ဟော်တင်ဟို ၂၂၉ လေယာဉ်

Horten H.IXသည် Reimar and Walter Hortenက ပုံစံထုတ်ခဲ့သော ဂျာမန်ဗုံးကြဲတိုက်လေယာဉ်ဖြစ်ပြီး Gothaer Waggonfabrikကုမ္ပဏီက ဒုတိယကမ္ဘာစစ်နှောင်းပိုင်းတွင်တည်ဆောက်ခဲ့သည်။ ၎င်းသည် တောင်ပံသက်သက်ပါသော ပထမဆုံးသော ဂျက်လေယာဉ်ဖြစ်သည်။

Ho 229
H.IX V1 drawings
အဆင့်	Fighter/Bomber
ထုပ်လုပ်သူ	Gothaer Waggonfabrik
ဒီဇိုင်းနာ	Horten brothers
ပထမဆုံး ပျံသန်း	1 March 1944
ပင်မ အသုံးပြုသူ	Luftwaffe
တည်ဆောက် နံပါတ်	3

It was given the personal approval of German Luftwaffen Reichsmarschall Hermann Göring, and was the only aircraft to come close to meeting his "3×1000" performance requirements, namely to carry ၁,၀၀၀ ကီလိုဂရမ် (၂,၂၀၀ ပေါင်) of bombs a distance of ၁,၀၀၀ ကီလိုမီတာ (၆၂၀ မိုင်) with a speed of ၁,၀၀၀ kilometres per hour (၆၂၀ miles per hour). Its ceiling was ၁၅,၀၀၀ မီတာ (၄၉,၀၀၀ ပေ).

Since the appearance of the B-2 Spirit flying wing stealth bomber in the 1990s, its similarities in role and shape to the Ho 229 has led many to retroactively describe the Ho 229 as "the first stealth bomber". A captured Ho 229 was later tested by the US military who found the basic shape and paint composition provided limited protection against the crude Chain Home radar of the 1940s, but no stealth benefit against modern radar.

ဒီဇိုင်းနှင့်ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုများ

၁၉၃၀အစောပိုင်းနှစ်များတွင် ဟော်တင်ညီအစ်ကို( Horten brothers)တို့သည် ဂလိုက်ဒါများ၏စွမ်းဆောင်ရည်မြှင့်တင်ရန်အတွက် ပျံသန်းရေးဆိုင်ရာတောင်ပံများကိုစိတ်ဝင်စားခဲ့ကြသည်။ ပထမကမ္ဘာစစ်ပြီးဆုံးပြီးနောက်တွင် ဗာဆိုင်းစာချုပ်အရ စစ်သုံးလေယာဉ်၊ ယုတ်စွအဆုံး စက်တပ်လေယာဉ်ပင်ထုတ်လုပ်ခွင့်မရှိသဖြင့် ထိုအချိန်က ဂျာမန်အစိုးရသည် ဂလိုက်ဒါအသင်းများကို ရန်ပုံငွေထောက်ပံ့ပေးလျက်ရှိသည်။ တောင်ပံသက်သက်လေယာဉ်ဒီဇိုင်းသည် မလိုအပ်သောအစိတ်အပိုင်းများကိုဖြုတ်ချပြီး အလေးချိန်အနည်းဆုံးဖြစ်စေသည်။ တောင်ပံသက်သက်ပုံစံသည် ဂလိုက်ဒါနှင့်ယင်း၏တောင်ပံအား တိုထားနိုင်ပြီး ပိုမိုကြံ့ခိုင်စေသည်။ သို့ဖြင့် Horten H.IVကို ရရှိလာသည်။

In 1943, Reichsmarschall Göring issued a request for design proposals to produce a bomber that was capable of carrying a ၁,၀၀၀ ကီလိုဂရမ် (၂,၂၀၀ ပေါင်) load over ၁,၀၀၀ ကီလိုမီတာ (၆၂၀ မိုင်) at ၁,၀၀၀ kilometres per hour (၆၂၀ miles per hour); the so-called "3 X 1000 project". Conventional German bombers could reach Allied command centers in Great Britain, but were suffering devastating losses from Allied fighters. At the time, there was no way to meet these goals — the new Junkers Jumo 004B turbojets could provide the required speed, but had excessive fuel consumption.

The Hortens concluded that the low-drag flying wing design could meet all of the goals: by reducing the drag, cruise power could be lowered to the point where the range requirement could be met. They put forward their private project, the H.IX, as the basis for the bomber. The Government Air Ministry (Reichsluftfahrtministerium) approved the Horten proposal, but ordered the addition of two 30 mm cannons, as they felt the aircraft would also be useful as a fighter due to its estimated top speed being significantly higher than that of any Allied aircraft.

The H.IX was of mixed construction, with the center pod made from welded steel tubing and wing spars built from wood. The wings were made from two thin, carbon-impregnated plywood panels glued together with a charcoal and sawdust mixture. The wing had a single main spar, penetrated by the jet engine inlets, and a secondary spar used for attaching the elevons. It was designed with a 7g load factor and a 1.8x safety rating; therefore, the aircraft had a 12.6g ultimate load rating. The wing's chord/thickness ratio ranged from 15% at the root to 8% at the wingtips. The aircraft utilized retractable tricycle landing gear, with the nosegear on the first two prototypes sourced from a He 177's tailwheel system, with the third prototype using an He 177A main gear wheelrim and tire on its custom-designed nosegear strutwork and wheel fork. A drogue parachute slowed the aircraft upon landing. The pilot sat on a primitive ejection seat. It was originally designed for the BMW 003 jet engine, but that engine was not quite ready and the Junkers Jumo 004 engine was substituted.

Control was achieved with elevons and spoilers. The control system included both long span (inboard) and short span (outboard) spoilers, with the smaller outboard spoilers activated first. This system gave a smoother and more graceful control of yaw than would a single spoiler system.

ပျံသန်းမှုရာဇဝင်

စမ်းသပ်ခြင်းနှင့်ဝေဖန်ဆန်းစစ်ခြင်း

ပထမဆုံးသော H.IX V1နမူနာပုံစံစက်မဲ့ဂလိုက်ဒါအား ၁၉၄၄၊ မတ်(၁)တွင်ပျံသန်းခဲ့သည်။ ရလဒ်များကောင်းမွန်ခဲ့သည်။ သို့ရာတွင်လေယာဉ်မှူးက လေယာဉ်အပြင်ဘက်ထွက်နေသော ကိရိယာတပ်ထုပ်တန်းကို ပြန်မသိမ်းဘဲ ဆင်းသက်ရန်ကြိုးစားရာ မတော်တဆဖြစ်ပွားခဲ့သည်။ ဒီဇိုင်းကိုဟော်တင်ညီအစ်ကိုထံမှ Gothaer Waggonfabrikသို့ပေးအပ်ခဲ့သည်။ Gotha အဖွဲ့က ပြောင်းလဲမှုအချို့လုပ်ခဲ့သည်။ တွန်းကန်အားထိုင်ခုံတစ်ခုထပ်ထည့်သည်။ dramatically changed the undercarriage to enable a higher gross weight, changed the jet engine inlets, and added ducting to air-cool the jet engine's outer casing, so as to prevent damage to the wooden wing.

The H.IX V1 was followed in December 1944 by the Junkers Jumo 004-powered second prototype H.IX V2; the BMW 003 engine was preferred, but unavailable. Göring believed in the design and ordered a production series of 40 aircraft from Gothaer Waggonfabrik with the RLM designation Ho 229, even though it had not yet taken to the air under jet power. H.IX V2 ပထမဆုံးပျံသန်းမှုကို ၁၉၄၅၊ ဖေဖော်ဝါရီ ၂ တွင် Oranienburgမြို့၌ ပြုလုပ်ခဲ့သည်။

ပျံသန်းမှုများအားလုံးနှင့် ဖွံ့ဖြိုးမှုများကို ဂိုသဲဝက်ဂွန်ဖာဘရစ်ကပြုလုပ်ခဲ့သည်။ ဟော်တင်ညီအစ်ကိုတို့မှာမူ ထိုအချိန်က တာဘိုအင်ဂျင်တပ် Amerika Bomberကန်ထရိုက်ပြိုင်ပွဲအတွက်ကြိုးပမ်းနေကြသဖြင့် ပထမအကြိမ်ပျံသန်းမှုကိုမတက်ရောက်နိုင်ခဲ့ပေ။ စမ်းသပ်မောင်းနှင်သည့်လေယာဉ်မှူးမှာ အာဝင်ဇီလာဖြစ်သည်။ အခြားစမ်းသပ်ပျံသန်းမှုနှစ်ခုကို ၁၉၄၅၊ ဖေဖော်ဝါရီ ၂ရက်နေ့နှင့် ၁၈ရက်နေ့များတွင်ပြုလုပ်ခဲ့သည်။ စမ်းသပ်မှုတွင်ပါဝင်သောအခြားလေယာဉ်မှူးတစ်ဦးမှာ ဟိန်ဇ့်ရှိုက်ဒွားဖြစ်သည်။

The H.IX V2 reportedly displayed very good handling qualities, with only moderate lateral instability (a typical deficiency of tailless aircraft). While the second flight was equally successful, the undercarriage was damaged by a heavy landing caused by Ziller deploying the brake parachute too early during his landing approach. There are reports that during one of these test flights, the H.IX V2 undertook a simulated "dog-fight" with a Messerschmitt Me 262, the first operational jet fighter and that the H.IX V2 outperformed the Me 262.

နှစ်ပတ်ကြာပြီးနောက်၁၉၄၅၊ ဖေဖော်ဝါရီ ၁၈တွင် တတိယအကြိမ်ပျံသန်းနေစဉ်တွင် ဘေးအန္တရာယ်ဖြစ်ပွားခဲ့သည်။ ဇီလာသည် စမ်းသပ်ပျံသန်းမှုအတွဲပေါင်းများစွာကို ပြဿနာတစ်စုံတစ်ရာမပေါ်ပေါက်ပဲပျံသန်းနိုင်ခဲ့သည်။ ၄၅မိနစ်ကြာပြီးနောက်၊ အမြင့်မီတာ ၈၀၀ခန့်တွင် ဂျမ်ဘို ၀၀၄ တာဘိုဂျက်အင်ဂျင်တစ်လုံးပြဿနာပေါ်ပြီး မီးလောင်ကာရပ်တန့်သွားသည်။ ဇီလာသည် လေယာဉ်အားထိုးချပြီး အကြိမ်ကြိမ်ပြန်ဆွဲတက်ကာ စက်ပြန်နှိုးရန်ကြိးစားခြင်းဖြင့် တန်ဖိုးကြီးလှသော နမူနာလေယာဉ်ကိုမဆုံးရှုံးစေရန်ကြိုးပမ်းခဲ့သည်။ ဇီလာသည် တောင်ပံအား ၂၀ ဒီဂရီမြှောက်ပြီး ၃၆၀ဒီဂရီလေးကြိမ်လှည့်ခဲ့သည်။ ဇီလာသည် ရေဒီယိုဆက်သွယ်မှုမပြုလုပ်ခဲ့သည့်ပြင်လေယာဉ်မှခုန်ထွက်ခြင်းလည်းမပြုလုပ်ခဲ့ပေ။ လေယာဉ်အင်ဂျင်မီးလောင်ရာမှမီးခိုးများကြောင့် သတိလစ်သွားသည်လည်းဖြစ်နိုင်သည်။ လေယာဉ်သည် လေယာဉ်ကွင်းအစပ်တွင်ပျက်ကျခဲ့သည်။ မြေပြင်ဝင်ဆောင့်ချိန်တွင် ဇီလာလည်းလေယာဉ်မှလွင့်ထွက်သွားပြီး နှစ်ပတ်အကြာတွင်ဒဏ်ရာကြောင့်ကွယ်လွန်ခဲ့သည်။ လေယာဉ်နမူနာပုံစံလည်း လုံးဝပျက်စီးသွားခဲ့သည်။

Unloading of captured Horten Ho 229 V3 in the USA

Despite this setback, the project continued with sustained energy. On 12 March 1945, the Ho 229 was included in the Jäger-Notprogramm (Emergency Fighter Program) for accelerated production of inexpensive "wonder weapons". The prototype workshop was moved to the Gothaer Waggonfabrik (Gotha) in Friedrichroda. In the same month, work commenced on the third prototype, the Ho 229 V3.

The V3 was larger than previous prototypes, the shape being modified in various areas, and it was meant to be a template for the pre-production series Ho 229 A-0 day fighters, of which 20 machines had been ordered. V3 was powered by two Jumo 004C engines, and could carry two MK 108 30mm cannon in the wing roots. Work had also started on the two-seat Ho 229 V4 and Ho 229 V5 night-fighter prototypes, the Ho 229 V6 armament test prototype, and the Ho 229 V7 two-seat trainer.

စစ်ပွဲနောက်ဆုံးကာလများတွင် အမေရိကန်တပ်များသည် Operation Paperclipကိုအကောင်အထည်ဖော်ပြီး ဂျာမန်ခေတ်မီလက်နက်သုသေသနများကိုသိမ်းဆည်းပြီး ရှေ့တက်လာသောဆိုဗီယက်တပ်များ လက်အောက်မရောက်စေရန်လုပ်ဆောင်ခဲ့ကြသည်။ တပ်ဆင်မှုနောက်ဆုံးအဆင့်တွင်ရှိနေသော ဟော်တင်ဂလိုက်ဒါတစ်စင်းနှင့်Ho 229 V3တို့အား တန်ဖိုးဖြတ်နိုင်ရန်အတွက် လုံခြုံရေးအစောင့်အရှောက်များဖြင့် အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုသို့ပို့လိုက်သည်။ En route, the Ho 229 spent a brief time at RAE Farnborough in the UK while it was considered if British jet engines could be fitted, but the mountings were incompatible due to the available British engines of the time only using centrifugal compressors with their comparatively larger diameter compressor sections, and not the slimmer axial-flow turbojet powerplants the Germans were using.

Northrop Corporation was chosen because of their experience with flying wings.

Survivors

A Horten H.IV flying wing glider is in the Planes of Fame museum in Chino, California. The only surviving Ho 229 airframe, the V3, is at the Smithsonian National Air and Space Museum's Paul E. Garber Restoration Facility in Suitland, Maryland. In December, 2011, the National Air and Space Museum had moved the Ho 229 into the active restoration area of the Garber Restoration Facility and is currently being reviewed for full restoration and display.

ကိုယ်ပျောက်နည်းပညာ

ရေဒါစမ်းသပ်မှုပြုလုပ်ရန်အတွက်ပြန်လည်တည်ဆောက်ထားသည့် Ho IX V3 အား ဆန်ဒီယေဂိုလေကြောင်းနှင့်အာကာသပြတိုက်တွင်တွေ့ရပုံ

နော့တ်ရော့ပ်ကုမ္ပဏီကပြန်လည်တည်ဆောက်ခြင်း

စစ်ပွဲပြီးနောက်တွင် လျှပ်စစ်သံလိုက်လှိုင်းများ (ရေဒါ)ကိုစုပ်ယူနိုင်ရန်အတွက် မီးသွေးမှုန့်များကို သစ်သားကပ်ကော်တွင်ရောနှောထည့်သွင်းထားခဲ့သည်ဟု ရိုင်မာဟော်တင်ကဆိုသည်။ ဤသို့ပြုလုပ်ခြင်းဖြင့် ၂၀နှင့်၃၀မဂ္ဂါဟတ်ဇ်ကြားအလုပ်လုပ်သော၊ Chain Homeဟုအမည်တွင်သည့် ဗြိတိသျှမြေပြင်အခြေစိုက် ကြိုတင်သတိပေးရေဒါ များရန်မှ မိမိလေယာဉ်ကိုကာကွယ်နိုင်လိမ့်မည်ဟု သူကယုံကြည်ခဲ့သည်။ ဟော်တင်ဟို ၂၂၉ကဲ့သို့သော ဂျက်အင်ဂျင်တပ်တောင်ပံသက်သက်လေယာဉ်သည် သမားရိုးကျ အင်ဂျင်နှစ်လုံးတပ်လေယာဉ်နှင့်စာလျှင် ရေဒါတွင်ပုံပေါ်မှုသေးငယ်သည်။ အကြောင်းမှာ တောင်ပံသည်ကိုယ်ထည်နှင့်ရောနေပြီး ရေဒါမြင်သာသော ပန်ကာရွက်များ၊၊ ထောင်လိုက်နှင့်အလျားလိုက်အမြီးများမပါခြင်းတို့ကြောင့်ဖြစ်သည်။

နော့တ်ရော့ပ်-ဂရူမင်ကုမ္ပဏီ(Northrop-GrummanCorporation)မှအင်ဂျင်နီယာများသည် Ho 229 အားစိတ်ဝင်စားကြပြီး ၁၉၈၀အစောပိုင်းနှစ်များတွင် V3 airframeကိုလေ့လာရန် မေရီလန်းပြည်နယ် Silver Hill ရှိ စမစ်ဆိုနီယမ်ပြတိုက်သို့လာရောက်ကြသည်။ နော့တ်ရော့ပ်-ဂရူမင်ကုမ္ပဏီအင်ဂျင်နီယာအဖွဲ့တစ်ဖွဲသည် V3၏ အထပ်သားဖြင့်ပြုလုပ်ထားသောထိပ်ဖူးကိုလေ့လာကြသည်။ ထိပ်ဖူးသည် ၃/၄လက်မ(၁၉မီလီမီတာ)ထူပြီး သစ်ပါးလွှာများဖြင့်ပြုလုပ်ထားသည်။ ရေဒါလှိုင်းများထိပ်ဖူးကိုဖြတ်ချိန်တွင် နှေးကွေးကျဆင်းသွားသဖြင့် သစ်ပါးလွှာများရှိကော်တွင် လျှပ်ကူးပစ္စည်းပုံစံတစ်မျိုးမျိုးပါဝင်သည်ဟု အဖွဲ့က ကောက်ချက်ချသည်။

၂၀၀၈ခုနှစ်တွင် နော့ရော့ပ်-ဂရူးမင် ရုပ်မြင်သံကြားအစိတ်အပိုင်းများထုတ်လုပ်သူ မိုက်ကယ်ဂျော်ဂင်ဆန်၊ အမျိုးသားဘူမိရုပ်သံလိုင်း( National Geographic Channel)တို့အား Ho 229 သည် ကမ္ဘာ့ပထမဆုံးကိုယ်ပျောက်ဗုံးကြဲတိုက်လေယာဉ်ဟုတ်မဟုတ်ဆန်းစစ်နိုင်မည့် ပစ္စည်းများထုတ်လုပ်ပေးရန်မှာယူခဲ့သည်။ နော့ရော့ပ်-ဂရူမင်ကုမ္ပဏီသည် V3 Northrop-Grumman built a full-size reproduction of the V3, incorporating a replica glue mixture in the nose section. After an expenditure of about US$ 250,000 and 2,500 man-hours, Northrop's Ho 229 reproduction was tested at the company's classified radar cross-section (RCS) test range at Tejon, California, where it was placed on a 15-meter (50 ft) articulating pole and exposed to electromagnetic energy sources from various angles, using the same three frequencies in the 20–50 MHz range used by the Chain Home in the mid-1940s.

RCS testing showed that a hypothetical Ho 229 approaching the English coast from France flying at ၈၈၅ kilometres per hour (၅၅၀ miles per hour) at ၁၅–၃၀ မီတာ (၄၉–၉၈ ပေ) above the water would have been visible at a distance of 80% that of a Bf 109. This implies an RCS of only 40% that of a Bf 109, from the front at the Chain Home frequencies. The most visible parts of the aircraft were the jet inlets and the cockpit, but caused no return through smaller dimensions than the CH wavelength.

စမ်းသပ်မှုပြီးဆုံးချိန်တွင် ပြန်လည်ထုတ်လုပ်ထားသည့်လေယာဉ်ကို နော့တ်ရော့ပ်-ဂရူမင်ကုမ္ပဏီက ဆန်ဒီယေဂိုလေကြောင်းနှင့်အာကာသပြတိုက်သို့လှူဒါန်းခဲ့သည်။ The television documentary, Hitler's Stealth Fighter (2009), produced by Myth Merchant Films featured the Northrop-Grumman full-scale Ho 229 model as well as CGI reconstructions depicting a fictional wartime scenario where Ho 229s were operational in both offensive and defensive roles.

မူကွဲများ

Horten Ho 229 V3 prototype at the Smithsonian's Garber restoration facility (National Air and Space Museum)

ဟော်တင်ဟို ၂၂၉နမူနာပုံစံ၏နောက်ဖက်မြင်ကွင်း

H.IX V1

First prototype, an unpowered glider, one built and flown (three-view drawing below).

H.IX V2

First powered prototype, one built and flown with twin Junkers Jumo 004B engines.

Gotha Developments:

Ho 229 V3

Revised air intakes, engines moved forward to correct longitudinal imbalance. Its nearly completed airframe was captured in production, with two Junkers Jumo 004B jet engines installed in the airframe.

Ho 229 V4

planned two seat all weather fighter, in construction at Friedrichroda, but not much more than the center-section's tubular framework completed.

Ho 229 V5

planned two seat all weather fighter, in construction at Friedrichroda, but not much more than the center-section's tubular framework completed.

Ho 229 V6

Projected definitive single-seat fighter version with different cannon, mock-up in production at Ilmenau.

Horten Developments:

H.IXb (also designated V6 and V7 by the Hortens)

Projected two-seat trainer or night-fighter; not built.

Ho 229 A-0

Projected expedited production version based on Ho 229 V6; not built.

အချက်အလက်များ(Horten Ho 229A (V3))

From manufacturer's estimates-three view drawing at top of page shows the Ho IX V1 glider prototype.

The Great Book of Fighters မှ ဒေတာ

အထွေထွေ အချက်အလက်များ

• အဖွဲ့သား 1
• အလျား: 7.47 m (24 ft 6 in)
• တောင်ပံထိပ်နှစ်ခု အကွာအဝေး: 16.76 m (55 ft 0 in)
• အမြင့်: 2.81 m (9 ft 2 in)
• တောင်ပံ ဧရိယာ: 50.20 m² (540.35 ft²)
• ကုန်မပါ အလေးချိန်: 4,600 kg (10,141 lb)
• ကုန်တင်ပြီး အလေးချိန်: 6,912 kg (15,238 lb)
• Max. takeoff weight: 8,100 kg (17,857 lb)
• လေယာဉ် အင်ဂျင် 2 × Junkers Jumo 004B turbojet, 8.7 kN (1,956 lbf) each

စွမ်းဆောင်မှု

• Maximum speed: 977km/h (607 mph) at ၁၂,၀၀၀ မီတာ (၃၉,၀၀၀ ပေ)
• Service ceiling: 16,000 m (52,000 ft)
• Rate of climb: 22 m/s (4,330 ft/min)
• Wing loading: 137.7 kg/m² (28.2 lb/ft²)
• Thrust/weight: 0.26

လက်နက်တပ်ဆင်မှု

• သေနတ် 4 × 30 mm MK 108 cannon
• ဒုံးကျည် R4M rockets
• ဗုံး 2 × ၅၀၀ ကီလိုဂရမ် (၁,၁၀၀ ပေါင်) bombs

ကြည့်ရန်

Related development

• Horten H.XVIII

Aircraft of comparable role, configuration and era

• Armstrong Whitworth A.W.52
• Northrop N-9M
• Northrop XP-79

Related lists

• List of aircraft of World War II
• List of World War II jet aircraft
• List of flying wing aircraft

မှီငြမ်း

Bibliography

• Boyne, Walter J. Clash of Wings. New York: Simon & Schuster, 1994. ISBN 0-684-83915-6.
• Brown, Eric. Wings On My Sleeve: The World's Greatest Test Pilot tells his Story. London: Orion Books. 2006. ISBN 978-0-297-84565-2.
• Green, William. Warplanes of the Third Reich. London: Macdonald and Jane's Publishers Ltd., 1970. ISBN 0-356-02382-6.
• Myhra, David. The Horten Brothers and Their All-wing Aircraft. London: Bushwood Books, 1997. ISBN 0-7643-0441-0.
• Myhra, David. "Northrop Tests Hitler's 'Stealth' Fighter." Aviation History, Volume 19, Issue 6, July 2009.
• Shepelev, Andrei and Huib Ottens. Ho 229, The Spirit of Thuringia: The Horten All-wing jet Fighter. London: Classic Publications, 2007. ISBN 1-903223-66-0.

ပြင်ပချိတ်ဆက်ရန်

• Horten Nurflügels Archived 14 May 2011 at the Wayback Machine.
• National Geographic: Hitler's Stealth Fighter
• Handwerk၊ Brian (25 June 2009)။ 'Hitler's Stealth Fighter' Re-created။ News.nationalgeographic.com။ 29 July 2012 တွင် ပြန်စစ်ပြီး။
• Arthur Bentley's scale drawings of the Ho-229 Archived 26 May 2009 at the Wayback Machine.
• Construction of a model of the Horten IX including CAD files (in German)
• "Horten: Two brothers, one wing"