အနုသာသိကဇာတ်

ဧကကနိပါတ် - ၁၂။ ဟံစိဝဂ် -၁၁၅ - အနုသာသိကဇာတ်။ ။ သူတစ်ပါးတို့အား ဆုံးမပါလျက် မိမိမူကား မလိုက်နာသဖြင့် အသက်ဆုံးရှုံးရသော ငှက်မအကြောင်း။

သူတစ်ပါးတား မိမိသွား

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် သူတစ်ပါးကိုသာ ဆုံးမ၍ မိမိမူကား မလိုက်နာသော ရဟန်းမိန်းမတစ်ပါး ရှိလေ၏။

ထိုရဟန်းမိန်းမသည် ရဟန်းဖြစ်မှစ၍ ရဟန်းတရားကို အားမထုတ်လေ။ အာမိသ၌သာ တပ်မက်မော၍ နေ၏။ သူတစ်ပါးတို့ မသွားသောအရပ်သို့သာ ဆွမ်းခံသွားလေ့ရှိ၏။ လူတို့သည် ထိုရဟန်းမိန်းမအား မွန်မြတ်သော ဆွမ်းဘောဇဉ်ကို လှူဒါန်းကြကုန်၏။ မိမိဆွမ်းခံသွားရာ အရပ်သို့ သူတစ်ပါးတို့ မသွားဝံ့အောင် ဆင်ကြမ်းရှိသည် မြင်းကြမ်းရှိသည်၊ ဆိတ်ကြမ်းရှိသည်၊ ခွေးကြမ်းရှိသည် စသည်ဖြင့် ခြောက်လှန့်လေ့ရှိ၏။

အသွားမဆင်ခြင် ဘေးဒဏ်ထင်

တစ်နေ့သ၌ ဆွမ်းခံသွားသည်ရှိသော် မစူးစမ်းမဆင်ခြင်ဘဲ လျင်မြန်စွာ အိမ်သို့ဝင်သဖြင့် ထိုရဟန်းမိန်းမသည် ဆတ်ခတ်၍ ပေါင်ရိုးကျိုးလေ၏။ ထိုအခါ လူတို့သည် လျင်မြန်စွာ ပြေးလာကြ၍ ပေါင်ကို ကျပ်စည်းပြီးလျှင် ညောင်စောင်း၌တင်ကာ ဘိက္ခူနီမကျောင်းသို့ ပို့ကြကုန်၏။

ရဟန်းမိန်းမတို့သည် ထိုရဟန်းမိန်းမကိုမြင်လျှင် “ရှင်မကား ... သူတစ်ပါးတို့ကို ဆုံးမတားမြစ်ပါလျက် မိမိကိုယ်တိုင် ထိုအရပ်သို့သွား၍ ပေါင်ရိုးကျိုးခဲ့ပြီ မဟုတ်လော” ဟု ပြက်ရယ်ပြုကြကုန်၏။ ထိုအကြောင်းသည် သံဃာ့ဘောင်ဝယ် တစ်နေ့တစ်ခြား ထင်ရှား၍လာလေ၏။

ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်ဝယ် စကားစပ်မိ၍ ထိုရဟန်းမိန်းမအကြောင်း ပြောဆိုကာ ကဲ့ရဲ့နေကြရာ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူလျှင် “ရဟန်းတို့ ... ဤရဟန်းမိန်းကား ယခုအခါ၌သာလျှင် သူတစ်ပါးကို ဆုံးမသည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ဆုံးမခဲ့ဖူးပြီ၊ မိမိမူကား မကျင့်သည့်အတွက် အခါခပ်သိမ်း ဆင်းရဲတွေ့ခဲ့ဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

ဘေးရန်မကြောက် မိမိရောက်

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ငှက်မျိုး၌ ဖြစ်၍ အရွယ်ရောက်သောအခါ ငှက်မင်းဖြစ်လျက် အထောင်မကသော ငှက်အပေါင်းတို့ဖြင့် ခြံရံကာ ဟိမဝန္တာအရပ်တွင် နေလေ၏။

ထိုငှက်တို့တွင် ငှက်ကြမ်းမတစ်ကောင်သည် သူတစ်ပါးတို့နှင့်အတူ ကျက်မစားဘဲ ခရီးလမ်းမသို့သွား၍ ကျက်စား၏။ ထိုငှက်ကြမ်းမအား လှည်းမှကျရစ်သော စပါး၊ ပဲ စသော အစာတို့ကို ရလေ၏။

မိမိကျက်စားရာအရပ်သို့ မသွားဝံ့အောင် တခြားငှက်တို့ကို ဆင်ကြမ်းရှိသည်၊ မြင်းကြမ်းရှိသည်၊ လှည်းတွေအတင်း မောင်းနှင်လာတတ်သည်။ အဆောတလျင် ပျံသန်းတိမ်းရှောင်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်၊ မသွားကြလေနှင့်ဟု ခြိမ်းခြောက်ကာ တားမြစ်ဆုံးမလေ့ရှိ၏။ ထိုငှက်မ၏ အမည်သည် သူတစ်ပါးကို အဆုံးအမပေးတတ်သည့်အတွက် အနုသာသိကာဟု မှည့်ခေါ်ကြကုန်၏။

ငှက်မင်းဆုံးမ ဥပမာပြ

တစ်နေ့သ၌ ခရီးလမ်းမသို့သွား၍ ကျက်စားလတ်သော် လှည်းတစ်စီးသည် လေအဟုတ်ကဲ့သို့ လျင်မြန်သော အဟုန်ဖြင့် မောင်းနှင်လာလေ၏။ အနုသာသိကာသည် လှည်းသံကို ကြားသော်လည်း ဝေးသေးသည်ဟု ဂရုမစိုက်ဘဲ ကျက်စားမြဲ ကျက်စားကာ နေလေ၏။ လှည်းအနီးသို့ ရောက်သောအခါ လျင်မြန်လှသဖြင့် ထ၍မပျံနိုင်တော့ဘဲ လှည်းကြိတ်မိသဖြင့် လမ်းမတွင်ပင် နှစ်ပိုင်းပြတ်ကာ သေလေ၏။

ငှက်မင်းသည် ငှက်တို့စည်းဝေးသောအခါ အနုသာသိကာငှက်မကို မမြင်သဖြင့် ငှက်တို့ကို စုံစမ်းခိုင်းလေ၏။ ငှက်တို့သည် စုံစမ်းရှာဖွေသည်ရှိသော် ခရီးလမ်းမ၌ နှစ်ပိုင်းပြတ်၍ သေနေသည်ကို မြင်ကြ၍ ငှက်မင်းအား ကြားလျှောက်ကြကုန်၏။

ထိုအခါ ငှက်မင်းသည် ငှက်အပေါင်းတို့အား -

“အို ငှက်အပေါင်းတို့ ... အနုသာသိကာငှက်မကား သူတစ်ပါးကို ဆုံးမတတ်၏။ မိမိကိုယ်တိုင်မူ လျှပ်ပေါ်လော်လည်သည့်အတွက် လှည်းလမ်းမမှာ အတောင်ပြတ်၍ သေရရှာပြီ” –

ဟု ပြောဆိုကာ အဆုံးအမပေးလေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ အနုသာသိကာငှက်မသည် - ယခုအခါ ဆုံးမတတ်သော ရဟန်းမိန်းမ။

ငှက်မင်းသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) သူတစ်ပါးအား၊ ဆုံးမငြား၊ ကိုယ်ကားမကျင့်ပေ။

(၂) နုသာသိတွင်၊ ငှက်မလျှင်၊ လမ်းတွင်လှည်းကြိတ်သေ။

အနုသာသိကဇာတ် ပြီး၏။