အီရန်နိုင်ငံ: တည်းဖြတ်မှု မူကွဲများ

ပိုင်းဖြစ်၍ အကျယ်အဝန်းအားဖြင့် စတုရန်းမိုင်ပေါင်း

၆၃၆၂၉၄ ရှိကာ လူဦးရေမှာ ၁၉၇၂ ခုနှစ် ခန့်မှန်းခြေအရ

တည်ရှိကြသည်။ အီရန်နိုင်ငံမြောက်ဘက် နယ်နမိတ်

တစ်လျှောက်တွင် အယ်လဗုဇ တောင်တန်းများရှိ၍ တောင်တန်း

ရှိ ဒင်မာ တောင်ထိပ်(ပေ ၁၈၆ဝဝ)သည် အီရန်နိုင်ငံတွင်

အမြင့်ဆုံးတောင်ထိပ်ဖြစ်၏။ ဇာဂရို့တောင်တန်းသည် အီရန်

ဘက်မှ တောင်ဘက်ပင်လယ်ကွေ့ ကမ်းခြေတစ်လျှောက်သို့

ကွေး၍ ဆင်းလာသည်။ ထိုတောင်တန်းနှစ်ခုတို့သည် အီရန်

ကြပြီးလျှင် သဲကန္တာရထဲ၌ ခန်းခြောက် ပျောက်ကွယ် သွားကြ

လေသည်။ အိုင်ကြီးများသည်လည်း ရေငန်အိုင်များ ဖြစ်ကြ

အိုင်သည် အကြီးဆုံး ဖြစ် သည်။ အိုင်များသည် နွေဦးပေါက်

ရာသီတွင် ရေပြည့်လာပြီးနောက် နွေအခါ၌ ခန်းခြောက်ကုန်ကြ

နိုင်ငံတွင် စိုက်ပျိုးလုပ်ကိုင်နိုင်သောဒေသ အနည်းငယ်မျှသာ

ရှိသော်လည်း လူဦးရေထက်ဝက်ကျော်တို့သည် တောင်သူလယ်

အကြီးဆုံးအခက်အခဲမှာ စိုက်ခင်းများတွင် ရေရဖို့ပင် ဖြစ်

သည်။ ထိုကြောင့် လယ်ယာများကို ရေသွင်း စိုက်ပျိုးကြရ

အီရန်နိုင်ငံ၏အကြီးဆုံး ဓနအင်အားမှာ ရေနံဖြစ်သည်။

အီရန်နိုင်ငံသည် ကမ္ဘာပေါ်တွင် စတုတ္ထမြောက် ရေနံအထွက်

သောဒေသတစ်လျှောက်တွင် တွေ့ရှိနိုင်သည်။ ပါးရှင်းပင်လယ်

ကွေ့ မြောက်ဘက်တွင် တည်ရှိသော အာဗာဒန်မြို့၌ ရေနံချက်

တဟီရန်းမြို့သည် အီရန်နိုင်ငံ၏မြို့တော်ဖြစ်၍ အယ်လဗုဇ

တောင်ခြေတွင် ပေ ၄ဝဝဝ ကုန်းမြင့်ပေါ်၌ တည်ရှိသည်။

နှစ်အတွင်းက မြို့ကို တည်ခဲ့ပြီး နောက် ၁၇၈၈ ခုနှစ်တွင်

ပါးရှားနိုင်ငံ၏မြို့တော် ဖြစ်လာသည်။

လေဆိပ် လည်းရှိသည်။ လူဦးရေ ၂၇၁၉၇၃၁ ယောက်

(၁၉၇၂) နေထိုင်သည်။ ၁၉၄၃ ခုနှစ် ဒုတိယကမ္ဘာစစ်

သမ္မတရူးဇဗဲ့နှင့် ဗြိတိန်နိုင်ငံ ဝန်ကြီးချုပ် ချာချီတို့သည်

တဟီးရန်းမြို့တော်၌ ပထမဦးဆုံးတွေ့ဆုံဆွေးနွေးပွဲကို ကျင်းပခဲ့

ကြသည်။

အခြားထင်ရှားသောမြို့ကြီးများမှာ တာဗရိမြို့၊ အစ္စဖာဟန်း

၏ မြို့တော်ဖြစ်၍ ကူးသန်းရောင်းဝယ်ရေးအတွက် အချုပ်အခြာ

ဌာနဖြစ်သည်။ လူဦးရေ ၄ဝ၃၄၁၃ (၁၉၇၂)ယောက်ခန့် နေထိုင်သည်။

ဒေသ၌ တည်ရှိ၍ ရှေးအခါက ပါးရှားနိုင်ငံ၏ မြို့တော်ဖြစ်ခဲ့

ဖူးသည်။ ဆေး၊ ဝါ၊ ဘိန်း၊ ဆန်စပါးနှင့် ကော်ဇောများထွက်

ဒေသ၌ တည်ရှိပြီးလျှင် အီရန်အစ္စလာမ်ဂိုဏ်းဝင်တို့၏ အယူ

ဝါဒနှင့်ဆိုင်၍ အထွက်အမြတ်ထားသောမြို့ ဖြစ်ပေသည်။

သင်္ချိုင်း တည်ရှိသည်။ လူဦးရေ ၄ဝ၉၆၁၆ (၁၉၇၂) ယောက်

ခန့် နေထိုင်သည်။