အကာလရာဝိဇာတ်

ဧကကနိပါတ် - ၁၂။ ဟံစိဝဂ် -၁၁၉ - အကာလရာဝိဇာတ်။ ။ အချိန်ကို ဖောက်ပြန်စွာ တွန်မှားသဖြင့် အသက်သေရသော ကြက်အကြောင်း။

ကာလမသိ ကဲ့ရဲ့ဘိ

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် သာဝတ္ထိမြို့သား ရဟန်းတစ်ပါးသည် ဝတ်ကြီးဝတ်ငယ်ကိုပြုချိန် ကျန်းဂန်သင်ကြားချိန်ကိုမသိ၊ ညဉ့်သုံးယံလုံးအိပ်ကာ နိုးတိုင်း၊ နိုးတိုင်း ကျယ်စွာသောအသံကို ပြုလေ့ရှိ၏။ တခြားရဟန်းတို့သည် အအိပ်ပျက်ကုန်၏။

ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်ဝယ် ထိုရဟန်းအကြောင်း စကားစပ်မိ၍ ကဲ့ရဲ့ပြစ်တင်လျက် ပြောဆိုနေကြရာ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ “ရဟန်းတို့ ...ဤရဟန်းသည် ယခုအခါသာ အခါမဟုတ်သည်၌ အသံပြုတတ်သည် မဟုတ်၊ ရှေးအခါလည်း အခါမဟုတ်သည်၌ အသံပြုဖူးပြီ၊ အချိန်အခါကို မသိသဖြင့် လည်းပင်းကို အလိမ်ခံရ၍ သေခဲ့ဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

အချိန်မှတ်ကာ လေ့လာရာ

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ဥဒိစ္စပုဏ္ဏားမျိုး၌ ဖြစ်၍ အလုံးစုံသော အတတ်ပညာတို့၌ တစ်ဖက်ကမ်းရောက် တတ်မြောက်သဖြင့် ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဒိသာပါမောက္ခဆရာကြီးဖြစ်၍ တပည့်လုလင်ငါးရာတို့ကို အတတ်ပညာသင်ပေးလေ၏။

ထိုတပည့်လုလင်ငါးရာတို့၌ အချိ်န်မှန်မှန် တွန်တတ်သော ကြက်တစ်ကောင် ရှိ၏။ ထိုကြက်တွန်သံဖြင့် ထ၍ ဗေဒင်ကို သရဇ္ဈာယ်ကြကုန်၏။ အတတ်ပညာကို လေ့လာကြကုန်၏။

တစ်နေ့သ၌ လုလင်တို့သည် ထိုကြက်သေ၍ တခြားကြက်တစ်ကောင်ကို ရှာကြကုန်၏။ ထိုအခါ လုလင်တစ်ယောက်သည် သုသာန်တောဝယ် ထင်းခွေသွားလတ်သော် ကြက်တစ်ကောင်ကို မြင်၍ ဖမ်းယူကာ ချိုင့်တစ်ခု၌ထား၍ မွေးလေ၏။

အချိန်လွှဲချက် သရဇ္ဈာယ်ပျက်

ထိုကြက်ကား မိဘ ဆရာသမား အုပ်ထိန်းကာ အဆုံးအမခံ၍ ကြီးပြင်းသော ကြက်မဟုတ်သဖြင့် တွန်ရမည်အချိန်ကို မသိသည့်အတွက် တစ်ရံတစ်ခါ အလွန်စောစော တွန်လေ၏။ တစ်ရံတစ်ခါ အရုဏ်တက်၍ လင်းမှတွန်လေ၏။

လုလင်တို့သည် အလွန်စောစောတွန်သောအခါ ကြက်တွန်သံဖြင့် ထကြ၍ အတတ်ပညာကို သရဇ္ဈာယ် လေ့ကျင့်ကုန်လတ်သော် အရုဏ်တက်သည်တိုင်အောင် သရဇ္ဈာယ်လေ့ကျင့်ရန် မတတ်နိုင်ကြကုန်၊ အလွန်အိပ်ချင်သဖြင့် မေ့ပျောက်ကြကုန်၏။ အရုဏ်တတ်၍ လင်းမှတွန်သောအခါ၌လည်း အချိန်မရှိသဖြင့် သရဇ္ဈာယ်လေ့ကျင့်ခွင့် မရကြကုန်၏။

အချိန်မမှန် အသတ်ခံ

ထိုအခါ လုလင်တို့သည် ဤကြက်ကား အလွန်စောလည်း တွန်သည်။ လင်းမှလည်း တွန်သည်။ ဤကြက်ကိုမှီ၍ ငါတို့မှာ အတတ်ပညာအပြီးသို့ ရောက်တော့မည် မဟုတ်ဟု ကြက်ကိုဖမ်းကာ လည်ပင်းကိုလိမ်၍ သတ်သဖြင့် သေခြင်းသို့ရောက်လေ၏။ အချိန်အခါ မဟုတ်သည်၌ တွန်သောကြောင့် ကြက်ကိုသတ်ပစ်ကြသည်ဟု ဆရာကြီးထံလည်း ပြောကြားကြကုန်၏။

ဆရာကြီးလည်း ကြက်သေရခြင်းကို အုပ်ထိန်းကာ အဆုံးအမကိုခံ၍ မကြီးရသောကြက်သည် အခါဟုတ်သည်ကို လည်းကောင်း၊ အခါမဟုတ်သည်ကို လည်းကောင်း မသိဘဲ အရမ်းတွန်သည့်အတွက် သေရ၏” ဟု သက်သေပြကာ အဆုံးအမ ဩဝါဒပေးလေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ အချိန်မဟုတ်သည်၌ တွန်သောကြက်သည် - ယခုအခါ အချိန်မဟုတ်သည်၌ အသံပြုသော ရဟန်း။

ဆရာကြီး၏ တပည့် ပရိတ်သတ်သည် - ငါဘုရားပရိသတ်။

ဒိသာပါမောက္ခဆရာကြီးသည် - ငါဘုရားဖြစ်လာပြီ -

ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ဆရာ,မိ,ဘ၊ မဆုံးမ၊ မုချမလိမ္မာ။

(၂) အချိန်လွဲလျက်၊ တွန်သည့်ကြက်၊ အသက်ဆုံးသည်သာ။

အကာလရာဝိဇာတ် ပြီး၏။