အဘိဏှဇာတ်

ဧကကနိပါတ် - ၃။ ကုရုင်္ဂဝဂ် -၂၇- အဘိဏှာဇာတ်။ ။ ခွေးနှင့်အမြဲမပြတ်နေရ၍ ခွေးနှင့် ကင်းကွာမနေနိုင်သော မင်္ဂလာဆင်တော် အကြောင်း။

မေတ္တာသက်ဝင် လွန်ချစ်ခင်

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် သာဝတ္ထိပြည်ဝယ်အလွန် ချစ်ကျွမ်းဝင်သော အဆွေခင်ပွန်းနှစ်ယောက် တို့သည် ရှိကုန်သတတ်။ထိုနှစ်ယောက်တို့တွင် တစ်ယောက်သော အဆွေခင်ပွန်းသည် ရဟန်းပြုကာ လူအဆွေခင်ပွန်းအိမ်သို့ နေ့စဉ် သွားလေ့ရှိ၏။ လူအဆွေခင်ပွန်းသည် ရဟန်းအဆွေခင်ပွန်းအား အိမ်တွင်ဆွမ်းကပ်လျက် ဆွမ်းစားပြီးလျှင် ကျောင်းသို့ အတူလိုက်၍ ကျောင်းတွင် တစ်နေ့လုံး စကာပြောဆိုနေထိုင်ကာ နေဝင်မှ အိမ်သို့ နြပ်လာလေ့ရှိ၏။

ထိုရဟန်းနှင့်လူအဆွေခင်ပွန်း နှစ်ဦးတို့ ချစ်ကျွမ်းဝင်ခြင်းသည် ရဟန်းတို့ဘောင်တွင် အထူးသဖြင့်ထင်ရှားလေ၏။ ထိုအခါ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်ဝယ် စကားစပ်မိ၍ မြတ်စွာဘုရားကို လျှောက်ထားကြလေလျှင် မြတ်စွာဘုရာသည် “ရဟန်းတို့... ဤရဟန်းနှင့် လူတို့မှာ ယခု အခါသာလျှင် ချစ်ကျွမ်းဝင်သည် မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်းချစ်ကျွမ်းဝင်ဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

ဆင်နှင့်ခွေးပင် ချစ်ကျွမ်းဝင်

လွန်လေပြီးသောအခါဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် မင်း၏ ပညာရှိအမတ်ဖြစ်လေ၏။

ထိုအခါခွေးတစ်ကောင်သည် ဆင်တင်းကုပ်သို့ သွား၍ မင်္ဂလာဆင်တော် စားရာအရပ်၌ ကျသောထမင်းလုံးတို့ကို စားလေ့ရှိ၏။ ထိုခွေးသည် အစာကြောင့် မင်္ဂလာဆင်တော်ကိုအဆွေခင်ပွန်းဖွဲ့ကာ ထိုဆင်တော်၏ အနီးမှာပင် အမြဲနေလေ၏။ မင်္ဂလာဆင်တော်လည်းထိုခွေးနှင့် ချစ်ကျွမ်းဝင်လျက် ခွေးကိုယူ၍ နှာမောင်းဖြင့် ပြန်လှန်ကာ ကစား၏။မြှောက်၍ ခေါင်းထက်၌ တင်၏။ ထိုဆင်နှင့် ခွေး - နှစ်ကောင်တို့သည် ခွဲခွာကွေကွင်း၍ မနေနိုင်ကုန်။

အမတ်ပညာရှိအတတ်သိ

တစ်နေ့သ၌ လူတစ်ယောက်သည်ဆင်ထိန်းအား အဖိုးပေးကာ ခွေးကိုယူ၍ သွားလေ၏။ ထိုအခါမှစ၍ မင်္ဂလာဆင်တော်သည် ခွေးနှင့်ကွဲကွာရသဖြင့် အစာလည်း မစား၊ ရေလည်း မသောက်၊ ရေလည်း မချိုး တမှိုင်မှိုင်သာ နေလေ၏။ဆင်ထိန်းသည် ထိုအကြောင်းကို မင်းကြီးအား လျှောက်ကြားလေသော် မင်းကြီးလည်းစုံစမ်းရန် ပညာရှိအမတ်ကို လွှတ်လိုက်လေ၏။

ပညာရှိအမတ်လည်းဆင်တင်းကုတ်သို့သွား၍ နှလုံးမသာသော ဆင်ကို မြင်လျှင် “ ဤဆင်မှာ အနာရောဂါမရှိ၊ချစ်ကျွမ်းဝင်သူ မိတ်တွေနှင့် ကွဲကွာသည် ဖြစ်လိမ့်မည်” ဟု ဆင်ခြင်ကာ “အချင်းဆင်ထိန်း ... ဤဆင်မှာ ချစ်ကျွမ်းဝင်နေသာ ရှိသလော” ဟု မေးလေ၏။ ရှိပါသည်၊ခွေးတစ်ကောင်နှင့် အလွန် ချစ်ကျွမ်းဝင်ပါသည်ဟု ဆို၏။ ဤခွေးသည် အဘယ်မှာနည်း ဟုမေးပြန်ရာ၊ လူတစ်ယောက်ယူသွားပါသည်ဟု ဆို၏။ အဘယ်အရပ်က လူနည်းဟု မေး၏။ မသိပါဟုဆိုလေ၏။

နှစ်ဦးတွေ့မှပျော်ရွှင်ကြ

ထိုနောက်မင်းကြီးထံသို့သွား၍ “အရှင်မင်းကြီး ... ဆင်မှာ အနာရောဂါမရှိ၊ ချစ်ကျွမ်းဝင်သောခွေးတစ်ကောင်နှင့် ကွဲသဖြင့် လွမ်းဆွတ်၍ မစားမသောက် တမှိုင်မှိုင် နေပါသည်” ဟုလျှောက်ထားလေ၏။ မင်းကြီးက “ပညာရှိ ...ထိုသို့ဖြစ်လျှင် အဘယ်သို့ စီမံရမည်နည်း” ဟု မေးလျှင် ပညာရှိအမတ်က “အရှင်မင်းကြီး... ဆင်တော်နှင့် ချစ်ကျွမ်းဝင်သော ခွေးတစ်ကောင်ကို လူတစ်ယောက် ယူသွားသည်၊ ထိုခွေးတွေ့သောအိမ်ကို မင်းဒဏ်ပေးမည်ဟု စည်လည်စေရမည်၊ သို့မှ ခွေးပြန်ရမည်“ ဟုလျှောက်ထားလေ၏။

စည်လည်စေသောအခါမင်းဒဏ်ကို ကြောက်သဖြင့် ခွေးကို မထားဝံ့ကြဘဲ လွှတ်လေလျှင် ခွေးလည်းအလွန်ချစ်ကျွမ်းဝင်သည့် ဆင်ထံသို့ ပြေးလာ၏။ ဆင်တော်လည်း ဝမ်းသာအားရ ခွေးနှင့်ကစားကာ ရောဂါမရှိ၊ ပကတိ ကျန်းမာလေ၏။

မင်းကြီးလည်း “တိရစ္ဆာန်၏ အလိုဆန္ဒကိုပင် သိပေသည်” ဟု ပညာရှိအမတ်အား စည်းစမ်ပေးကာ ချီးမြှောက်လေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ခွေးသည် - ယခု သတင်းသည်။

မင်္ဂလာဆင်သည် - အဆွေခင်ပွန်း မထေရ်။

ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် - အာနန္ဒာ။

ပညာရှိအမတ်သည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ချစ်သူချင်းချင်း၊ ကွဲကာလျဉ်း၊ မယွင်းဆဲရဲမည်။

(၂) ချစ်သူတွေ့လျှင်၊ ခွေးနှင့်ဆင်၊ အစဉ်ချမ်းသာသည်။

အဘိဏှာဇာတ် ပြီး၏။