အဂ္ဂိကဘာရဒွါရဇဇာတ်

ဧကကနိပါတ် - ၁၃။ ကုသနာဠိဝဂ် -၁၂၉ -အဂ္ဂိကဘာရဒွါဇဇာတ်။ ။ ခေါင်း၌ ဦးစွန်းဖုတ်ပြ၍ ကြွက်တို့ကို လှည့်စားကာ တစ်နေ့တစ်ကောင် စားသဖြင့် ကြွက်အပေါင်း သတ်၍ အစားခံရသော မြေခွေးအကြောင်း။

လိမ်ဉာဏ်ထွင်ကာ အံ့ဖွယ်ရာ

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် အံ့ဖွယ်သရဲကို ပြုတတ်သော ရဟန်းတစ်ပါးကို အကြောင်းပြု၍ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူတသည်း။

နေကိုကြည့်ကာ ကြွက်တွေညာ

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ကြွက်မင်းဖြစ်၍ ကြွက်အပေါင်းခြံရံကာ တော၌နေလေ၏။

ထိုအခါ မြေခွေးတစ်ကောင်သည် တောမီးလောင်လတ်သော် မပြေးနိုင်သည်ဖြစ်၍ သစ်ပင်တစ်ခုတွင် ခေါင်းဆိုက်ကာနေလေ၏။ ကိုယ်အမွေးတို့သည် မီးလောင်ကုန်၏။ သစ်ပင်နှင့်ထိရာ ထိပ်လယ်၌သာ အနည်းငယ် ကျန်တော့သဖြင့် ဦးစွန်းဖုတ်ကဲ့သို့ ဖြစ်နေ၏။

တစ်နေ့သ၌ ထိုမြေခွေးသည် ရေအိုင်၌ ရေသောက်လတ်သော် ရေတွင်ထင်သော အရိပ်ကိုကြည့်လျှင် ဦးစွန်းဖုတ်ကိုမြင်၍ ယခု ငါ့မှာ အသက်မွေးရန် အံ့ဖွယ်သရဲတစ်ခု ရရှိပေပြီဟု ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ တော၌ လှည့်လည်ပြန်သော် ကြွက်အပေါင်းကိုမြင်လျှင် ကြွက်တို့ကို လှည့်စား၍ စားမည်ဟု ကြံစည်ကာ ကြွက်တို့နေရာ အနီးဝယ် နေသို့ မျက်နှာပြုလျက် ပါးစပ်ဖြင့် လေကိုခံယူကာ ခြေတစ်ချောင်းတည်းဖြင့်သာ ရပ်၍နေ၏။

သူတော်ယောင်ဆောင် တစ်နေ့တစ်ကောင်

ကြွက်မင်းသည် အစာရှာသွားသည်ရှိသော် မြေခွေးကို မြင်လျှင် ဤမြေခွေးကား အကျင့်သီလရှိသည် ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု မြေခွေးအနီးသို့သွားကာ “အရှင် ... အရှင့်အမည်ကို ဘယ်လိုခေါ်ပါသနည်း” ဟု မေး၏။ “အချင်း ... အဂ္ဂိကဘာရဒွါဇ ခေါ်သည်” ဟု ပြောလေ၏။ “အဘယ်ကြောင့် ဤအရပ်သို့ လာပါသနည်း” ဟု မေးပြန်၏။ “အချင်း ... သင်တို့ကို စောင့်ရှောက်ရန်လာသည်” ဟု ပြောလေ၏။ “အရှင် ... ဘယ်လို စောင့်ရှောက်ပါမည်နည်း” ဟု မေးပြန်ရာ “သင်တို့ တွင်းသို့ ဝင်သောအခါ၊ ထွက်သောအခါတွင် ကြွက် ဤမျှရှိသည်ဟု အမြီးကိုရေတွက်၍ စောင့်ရှောက်မည်” ဟု ပြောပြန်လေ၏။ “အရှင် ... သည်လိုဖြစ်လျှင် စောင့်ရှောက်ပါ” ဟု ဆိုလေ၏။

မြေခွေးသည် တွင်းမှထွက်သောအခါ၌ အနီးတွင် စောင့်၍ တစ်ကောင် နှစ်ကောင် စသည်ဖြင့် ရေတွက်ပြီးလျှင် ပြန်လာ၍ တွင်းသို့ဝင်သောအခါ၌လည်း ထို့အတူရေတွက်ကာ နေ့စဉ် နောက်ဆုံး ကြွက်တစ်ကောင်၊ တစ်ကောင်ကို ဖမ်း၍စားလေ၏။

ယောင်ဆောင်ခွေးယုတ် အသက်ပြုတ်

ထိုအခါ ကြွက်တို့ တဖြည်းဖြည်း နည်းပါးသဖြင့် ကြွက်မင်းကို ပြောကြားရာ ကြွက်မင်းသည် မြေခွေးအပေါ်၌ ယုံမှားသံသယဖြစ်၍ သိအောင် စုံစမ်းမည်ဟု တွင်းသို့ဝင်သောအခါ ကြွက်တို့ကို ရှေးဦးစွာ ဝင်စေပြီးလျှင် မိမိသည် နောက်ဆုံးမှ ဝင်လေ၏။ မြေခွေးသည် စားမည်ဟု ပြေးလာသောအခါ ကြွက်မင်းသည် နောက်သို့ ပြန်လှည်လျက် -

“ဟယ် - အဂ္ဂိကဘာရဒွါဇ ... ကောင်းသောအကျင့်သီလရှိ၍ ဦးခေါင်းတွင် ဦးစွန်းဖုတ် ထားသည်မဟုတ်၊ အစာ ဟူသော အကြောင်းကြောင့် ထားဘိသည်၊ ကြွက်တို့ကို စောင့်ရှောက်မည်ဆို၍ အမြီးကို ရေတွက်ရသည်၊ ဤမျှဖြင့် တော်လောက်ပြီ” –

ဟု ဆို၍ ခုန်လွှားကာ မြေခွေး၏လည်မျိုကို ကိုက်၍ နှစ်ခြမ်းကွဲသဖြင့် မြေခွေးသေလေ၏။ ကြွက်အပေါင်းတို့လည်း မြေခွေးကို စားကြကုန်၏။ နောက်ကျသောကြွက်တို့ မစားလိုက်ကြရကုန်၏။ ထိုအခါမှစ၍ ကြွက်တို့မှာ ဘေးရန်ကင်းလေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ မြေခွေးသည် - ယခုအခါ အံ့ဖွယ်သရဲကို ပြုတတ်သောရဟန်း။

ကြွက်မင်းသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ခြေတစ်ချောင်းနင်း၊ ဖွင့်ခံတွင်း၊ နေမင်းမျက်မှာမူ။

(၂) ဦးစွန်းခြယ်လှယ်၊ ကျင့်ရှိနှယ်၊ အံ့ဖွယ်သူ့အမူ။

(၃) မြီးရေတွက်ငြား၊ ကြွက်တွေစား၊ ကျင့်မှားမြေခွေးဟူ။

အဂ္ဂိကဘာရဒွါဇဇာတ် ပြီး၏။