂုဏ်ကို အာရုံပြု၍ဖြစ်သော ပီတိအဟုတ်ဖြင့်ကူး၍ မြစ်သို့ဆင်းသက်လေ၏။ ခြေတို့သည် ရေမနစ်ကုန်၊ မြေပြင်၌ သွားရသကဲ့သို့ ဖြစ်ကုန်၏။

ရေအလယ်သို့ရောက်၍ လှိုင်းတံပိုးကိုမြင်လျှင် ဘုရားဂုဏ်ကို အာရုံပြု၍ဖြစ်သော ပီတိအဟုတ်ညံ့၍ ခြေတို့သည် နစ်မည်ကဲ့သို့ ပီတိအဟုတ် အားကောင်းလာသောအခါ ထိုပီတိဖြင့်ပင်ရေပြင်၌သွားလျက် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်သို့ ရောက်၍ မြတ်စွာဘုရားထံ ဆည်းကပ်မိလေ၏။ ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် ဒါယကာအား “ဒါယကာ .. အသို့နည်း၊ မပင်ပန်းလာခဲ့ရ၏လော” ဟု မေးတော်မူ၏။ “အရှင်ဘုရား ... ဘုရားဂုဏ်ကို အာရုံပြု၍ဖြစ်သော ပီတိအဟုတ်ဖြင့်လာခဲ့ရာ ရေပြင်၌ ထောက်တည်ရာရ၍ မြေကြီး၌ နင်းရသကဲ့သို့ လာရပါ၏” ဟု လျှောက်ထားလေ၏။

ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် “ဒါယကာ ... သင်သည်သာ ယခုအခါ ဘုရားဂုဏ်ကျေးဇူးကို အောက်မေ့၍ ရေပြင်၌ထောက်တည်ရာရသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေးအခါ၌လည်း ဒါယကာတို့သည် သမုဒ္ဒရာအလယ်၌ သင်္ဘောပျက်သည်ရှိသော် ဘုရားဂုဏ်ကျေးဇူးတော်ကို အောက်မေ့၍ ထောက်တည်ရာ ရဖူးကုန်ပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

အကုသိုလ်မှု ရှောင်ကြဉ်ပြု

လွန်လေပြီးသောအခါ ကဿပမြတ်စွာဘုရား လက်ထက်တော်၌ ထိုကဿပ မြတ်စွာဘုရား၏ တပည့်ဖြစ်သော သောတာပန် ဒါယကာသည် ဆတ္တာသည် သူကြွယ်တစ်ယောက်နှင့် အတူတကွ သဘောင်္စီး၍ သွားလေ၏။ ဆတ္တာသည် မယားသည် သွားခါနီးတွင် သောတာပန် ဒါယကာအား “အရှင် ... ဤသူ၏ ချမ်းသာဆင်းရဲသည် အရှင်၏ တာဝန်ဖြစ်စေ” ဟု ယောကျ်ားဆတ္တာသည် အပ်နှင်း၍ ထည့်လိုက်၏။

သင်္ဘောသည် သွား၍ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့တွင် သမုဒ္ဒရာအလယ်၌ ပျက်သည်ရှိသော် ထိုသူငယ်နှစ်ယောက်တို့သည် ပျဉ်ချပ်တစ်ခုတွင် စီးကာ ကျွန်းငယ်တစ်ခုသို့ ရောက်ကြကုန်၏။ ထိုကျွန်းငယ်၌ ဆတ္တာသည်သည် ငှက်တို့ကိုသတ်စားသည်ရှိသော် ထိုသောတာပန် ဒါယကာအားလည်း ပေးလေ၏။ သောတာပန် ဒါယကာသည် ငါ့အား အလိုမရှိဆို၍ မစားဘဲနေ၏။

သင်္ဘောအလား ဖန်ဆင်းထား

ထိုအခါ သောတာပန် ဒါယကာသည် ဤအရပ်၌ ရတနာသုံးပါးမှတစ်ပါး ကိုးကွယ်ရာအားထားရာမရှိဟု ကြံစည်လျက် ရတနာသုံးပါး၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကိုသာ အောက်မေ့လေ၏။ ရတနာသုံးပါး၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို အောက်မေ့နေစဉ်ပင် ထိုကျွန်းငယ်၌နေသော နဂါးမင်းသည် မိမိကိုယ်ကို သင်္ဘောအသွင် ဖန်ဆင်း၏။ သမုဒ္ဒရာစောင့်နတ်သည် သင်္ဘောသူကြိးအသွင် ဖန်ဆင်းကာ သင်္ဘော၌ ရတနာခုနစ်ပါးဖြင့် ပြည့်စေ၏။ *လင်းယဉ်တိုင်(ရွက်တိုင်)သုံးခုတို့သည် ပတ္တမြားညိုဖြင့် ပြီးကုန်၏။ အဆင်တန်ဆာတို့သည် ရွှေဖြင့် ပြီးကုန်၏။ ကြိုးတို့သည် ငွေဖြင့် ပြီးကုန်၏။ ထိုဝါးတက်မတို့သည် ရှေဖြင့် ပြီးကုန်၏။

• လင်းယဉ်တိုင် - ရွက်တိုင်ကို ခေါ်သည်။ (ရှေးအခါ ရွက်သင်္ဘောတို့ကို အသုံးပြုကြဟန်တူသည်။)

ကုသိုလ်ဖို့တွေ အမျှဝေ

သမုဒ္ဒရာစောင့်နတ်သည် သင်္ဘောဦးတွင်စီးလျက် ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းသို့ သွားလိုသူများရှိသလောဟု ကြွေးကြော်လေ၏။ သောတာပန်ဒါယကာသည် “အမောင် ... ငါတို့ သွားလိုကုန်သည်” ဟု ဆိုလျှင် “လာပါသွားမည် သင်္ဘောသို့ တက်ပါလော့” ဟု ဆိုလေ၏။ သောတာပန်ဒါယကာသည် သင်္ဘောသို့တက်ပြီးလျှင် ဆတ္တာသည်ကို ခေါ်၏။ သမုဒ္ဒရာစောင့်နတ်သည် “သင်နှင့်သာ ထိုက်တန်၏။ ဆတ္တာသည်နှင့် မထိုက်တန်” ဟု ပြော၏။ “အမောင် .. အဘယ်ကြောင့် မထိုက်တန်သနည်း” ဟု ပြော၏။ “အရှင် ... သီလ အကျင့်အာစာရမရှိသောကြောင့် မထိုက်တန်” ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ ဒါယကာသည် သင်ဆိုတိုင်း မှန်သည်ဖြစ်စေ ငါပေးလှူစောင့်ရှောက်ပွားများအပ်သော ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာကုသိုလ် အဖို့ကို ဆတ္တာသည်အား အမျှပေးဝေပါ၏ဟု ဆို၍ အမျှပေးဝေလျှင် ဆတ္တာသည်လည်း “အရှင် ... ဝမ်းမြောက်ပါ၏” ဟု ဆိုကာ သာဓုအနုမောဒနာ ပြုလေ၏။

သူတော်စွမ်းကြောင့် ပြည်ပြန်ရောက်

ထိုအခါ သမုဒ္ဒရာစောင့်နတ်သည် ယခုအခါ ခေါ်ယူခြင်းငှာ ထိုက်တန်၏ဟု ဆတ္တာသည်ကိုလည်း တင်ဆောင်ကာ သမုဒ္ဒရာမှ ထွက်စေလျက် မြစ်ခရီးဖြင့် ဗာရာဏသီပြည်သို့ ယူဆောင်ပြီးမှ မိမိ၏အနုဘော်ဖြင့် ထိုသူနှစ်ယောက်တို့၏ အိမ်တို့၌ ဥစ္စာရတနာတို့ကို တည်ထားစေပြီးလျှင် -

“အချင်းတို့ ... သဒ္ဓါ၊ သီလ၊ စာဂ၏ အကျိုးကိုရှုကြလော၊ ဤနဂါးသည် သဘောင်္အသွင် ဖန်ဆင်းကာ ရတနာသုံးပါး၌ သက်ဝင်ယုံကြည်သော ဤဒါယကာကို သမုဒ္ဒရာမှ တင်ဆောင်ပို့ရ၏”။

“အချင်းတို့ ... ပညာရှိသူတော်ကောင်းတို့နှင့်သာ ပေါင်းဖော်ရမည်။ ပညာရှိသူတော်ကောင်းတို့နှင့်သာ ပေါင်းဖော်ခြင်းကို ပြုလုပ်ရမည်။ စင်စစ်အမှန်အားဖြင့် ဤဆတ္တာသည်ကား ပညာရှိသူတော်ကောင်းဖြစ်သော သေတာပန်ဒါယကာနှင့် ပေါင်းဖောခြင်းကြောင့် ချမ်းသာရပေ၏” – ဟု သမုဒ္ဒရာစောင့်နတ်သည် ကောင်းကင်၌ ရပ်လျက်တရားဟောကြားကာ ဆတ္တာသည်ကို ဆုံးမပြီးလျှင် နဂါးမင်းကိုယူ၍ မိမိဗိမာန်သို့ ပြန်သွားလေ၏။ ဤဒေသနာတော်၏ အဆုံး၌ သီတင်းသည် ဒါယကာသည် သကဒါမိဖိုလ်၌ တည်လေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် - ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ သောတာပန်ဒါယကာသည် - ပရိနိဗ္ဗာန်ပြုလေပြီ။

နဂါးမင်းသည် - သာရိပုတ္တရာ။

သမုဒ္ဒရာစောင့်နတ်သည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ - ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) သူတော်သူမွန်၊ ပညာဝန်၊ ဧကန်ပေါင်းရမည်။

(၂) ပညာဝန်ပေါင်း၊ သူတော်ပေါင်း၊ မနှောင်းချမ်းသာမည်။

(၃) သောတာပန်ဘက်၊ ဆတ္တာပျက်၊ အသက်ချမ်းသာသည်။ သီလာနိသံသဇာတ် ပြီး၏။