အသမ္ပဒါနဇာတ်

ဧကကနိပါတ် - ၁၄။ အသမ္ပဒါနဝဂ် -၁၃၁ - ကောသိယဇာတ်

ကုဋေလေးဆယ်မျှကျေးဇူးကို ချေဖျက်ကာ ဖွဲတစ်ကုမ္ဗသာပေးသဖြင့် စည်းစိမ်ပါ အကုန်ပေးစေဟု မင်းကြီး ဆုံးဖြတ်သော ဝိလိယသူဌေး အကြောင်း။

ကျေးဇူးမဲ့တတ် ဒေဝဒတ်

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဝေဠုဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ဒေဝဒတ်သည် မြတ်စွာဘုရား၏ ကျေးဇူးတော်ကို မသိလေ။

ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်ဝယ် စကားစပ်မိ၍ ဒေဝဒတ်အကြောင်းကို ပြောဆိုနေကြရာ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ “ရဟန်းတို့ ... ဒေဝဒတ်သည် ယခုအခါ၌သာ ကျေးဇူးကို မသိသည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ကျေးဇူးကို မသိခဲ့ဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆော်တော်မူသတည်း။

အဆွေကူညီရေး တစ်ဝက်ပေး

လွန်လေပြီးသောအခါ မဂတတိုင်း ရာဇဂြိုဟ်ပြည်ဝယ် မဂဓမင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ထိုမင်းအထံ၌ ကုဋေရှစ်ဆယ် ကြွယ်ဝသော သင်္ခ မည်သော သူဌေးကြီး ဖြစ်လေ၏။ ဗာရာဏသီပြည်၌လည်း ကုဋေရှစ်ဆယ်ပင် ကြွယ်ဝသော ဝိလိယ မည်သော သူဌေးကြီးလည်း ရှိလေ၏။ ထိုသူဌေးကြီး နှစ်ဦးတို့သည် အချင်းချင်း အဆွေခင်ပွန်း ဖြစ်ကြကုန်၏။

ဝိလိယ သူဌေးကြီးသည် အကြောင်း တစ်စုံတစ်ရာကြောင့် ဘေးကြီးစွာဖြစ်လျက် ဥစ္စာပစ္စည်း အလုံးစုံသည် ပျက်စီး ဆုံးပါးလေ၏။ ဆင်းရဲသဖြင့် ကိုးကွယ်ရာမရှိဖြစ်၍ မယားကိုခေါ်ကာ သင်္ခသူဌေးကြီးအိမ်သို့ သွားလေ၏။ သင်္ခသူဌေးကြီးလည်း အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်သော ဝိလိယသူဌေးကြီးကို မြင်လျှင် နေရာပေးကာ ပျူငှာလောကွတ်ပြု၍ ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ ပူဇော်သက္ကာရ ပြုလေ၏။

နှစ်ရက်၊ သုံးရက် လွန်လျှင် ဝိလိယသူဌေးကြီးအား “အဆွေ ... ဘယ်အတွက် လာသနည်း” ဟု မေးလေ၏။ “အဆွေ ... အကျွန်ုပ်မှာ ဘေးကြီးစွာဖြစ်လျက် ဥစ္စာပစ္စည်း အလုံးစုံ ပျက်စီးဆုံးပါးလေပြီ၊ အကျွန်ုပ်အား ထောက်ပံ့ပါ” ဟု ပြောလေ၏။ “အဆွေ ... ကောင်းပြီ၊ မစိုးရိမ်လင့်” ဟု ပြောဆို၍ မိမိ၌ရှိသော ပစ္စည်းဥစ္စာ ကျေးကျွန်အလုံးစုံကို တစ်ဝက်ခွဲ၍ ပေးလေ၏။ ဝိလိယသူဌေးကြီးလည်း ပေးအပ်သော ပစ္စည်းဥစ္စာ အလုံးစုံကို ယူဆောင်၍ ဗာရာဏသီပြည်သို့ ပြန်လေ၏။

ကူညီပေးငြား အဆွေထံသွား

နောက်အဖို့၌ သင်္ခသူဌေးကြီးအားလည်း ဘေးကြီးစွာဖြစ်၍ ပစ္စည်းဥစ္စာ အလုံးစုံ ဆုံးပါးပျက်စီးပြန်၏။ ထိုအခါ သင်္ခသူဌေကြီးသည် မိမိ ကိုးကွယ်ရာကို စုံစမ်းဆင်ခြင်လတ်သော် ငါသည် ဝိလိယသူဌေးကြီးအား ပစ္စည်းဥစ္စာ ကျေးကျွန်အလုံးစုံ ထက်ဝက်ခွဲ၍ပေးကာ ကျေးဇူးပြုထားဖူး၏။ ငါ့ကိုမြင်လျှင် စွန့်ပစ်မည် မဟုတ်။ ထိုသူဌေးကြီးထံ သွားမည်ဟု မယားကိုခေါ်၍ ဝိလိယသူဌေးကြီးထံ ခြေကျင်သွားကြလေ၏။

ဗာရာဏသီမြို့ပြင် ဇရပ်တစ်ခုသို့ရောက်လျှင် မိမိမယားအား “ရှင်မ ... ရှင်မနှင့် အတူသွားရန်မသင့်၊ငါ ဝိလိယသူဌေးကြီးထံရောက်လျှင် ယာဉ်တစ်ခုကို လွှတ်လိုက်မည်၊ ထိုယာဉ်ဖြင့် နောက်မှ လိုက်ခဲပါ၊ ယခုခဏ ဤဇရပ်မှာနေနှင့်ပါဦး” ဟု မှာကြားပြီးလျှင် ဝိလိယသူဌေးကြီးအိမ်သို့ သွားလေ၏။

ကျေးဇူးချေဖျက် နှင်ထုတ်လျက်

ဝိလိယ သူဌေးကြီးသည် အဆွေခင်ပွန်း ဖြစ်သော သင်္ခသူဌေးကြီးကိုမြင်လျှင် နေရာလည်းမပေး၊ ပျူငှာလောကွတ်လည်း မပြု၊ “အဆွေ ... ဘယ်အတွက် လာသနည်း” ဟု မေးလေ၏။ သင်္ခသူဌေးကြီးကြီး က “အဆွေ ... အဆွေတို့ကို တွေ့မြင်လို၍ လာပါသည်” ဟု ပြောလေ၏။ “တည်းခိုနေထိုင်ရန် နေရာရပြီလော” ဟု မေးပြန်ရာ၊ “အဆွေ ... မရသေးပါ၊ သူဌေးကတော်ကို မြို့ပြင်ဇရပ်မှာ ခဏထား၍ လာခဲ့ရပါသည်” ဟု ပြောလေ၏။ “အဆွေ ... သင်တို့အတွက် ဤအိမ်မှာ နေရာမရနိုင်၊ ရိက္ခာကိုယူ၍ တစ်နေရာရာမှာ ချက်ပြုတ်စားသောက်ပြီး ပြန်သွားကြပါ၊ နောက်မလာကြပါနှင့်” ဟု ပြောဆိုကာ ကျွန်တစ်ယောက်အား ငါ့အဆွေခင်ပွန်း၏ ပုဆိုးစွန်တွင် ဖွဲတစ်တုမ္ဗ(တစ်ပြည်)မျှ ထုပ်၍ပေးလိုက်ပါ” ဟု စေခိုင်းလေ၏။

ဝိလိယသူဌေးကြီးမှာ ထိုနေ့၌ပင် လှည်းအစီးတစ်ထောင်မျှ သလေးနီစပါးတို့ကို ကျီသွင်းစေ၏။ သူ ပြုဖူးသော ကျေးဇူးကို မသိတတ်သော သူခိုးကြီး ဝိလိယသူဌေးသည် စည်းစိမ်ဥစ္စာကို ထက်ဝက်ခွဲကာ ကုဋေလေးဆယ်မျှကို ပေးဖူးသည့် သင်္ခသူဌေးကြီးအား ဖွဲတစ်တုမ္ဗမျှ ပေးစေခြင်းကား ရှေ့သွားနောက်လိုက် မညီလွန်းသောအလုပ် ဖြစ်၏။

အဆွေယုတ်ပေးမူ သည်းခံသူ

ကျွန်လည်း ဝိလိယသူဌေးကြီး စေခိုင်းသည့်အတိုင်း ဖွဲတစ်တုမ္ဗကို တောင်းနှင့်ထည့်ကာ သင်္ခသူဌေးကြီးအား ပေးလေ၏။

သင်္ခသူဌေးကြီးလည်း “ကျေးဇူးကို မသိတတ်သော ဤသူယုတ်မာကား ငါ့ထံမှ ကုဋေလေးဆယ်မျှ စည်းစိမ်ဥစ္စာ ထက်ဝက်ကို ရခဲ့ဖူးပါလျက် ယခုအခါ ငါ့အား ဖွဲတစ်တုမ္ဗမျှ ပေးစေဘိ၏။ ယူရမည်လော၊ မယူဘဲ နေရမည်လော။ ဤဝိလိယသူဌေးကား ငါပြုခဲ့ဖူးသော ကျေးဇူးကို မသိ၊ အဆွေခင်ပွန်းကောင်းကို ပြစ်မှားလျက် အချစ်ကို ဖျက်ဘိ၏။ ငါသည် ဖွဲတစ်တုမ္ဗကို နည်းသည်ဟု မယူဘဲနေငြားအံ့၊ ငါကလည်း ပြန်၍ အချစ်ကို ဖျက်ရာရောက်ပေမည်။ သူက ဖျက်သော်လည်း ငါမဖျက်လို” ဟု ကြံစည်ကာ သူတော်ကောင်းတို့သဘော၌ တည်၍ ဖွဲတစ်တုမ္ဗကို ပုဆိုးစွန်၌ ထုပ်ကာ ယူခဲ့လေ၏။

သည်းမခံနိုင်ငြား သူဌေးမယား

သူဌေးကတော်လည်း သူဌေးကြီး ပြန်လာသည်ကို မြင်လျှင် “အရှင် ... ဘာရခဲ့သနည်း” ဟု မေးလေ၏။ “ရှင်မ ... ဖွဲတစ်တုမ္ဗ ရခဲ့သည်” ဟု ပြောလေလျှင် “ဘာလုပ်ရအောင် ယူလာခဲ့သနည်း” ဟု ပြောလေ၏။ “ဤဖွဲတစ်တုမ္ဗသည် ယူသွားသော ကုဋေလေးဆယ်နှင့် သင့်လျော်ပါသလော” ဟု ဆိုကာ ငိုကြွေးလေ၏။ သူဌေးကြီးလည်း -

“ရှင်မ ... မငိုကြွေးပါနှင့်၊ သူမိုက်တို့အား နည်း၍ မယူသည့်အတွက် အဆွေခင်ပွန်း ပျက်စီးတတ်၏။ ပညာရှိ လူလိမ္မာ ဖြစ်သော ငါတို့အား အဆွေခင်ပွန်း မပျက်စီးဘဲ ခိုင်မြဲရန် အနည်းငယ်သော ဖွဲတစ်တုမ္ဗမျှကိုပင် ယူခဲ့ရ၏” –

ဟု ဖျောင်းဖျ ပြောဆိုသော်လည်း အလွန်ဝမ်းနည်းလျင် ငိုကြွေး၍သာ နေလေ၏။

သူဌေးလင်းမယား လွန်စွာသနား

ထိုခဏဝယ် ဝိလိယသူဌေးကြီးထံ ပေးလိုက်သော သင်္ခသူဌေးကြီး၏ ကျွန်အလုပ်အကျွေးဟောင်း တို့သည် ဇရပ်တံခါးသို့ ရောက်လတ်သော် ငိုကြွေးသံကြားရ၍ ဇရပ်ပေါ်သို့ တက်ကြကုန်၏။ သင်္ခသူဌေးကြီးနှင့် သူဌေးကတော်မြင်လျှင် ခြေရင်း၌ဝပ်လျက် ငိုကြွေးကာ “သခင်တို့ ... ဤအရပ်သို့ ဘယ်အတွက် လာကြသနည်း” ဟု မေးကြကုန်၏။ သင်္ခသူဌေးကြီးလည်း အကြောင်းစုံကို ပြောကြားလေ၏။ ထိုအခါ ကျွန်အလုပအကျွေးတို့သည် “သခင်တို့ ... ဖြစ်လိုရာ ဖြစ်ပါစေ မစိုးရိမ်ကြပါလင့်” ဟု သက်သာရာရစေကြလျက် မိမိတို့အိမ်သို့ ဆောင်ယူကာ နံ့သာရေကို ချိုးစေ၍ ကောင်းမွန်စွာ ကျွေးမွေးပြုစုကြကုန်၏။ တခြားကျွန်အလုပ်အကျွေးဟောင်းတို့ကိုလည်း မိမိတို့သခင် လာကြောင်းကို ပြောကြားကြကုန်။

မင်းကြီးကြားလစ် ခေါ်မေးစစ်

နှစ်ရက်၊ သုံးရက် လွန်လျှင် သင်္ခသူဌေးကြီးကြီး၏ ကျွန်အလုပ်အကျွေးဟောင်းတို့သည် တိုင်ပင်ညီညွတ်ကာ နန်းရင်ပြင်သို့သွား၍ ထိုအကြောင်းကို အော်ဟစ်ကြွေးကြော်ကြကုန်၏။ မင်းကြီး ကြားတော်မူလျှင် ခေါ်စေ၍ မေးမြန်သောအခါ အကြောင်းစုံကို တင်လျှောက်ကြကုန်၏။ မင်းကြီးလည်း ထိုအကြောင်းကို သိလျှင် သူဌေးကြီး နှစ်ဦးကို ခေါ်စေ၍ ရှေးဦးစွာ သင်္ခသူဌေးကြီးကို “သူဌေးကြီး ... သင်သည် ဝိလိယသူဌေးကြီးအား ပစ္စည်းဥစ္စာ ကုဋေလေးဆယ်မျှ ပေးဖူးသည်ဆိုရာ မှန်ပါသလော” ဟု မေးလေ၏။ “အရှင်မင်းကြီး ... မှန်ပါသည်၊ ပျက်စီးဆင်းရဲသောအခါ အကျွန်ုပ်ထံ အားကိုး၍လာသော ဝိလိယ သူဌေးကြီးအား ပစ္စည်းဥစ္စာ သက်သက်သာ ပေးဖူးသည် မဟုတ်ပါ၊ သက်ရှိသက်မဲ့ ရှိသမျှ စည်းစိမ်ကို တစ်ဝက်ခွဲ၍ ပေးဖူးပါသည်” ဟု လျှောက်လေ၏။

မင်းကြီးလည်း တစ်ဖန် ဝိလိယသူဌေးကြီးကို “သူဌေးကြီး ... သင်္ခသူဌေးကြီး ပြောသည့်အတိုင်း မှန်ပါသလော” ဟု မေးလေ၏။ “အရှင်မင်းကြီး ... မှန်ပါသည်” ဟု လျှောက်လေ၏။ မင်းကြီးက တစ်ဖန် “သူဌေးကြီး ... ပျက်စီးဆင်းရဲသဖြင့် သင့်ထံသို့ အားကိုး၍လာသော သင်္ခသူဌေးကြီးအား ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ တစ်စုံတစ်ရာ ပူဇော်သက္ကာရကို ပြုပါသလော” ဟု မေးသောအခါ ဝိလိယ သူဌေးကြီးသည် ဆိတ်ဆိတ်သာနေ၏။ နောက်တစ်ဖန် “ သင်သည် သင်္ခသူဌေးကြီးအား ဖွဲတစ်တုမ္ဗကိုသာ ပေးသည်ဆိုသည်မှာ မှန်ပါသလော” ဟူ မေးပြန်သောအခါလည်း ဆိတ်ဆိတ်သာ နေပြန်၏။

ဥစ္စာပြန်ရ ပြည်ပြန်ကြ

ထိုအခါ မင်းကြီးသည် “သင် ဘာဖြစ်လို့ သည်လိုလုပ်ရသနည်း၊ သူ ပြုဖူးသော ကျေးဇူးကို အနည်းငယ်မျှမသိ၊ အလွန် ယုတ်မာ၏” ဟု ရေရွတ်လျက် ဝိလိယသူဌေးကို နှင်ထုတ်ကာ အမတ်တို့နှင့် တိုင်ပင်၍ “အမတ်တို့ ... ဝိလိယသူဌေး အိမ်၌ရှိသော ပစ္စည်းဥစ္စာ ကျေးကျွန်အလုံးစုံကို သင်္ခသူဌေးကြီးအား ပေးကြကုန်” ဟု အမိန့်ပေးလေ၏။

သင်္ခသူဌေးကြီးသည် “အရှင်မင်းကြီး ... အကျွန်ုပ်အား သူတစ်ပါးပစ္စည်းဥစ္စာကို အလိုမရှိပါ၊ အကျွန်ုပ် ပေးဖူးသော ပစ္စည်းဥစ္စာကိုသာ ပေးပါစေ” ဟု လျှောက်ထားလေ၏။ မင်းကြီးလည်း သင်္ခသူဌေးကြီး ပေးထားဖူးသော ပစ္စည်းဥစ္စာ ကျေးကျွန် အလုံးစုံ ပြန်၍ပေးစေ၏။ သင်္ခသူဌေးကြီးလည်း ကျွန်အလုပ်အကျွေး မိမိပေးထားဖူးသော ပစ္စည်းဥစ္စာ အလုံးစုံကို ရလျှင် ကျွန်အလုပ်အကျွေးပေါင်း ခြံရံကာ ရာဇဂြိုဟ်ပြည်သို့ ပြန်လေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ဝိလိယ သူဌေးကြီးသည် - ယခုအခါ ဒေဝဒတ်။

သင်္ခ သူဌေးကြီးသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ကျေးဇူးမမြင်၊ မိုက်ခေါင်တင်၊ အလျင်ပျက်စီးမယ်။

(၂) စည်းစိမ်တစ်ဝက်၊ ပေးဖူးလျက်၊ ပေးရက်ဖွဲနည်းငယ်။

(၃) ဝိလိယသူဌေး၊ ငမိုက်ခွေး၊ ဆပ်ပေးကျေးဇူးနှယ်။

အသမ္ပဒါဇာတ် ပြီး၏။