အနနုသောစိယဇာတ်

စတုက္ကနိပါတ် - ၃။ ကုဋိဒူသကဝဂ် -(၃၂၈) အနနုသောစိယဇာတ်။ ။ မောင်မယ်စုံတောထွက်၍ ရသေ့ ရဟန်းပြုနေရာ ရသေ့မ လွန်သောအခါတွင် အနည်းငယ်မျှ စိုးရိမှုမရှိသော ရသေ့အကြောင်း။

မယားတွက်ဆွေး လွန်ငိုကြွေး

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် သူကြွယ်တစ်ယောက်သည် မယားသေလွန်သဖြင့် သောက နှိပ်စက်ကာ မစားနိုင်၊ မသောက်နိုင်၊ မအိပ်နိုင်ဘဲ သုသာန်သို့သွား၍ ငိုကြွေးလျက် လှည့်လည်သတတ်။ အိုး၌ထွန်းအပ်သော ဆီမီးကဲ့သို့ ထိုသူကြွယ်၏ သန္တာန်၌ကား သောတာပတ္တိမဂ်ဉာဏ်၏ အနိဿယသည် ထွန်းပလျက်ရှိ၏။

ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် မိုးသောက်ထ ကာလ၌ လောကကို ကြည့်ရှုလတ်သော် သူကြွယ်ကို မြင်တော်မူ၍ ဤသူကြွယ်အား သောကကိုပယ်၍ သောတာပတ္တိမဂ်ဉာဏ်ကို ပေးရန် ငါမှတစ်ပါး တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူ မရှိသည်ကို သိတော်မူ၍ ထိုသူကြွယ်အား ချီးမြှောက်လိုသဖြင့် ဆွမ်းဘုဉ်းပေးပြီးလျှင် နောက်ပါ ရဟန်းတစ်ပါးကို ခေါ်ကာ သူကြွယ်အိမ်သို့ကြွ၍ ခင်းထားအပ်သော နေရာ၌ နေတော်မူ၏။ သူကြွယ်လည်း မြတ်စွာဘုရားကို ရှိခိုးလျက်နေ၏။

မြတ်စွာဘုရားသည် သူကြွယ်အား “သီတင်းသည် ... သင်သည် ဆိတ်ဆိတ်နေသလော” ဟု မေး၏။ “အရှင်ဘုရား ... မှန်ပါ၏၊ အကျွန်ုပ်မှာ မယားသေလွန်သဖြင့် သော နှိပ်စက်၍ နေပါ၏” ဟု လျှောက်၏။ “သီတင်းသည် ... ပျက်စီးတတ်သော သဘောမည်သည် ပျက်စီးမြဲဖြစ်၏၊ ပျက်စီးသဖြင့် စိုးရိမ်သောက ဖြစ်ခြင်းသည် မသင့်၊ ရှေးပညာရှိတို့သည် မယား သေလွန်သော်လည်း စိုးရိမ်သောက မဖြစ်ကုန်” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

သားအိမ်ထောင်ဘက် ရွှေရုပ်နှင့်ထွက်

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ပုဏ္ဏားမျိုး၌ဖြစ်၍ အရွယ်သို့ ရောက်လတ်သော် တက္ကသိုလ်ပြည်၌ အလုံးစုံသော အတတ်ပညာတို့ကို သင်ကြား၍ မိဘတို့အထံတွင် နေ၏။ ထိုသတို့သားသည် သူသယ်အဖြစ်မှစ၍ မြတ်သောအကျင့်ကိုသာ ကျင့်၏။

မိဘတို့သည် သားလုလင်အား မယားရှာပေးမည်ဟု ပြောကြားကြကုန်၏။ သတို့သားသည် “အိမ်ရာ ထောင်ခြင်းကို အကျွန်ုပ် အလိုမရှိပါ၊ မိဘတို့ သေလွန်လျှင် ရသေ့ရဟန်းပြုမည်” ဟု ပြောလေ၏။ မိဘတို့သည် အဖန်တလဲလဲ တောင်းပန်လတ်သော် ရွှေရုပ်တစ်ခုကို ထုလုပ်စေ၍ “ဤရွှေရုပ်နှင့်တူသော မိန်းမကိုရလျှင် အိမ်ရာထောင်မည်” ဟု ပြောလေ၏။ ထိုအခါ မိဘတို့သည် ရွှေရုပ်ကို ယာဉ်ပေါင်းချုပ်၌တင်၍ “ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်း၌ လှည့်လည်ကြကုန်၊ ဤရွှေရုပ်နှင့်တူသော ပုဏ္ဏေးမငယ်ကို အကယ်၍ တွေ့ပါမူ ရွှေရုပ်ကိုပေးခဲ့၍ ထိုပုဏ္ဏေးမငယ်ကို ဆောင်ယူခဲ့ကြကုန်” ဟု မှာထားကာ အခြံအရံများစွာဖြင့် လူတို့ကို စေလွှတ်ကုန်၏။

ရွှေရုပ်အလား ပေးထိမ်းမြား

ထိုအခါ ကာသိတိုင်း နိဂုံးရွာဝယ် ကုဋေရှစ်ဆယ် ကြွယ်ဝသော ပုဏ္ဏား၌ သမ္မိလဟာသိနီ မည်သော မင်းသမီး ပုဏ္ဏေးမငယ်တစ်ယောက် ရှိသတတ်။ ထိုပုဏ္ဏေးမငယ်သည် အသက် တစ်ဆယ့်ခြောက်နှစ် ရှိသောကာလ၌ အလွန်အဆင်းလှ၏၊ ကြည်ညိုဖွယ်ရှိ၏၊ နတ်သမီးနှင့်တူ၏၊ အလုံးစုံသော လက္ခဏာနှင့် ပြည့်စုံ၏။ ငယ်ရွယ်စဉ်မှစ၍ ကိလေသာစိတ်သည် မဖြစ်စဖူး၊ မြတ်သော အကျင့်ကိုသာ ကျင့်၍နေ၏။

ရွှေရုပ်ကို ယူဆောင်ကာ လှည့်လည်ကုန်သော သူတို့လည်း ထိုနိဂုံးရွာသို့ ရောက်ကြကုန်၏။ လူတို့သည် ရွှေရုပ်ကိုမြင်လျှင် ရွှေရုပ်မှန်းမသိကြ၍ “သမ္မိလဟာသိနီ အဘယ်ကြောင့် ဤ၌နေသနည်း” ဟု မေးကြကုန်၏။ ထိုအခါ လှည့်လည်သူတို့သည် အိမ်ကို မေးမြန်းကြကာ သွားကြ၍ မိဘတို့အား စေ့စပ်ပြောဆိုပြီးလျှင် သမ္မိလဟာသိနီကို တောင်းကြကုန်၏။

သမ္မိလဟာသိနီလည်း အကြောင်းကို ကြားလျှင် “အကျွန်ုပ် အိမ်ရာမထောင်လိုပါ၊ မိဘတို့ သေလွန်လျှင် ရသေ့ရဟန်းပြုပါမည်” ဟု မိဘတို့အားတောင်းပန်၏။ မိဘတို့သည် မနာယူကြဘဲ ရွှေရုပ်ကို သိမ်းဆည်းပြီးလျှင် သမ္မိလဟာသိနီကို များစွာသော အခြံအရံဖြင့် ပေးလိုက်ကြကုန်၏။ လှည့်လည်သူတို့လည်း သတို့သမီးကို ဆောင်ယူကာ မိမိတို့နေရာသို့ ပြန်ကြကုန်၏။ ထိုအခါ မိဘတို့သည် အလိုမရှိသော သားသမီးတို့ကို ထိမ်းမြားလက်ထပ်ကြကုန်၏။

စည်းစိမ်စွန့်ကာ တောထွက်ရာ

ထို ဇနီးမောင်နှံ နှစ်ယောက်တို့သည် တစ်နေရာတည်း၌ အိပ်ကြသော်လည်း တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ကိလေသာ စိတ်ဖြင့် မကြည့်ဖူးကြကုန်။ ရသေ့ရဟန်းတို့ကဲ့သို့ မြတ်သောအကျင့်ကိုသာကျင့်၍ နေကုန်၏။ သတို့သား၏ မိဘတို့ သေလွန်လတ်သော် သတို့သားသည် သမ္ဗိလဟာသိနီကို ခေါ်၍ “ရှင်မ ... သင်သည် ငါ့မိဘဥစ္စာ ကုဋေရှစ်ဆယ်နှင့် သင့်ဥစ္စာ ကုဋေရှစ်ဆယ် ဤကုဋေ တစ်ရာ့ခြောက်ဆယ်သော ဥစ္စာဖြင့် အသက်မွေးရစ်လော့၊ ငါကား ရသေ့ရဟန်း ပြုတော့မည်” ဟု ပြောဆို၏။ “အရှင့်သား ... သင် ရသေ့ရဟန်းပြုသော် အကျွန်ုပ်လည်း ရသေ့ရဟန်းပြုပါအံ့၊ အရှင့်သားကို စွန့်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ပါ” ဟု ပြန်၍ ပြောလေ၏။ ထိုအခါ ဇနီးမောင်နှံတို့သည် နှစ်ဦးသဘောတူ အလုံးစုံသော စည်းစိမ်ဥစ္စာတို့ကို လှူဒါန်း စွန့်ကြဲပြီးလျှင် ရသေ့ရဟန်းပြု၍ ဟိမဝန္တာအရပ်၌ သစ်သီးကြီးငယ်ဖြင့် မျှတကာ နေကြကုန်၏။

ရသေ့မဝေဒနာ သေလွန်ရှာ

တစ်နေ့သ၌ နှစ်ယောက်သော ရသေ့တို့သည် ချဉ်ဆားမှီဝဲရန် လူတို့နေရာသို့ သွားလတ်သော် ဗာရာဏသီပြည်သို့ ရောက်၍ မင်းဥယျာဉ်၌ နေကြကုန်၏။ ထိုအခါ ရသေ့မအား ဩဇာမရှိ ရောနှောသောဆွမ်းကို စားရသဖြင့် ဝမ်းသွေးသွန်သော ရောဂါသည် ဖြစ်ပေါ်လေ၏။ သင့်လေျာ်သော ဆေးဝါးကို မရသဖြင့် အလွန်အားနည်းခဲ့လေ၏။ ရသေ့သည် ဆွမ်းခံချိန်၌ ရသေ့မကို ယူဆောင်ကာ မြို့တံခါးအနီးရှိ ဇရပ်တစ်ခု အင်းပျဉ်ပေါ်တွင် အသာထား၍ ဆွမ်းခံသွားလေ၏။ ရသေ့ မပြန်လာမီကပင် ရသေ့မသည် သေလွန်လေ၏။ လူတို့သည် ရသေ့မ၏ တင့်တယ်သော အဆင်းကိုမြင်လျှင်ငိုကြွေးကြကုန်၏။

ဖြစ်ပျက်ဆင်ခြင် သင်္ခါရတင်

ရသေ့သည် ဆွမ်းခံပြန်လာ၍ ရသေ့မ သေလွန်သောအဖြစ်ကိုသိလျှင် ပျက်စီးတတ်သော သဘောသည် ပျက်စီး၏၊ အလုံးစုံသော သင်္ခါရတို့သည် အမြဲမရှိကုန်ဟု ပြောဆိုလေ၏။ လူတို့သည် “အရှင်ဘုရား ... ဤရသေ့မသည် အရှင်ဘုရားနှင့် အဘယ်သို့ တော်စပ်သနည်း” ဟု မေးကြကုန်၏။ “အချင်းတို့ ... လူဖြစ်စဉ် ငါ၏ ခြေက်ရင်းအလုပ်အကျွေး ဖြစ်သည်” ဟု ပြော၏။ “အရှင်ဘုရား ... အကျွန်ုပ်တို့ပင် သဘောအားဖြင့် မတည်တံ့နိုင်ကုန် ငိုကြွေးမြည်တမ်းကြကုန်၏၊ အရှင်ဘုရားကား အဘယ်ကြောင့် မငိုကြွေးသနည်း” ဟု မေးလျှောက်ကုန်၏။ ထိုအခါ ရသေ့သည် “အချင်းတို့ ... ဤပုဏ္ဏေးမကား ငါတို့ကိုစွန့်၍ သူသေများစွာတို့ အတွင်းမှာ ဖြစ်ရ၏၊ ထိုသေသူပုဏ္ဏေးမသည် ငါနှင့် အဘယ်သို့ တစ်စုံတစ်ရာ တော်စပ်လိမ့်မည်နည်း၊ သို့အတွက် မယားဖြစ်ဖူးသော ဤသမ္မိလဟာသိနီကို ငါ မစိုးရိမ်”။

“အချင်းတို့ ... စိုးရိမ်သူအား သေတိုင်း၊ သေတိုင်းသော သူတို့သည် မရှိ၊ ချုပ်ကျက်ကုန်ပြီ၊ သေတိုင်း၊ သေတိုင်းသောသူတို့ကို အကယ်၍ စိုးရိမ်နေပါမူ စင်စစ် သေရမည်ဖြစ်သော မိမိကိုယ်ပင် စိုးရိမ်နေရာ၏”။

“အချင်းတို့ ... အာယုသင်္ခါရမည်သည် ရပ်နေသူကို မဆိုင်းငံ့ပေ၊ လျောင်းနေသူကိုလည်း မဆိုင်းငံ့ပေ၊ မေ့လျော့နေသူကိုလည်း မဆိုင်းငံ့ပေ၊ မျက်စိကို မှိတ်ရုံ ဖွင့်ရုံ ကာလအတွင်း၌ပင် အရွယ်သည် ဆုတ်ယုတ် ပျက်စီး၏”။

“သို့ဖြစ်၍ စင်စစ် မိမိကိုယ်၌ အရွယ်၏ချို့တဲ့ခြင်း ပျက်စဒီးခြင်း၌ ယုံမှားမရှိရာ၊ မသေသေးသော သူကိုသာ အနာရောဂါကင်းအောင်၊ ကြောင့်ကြကင်းအောင် မေတ္တာပြုရာ၏၊ သေလွန်ပြီးသောသူကို မစိုးရိမ်ရာ” –

ဟု လူအပေါင်းအား မမြဲသော အနိစ္စ အခြင်းအရာကို ပြလျက် တရားဟောလေ၏။ လူအပေါင်းလည်း ရသေ့မ၏ အလောင်းကို သဂြိ င်္ုဟ်ကြကုန်၏။ ရသေ့လည်း ဟိမဝန္တာအရပ်သို့ ပြန်၍ အဘိညာဉ် သမာပတ်ကို ဖြစ်စေလျက် သေလွန်သောအခါ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လားလေ၏။

မြတ်စွာဘုရားသည် ဒေသနာတော်ကို ဆောင်ပြီးလျှင် သစ္စာကို ပြသည်၏အဆုံး၌ မယား သေလွန်သော သူကြွယ်သည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်လေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ သမ္မိလဟာသနီသည် - ယခုအခါ ရာဟုလာ မယ်တော်။

ရသေ့သည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) သက်ရှိသူများ၊ သေခြင်းကား၊ မမှားမြဲသည်သာ။

(၂) သေတိုင်းသူကို၊ စိုးရိမ်ပို၊ ကိုယ်ကိုစိုးရိမ်ရာ။

(၃) မျက်စိမှိတ်ဖွင့်၊ ခါမလင့်၊ ရွယ်ရင့်ပျက်စီးရှာ။

(၄) သေသူကိုထား၊ ရှင်သူများ၊ ပွားများချစ်မေတ္တာ။

အနနုသောစိယဇာတ် ပြီး၏။