ဟရိတမဏ္ဍူကဇာတ်

ဒုကနိပါတ် - ၉။ ဥပါဟနဝဂ် -(၂၃၉) ဟရိတမဏ္ဍူကဇာတ်။ ။ ငါးများ ဝိုင်းအုံကိုက်ခဲခြင်းခံရသော ရေမြွေက ဖားညိုထံ အဆုံးအဖြတ် တောင်းရာ အားရှိသူသည် အားမဲ့သူအား နှိပ်စက်မြဲ ဓမ္မတာသာ ဖြစ်သည်ဟု အဆုံးအဖြတ်ပေးသော ဖားညို အကြောင်း။

သမီးတွက်တာ ပေးသည်ရွာ

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ကောသလမင်း၏ အဖဖြစ်သော မဟာကောသလမင်းသည် ဝေဒေဟီမည်သော သမီးတော်ကို ဗိမ္ဗိသာရမင်းကြီးအား ပေးအပ်သည်ရှိသော် ကသယ်မှုန်းဖို့အလို့ငှာ ကာသိကရွာငယ်ကို ပေးလိုက်၏။

ထိုဝေဒေဟီ မိဖုရားသည် နောက်အခါ၌ အဇာတသတ်မင်းသည် အဖကိုသတ်သည်ရှိသော် မင်းကြီး၌ ချစ်ခင်ခြင်းကြောင့် စိုးရိမ်ပူဆွေးကာ မကြာမြင့်မီပင် သေလွန်လေ၏။ ထိုအခါ အဇာတသတ်မင်းသည် အမိအား ပေးလိုက်သာ ကာသိကရွာငယ်ကို စားမြဲစားကာ အုပ်ချုပ်၍နေ၏။

နိုင်ပြုံး ရှုံးမှိုင် စိတ်မခိုင်

ကောသလမင်းကြီးသည် “အဖကိုသတ်သော သူခိုးမင်းအား ငါ၏ဥစ္စာဖြစ်သော ကာသိကရွာငယ်ကို မပေးတော့အံ့” ဟု အဇာတသတ်မင်းနှင့်တကွ စစ်ထိုးလေ၏။ ထိုသို့တူဝရီတို့ စစ်ထိုးကြရာ ရံခါ ကောလမင်းက နိုင်၏။ ရံခါ တဇာတသတ်မင်းက နိုင်၏။ တဇာတသတ်မင်းသည် နိုင်သောအခါ ရထားကို တံခွန်စိုက်၍ အခြံအရံများစွာဖြင့် မြို့သို့ဝင်။ ရှုံးသောအခါ နှလုံးမသာသည်ဖြစ်၍ တစ်စုံတစ်ယောက်ကိုမျှ မသိစေဘဲ မြို့သို့ဝင်၏။

တစ်နေ့သ၌ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌ ငါ့ရှင်တို့ တဇာတသတ်မင်းကား ဦးရီးနှင့်စစ်ထိုးကြရာ နိုင်သောအခါ နှစ်သက်ဝမ်းသာ၍ ရှုံးသောအခါ နှလုံးမသာဖြစ်သည်။ စကားစပ်မိ၍ ပြောဆိုနေကြရာ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ ထိုအကြောင်းကို သိတော်မူလျှင် “ရဟန်းတို့ ဤ တဇာတသတ်မင်းကား - ယခုအခါ၌သာလဆင် နိုင်၍ နှစ်သက်ဝမ်းသာခြင်း၊ ရှုံး၍ နှလုံးမသာခြင်း ဖြစ်သည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ဖြစ်ခဲ့သည်သာ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

ပိုင်နက်ကျူးမြွေ ကိုက်ခဲလေ

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ဖားညိုမျိုး၌ဖြစ်လေ၏။ ထိအခါ လူတို့သည် ငါးဖမ်းအံ့သောငှာ မြစ်ချောင်းစသည်တို့၌ မြှုံးတို့ကို ထောင်ကုန်၏။ မြုံးတစ်ခုတွင် ငါးတို့သည် ဝင်ကြကုန်၏။

ရေမြွေတစ်ကောင်သည် ငါးတို့ကိုစားလိုသဖြင့် ငါးတို့ဝင်သော မြှုံးသို့ဝင်လေ၏။ငါးတို့သည် တပေါင်းတည်း ညီညွတ်ကြကုန်လျက် ရေမြွေကို ဝိုင်းအုံကာ တစ်ကိုယ်လုံး သွေးခြင်းခြင်းနီအောင် ကိုက်ခဲကြကုန်၏။ ထိုအခါ ရေမြွေသည် ကိုးကွယ်ရာမမြင်သဖြင့် သေဘေးမှ ကြောက်ရွံ့သည့် အတွက် မြှုံးပေါက်မှထွက်၍ ကြီးစွာသော ဆင်းရဲဝေဒနာသို့ရောက်ကာ ရေစပ်၌အိပ်လေ၏။

မြွေကိုဖားက ဆိုဆုံးမ

ထိုခဏ၎င်း ဖားညိုသည် ခုန်၍ မြှုံးထိပ်သို့တက်ကာ ဝပ်၏။ ရေမြွေလည်း အဆုံးအဖြတ်ပေးမည့်သူကို မရဘဲ ရှိနေရာ မြှုံးထိပ်၌ဝပ်သော ဖားညိုကိုမြင်လျှင် -

“အဆွေဖားညို ... မြှုံးတွင်းသို့ဝင်သော ငါရေမြွေအား ငါးအပေါင်းတို့ဝိုင်း၍ ကိုက်ခဲ့ခြင်းကို အသင်နှစ်သက်ပါသလော” ဟု မိမိ၏ အဖြစ်အပျက်ကို ပြောဆိုကာ မေးမြန်းလေ၏။ ထိုအခါ ဖားညိုသည် ရေမြွေကို “အချင်းရေမြွေ ... ငါနှစ်သက်သည်၊ အဘယ်ကြောင့်နည်း၊ သင်သည် သင့်နေရာလာသော ငါးတို့ကိုစားသည်။ ငါးတို့လည်း သူတို့နေရာလာသော သင့်ကို ကိုက်ခဲကြသည်။ မိမိနေရာအရပ်၌ အားမရှိသောသူသည်မရှိ၊ ထို့ကြောင့် ငါနှစ်သက်သည်” ဟ အဆုံးအဖြတ်ပေးပြီးလျှင် တစ်ဖန် အကြောင်းပြ၍ ဆုံးဖြတ်လိုသဖြင့် -

“အချင်း ရေမြွေ ... လောက၌ တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူသည် မိမိအစိုးရသောအခါ အစိုးရနေသမျှ ကာလပတ်လုံး သူတစ်ပါးတို့ကို လုယက်ဖျက်ဆီးမြဲဖြစ်၏။ တစ်ဖန် သူတစ်ပါးတို့ အစိုးရပြန်သောအခါလည်း အစိုးရနေသမျှ ကာလပတ်လုံး ထိုသူကို လုယက်ဖျက်ဆီးကြမြဲဖြစ်၏။ သို့အတွက် ဖျက်ဆီးတတ်သူမှာ တစ်ဖန်ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ရမြဲဖြစ်၏” – ဟု အဆုံးအဖြတ်ပေးသည်ရှိသော် “ရေမြွေ၏ အားနည်းသည်၏ အဖြစ်ကို သိကြကုန်သောကြောင့် ရန်သူကို ဖမ်းကြမည်” ဟု ငါးတို့သည် မြှုံးမှထွက်ကြလျက် ဝိုင်းအုံ၍ ကိုက်ခဲကြပြန်ရာ ရေမြွေသည် ထိုအရပ်မှာပင် အသက်ကုန်ခြင်းသို့ရောက်လေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ရေမြွေသည် - ယခုအခါ အဇာတသတ်မင်း။

ဖားညိုသည် - ငါဘုရားဖြစ်လာပြီ - ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ကိုယ်ကအုပ်စိုး၊ သူ့ဖျက်မျိုး၊ သူစိုးကိုယ့်ဖျက်မည်။

(၂) သူ့ကိုကိုယ်ဖျက်၊ ကို်ယ်လည်းပျက်၊ လင်းငင်းတွေ့တတ်သည်။

(၃) မိမိနေရာ၊ အရပ်မှာ၊ လွန်စွာအားရှိသည်။

ဟရိတမဏ္ဍူကဇာတ် ပြီး၏။