ကျောက်ကပ်ရောင်ရောဂါ: တည်းဖြတ်မှု မူကွဲများ
Content deleted Content added
စာကြောင်း ၅၈ -
== ကုသခြင်း ==
ကျောက်ကပ်ရောင်ရောဂါဟု သံသယရှိပါက ဆီးပိုးမွေးမြူခြင်းနှင့် ပဋိဇီဝဆေး ထိရောက်မှုများကို စမ်းသပ်ခြင်းများ ပြုလုပ်ပါသည်၊ ထို့နောက် ပေါက်ဖွားသော အကောင်ပေါ်မူတည်၍ ကနဦးကုသမှုအား ပေးပါသည်။ အများစုသော ကျောက်ကပ်ရောင်ရောဂါများသည် ဘက်တီးရီးယားပိုးကြောင့်ဖြစ်ခြင်းကြောင့် ပဋိဇိဝဆေးပေးခြင်းသည် အဓိကကုသမှုပင်ဖြစ်သည်။ ပဋိဇီဝဆေးရွေးချယ်မှုကတော့ ပိုးအမျိုးအစားနှင့် ထိုအကောင်ပေါ်တွင် ပဋိဇိဝဆေး ထိရောက်မှု စမ်းသပ်ချက်ပေါ်၌ မူတည်ပါသည်၊ {ဖလူရိုကွီနိုလုန်း (fluroquinolones)၊ ကက်ဖလိုဆပိုရင် (cephalosporins)၊ အမိုင်နိုဂလိုက်ကိုဆိုက် (aminoglycosides) (သို့) တြွိုင်မီသိုပရင်/ဆာလ်ဖါမီသိုဇဇိုး (trimethoprim/sulfamethoxazole) စသည့် ဆေးတမျိုးချင်းစီသော်လည်းကောင်း၊ တွဲလျက်သော်လည်းကောင်း ပါဝင်နိုင်ပါတယ်}<ref name="Gupta2011"/>
In people who do not require hospitalization and live in an area where there is a low prevalence of antibiotic-resistant bacteria, an oral fluoroquinolone such as ciprofloxacin or levofloxacin is an appropriate initial choice for therapy. In areas where there is a higher prevalence of fluoroquinolone resistance, it is useful to initiate treatment with a single intravenous dose of a long-acting antibiotic such as ceftriaxone or an aminoglycoside, and then continuing treatment with an oral fluoroquinolone. Oral trimethoprim/sulfamethoxazole is an appropriate choice for therapy if the uropathogen is known to be susceptible. If trimethoprim/sulfamethoxazole is used when the susceptibility is not known, it is useful to initiate treatment with a single intravenous dose of a long-acting antibiotic such as ceftriaxone or an aminoglycoside. Oral beta-lactam antibiotics are less effective than other available agents for treatment of pyelonephritis.<ref name="Gupta2011"/>
| |||