ဥဒုမ္ဗရဇာတ်

တိကနိပါတ် - ၄။ အဗ္ဘန္တရဝဂ် -(၂၉၈) ဥဒုမ္ဗရဇာတ်။ ။ မျောက်ငယ်အား ရေသဖန်း စသောအသီးများဖြင့် လှည့်စားဖြားယောင်းကာ နေရာကောင်း လိုက်ဂူကို အရယူသော မျောက်ကြီးအကြောင်း။

ရောက်လာအာဂန္တု ကောင်းစွာပြု

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် မထင်ရှားသော ရဟန်းတစ်ပါးသည် ပစ္စန္တရာဇ်ရွာငယ်၌ ကျောင်းဆောက်၍နေ၏။ ကျောင်းသည် မွေ့လျော်ဖွယ်ရှိ၏။ ကျောက်ဖျာရင်း၌ တည်၏။ မဏ္ဍပ် သဘင်ဌာန ရှိ၏။ ရေဖြင့် ချမ်းသာ၏။ ဆွမ်းခံရွာလည်း မနီးမဝေး အရပ်တွင် တည်ရှိ၏။ လူတို့သည် ချစ်မြတ်နိုးကုန်လျက် ဆွမ်းကို လှူဒါန်းကြကုန်၏။

ထိုအခါ ရဟန်းတစ်ပါးသည် ဒေသစာရီ လှည့်လည်လတ်သော် ထိုကျောင်းသို့ ရောက်လာ၏။ ကျောင်းရဟန်းလည်း အာဂန္တုကဝတ်ကို ပြုပြီးလျှင် နက်ဖြန် ဆွမ်းခံရွာသို့ခေါ်၍ ဆွမ်းခံဝင်၏။ လူတို့သည် မွန်မြတ်သော ဆွမ်းကိုလှူဒါန်းပြီးလျှင် နက်ဖြန်အတွက် ဖိတ်ကြပြန်၏။

ထိုအာဂန္တုရဟန်းသည် နှစ်ရက်၊ သုံးရက် စားသောက်ပြီးသော် ဥပါယ်တစ်ခုဖြင့် လှည့်စား၍ ကျောင်းနေ ရဟန်းကို နှင်ထုတ်ပြီးလျှင် ဤကျောင်းကို ငါယူမည်ဟု ကြံစည်ကာ ကျောင်းနေရဟန်းအား “ငါ့ရှင် ... အဘယ်ကြောင့် ဘုရားထံ အဖူးအမြော် မသွားသနည်း” ဟု မေးလျှင်၊ “အရှင်ဘုရား ... ကျောင်းကို စောင့်သူမရှိသောကြောင့် မသွားရပါ” ဟု ပြော၏၊ “ငါ့ရှင် ... သင် လာသည်တိုင်အောင် စောင့်မည်၊ သွားသာသွားပါ” ဟု ပြောဆိုလေ၏။

ရဟန်းအာဂန္တု ကျောင်းကိုလု

ကျောင်းနေရဟန်းသည် ဒါယကာတို့အား ငါလာသည်တိုင်အောင် အာဂန္တုမထေရ်ကို မမေ့ရစ်ကြလင့်ဟု မှာကြားကာ ဘုရားထံသို့ သွားလေ၏။ အာဂန္တုရဟန်းသည် ထိုအခါမှစ၍ ကျောင်းနေရဟန်း၏ အပြစ်ကို ပြောဆိုကာ ဒါယကာတို့ကို ဖျက်ဆီးနှင့်၏။ ကျောင်းနေရဟန်းလည်း ဘုရားကို ဖူးမြော်ပြီးလျှင် တစ်ဖန် ကျောင်းသို့ ပြန်လာ၏။ အာဂန္တုရဟန်းသည် ကျောင်းနေရဟန်းအား ကျောင်းကို မပေးလေ။ ထိုကျောင်းနေရဟန်းသည် ကျောင်းမရှိလျှင် တစ်ခုသောအရပ်၌နေ၍ နက်ဖြန် ရွာသို့ ဆွမ်းခံဝင်၏။ ဒါယကာတို့သည် ရိုသေခြင်း အမူမျှကိုလည်း မပြုကြကုန်၏။ ကျောင်းနေရဟန်းသည် နှလုံးမသာဘဲ တစ်ဖန် ဇေတဝန်ကျောင်းသို့သွားကာ ထိုအကြောင်းကို ရဟန်းတို့အား လျှောက်ထားလေ၏။

ရဟန်းတို့သည် တရားဘင်၌ ဤမည်သော ရဟန်းသည် ဤမည်သော ရဟန်းကို ကျောင်းမှနှင်ထုတ်၍ နေ၏ဟု စကားစပ်မိ၍ ပြောဆိုနေကြရာ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ ထိုအကြောင်းကို သိတော်မူလျှင် “ရဟန်းတို့ ... ယခုအခါ၌သာလျှင် ထိုအာဂန္တုရဟန်းသည် ဤအာဝါသိကရဟန်းကို နှင်ထုတ်သည် မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း နှင်ထုတ်ဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

မျောက်ကြီးလှည့်စား မျောက်ငယ်သွား

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် တောတစ်ခု၌ ရုက္ခစိုး ဖြစ်လေ၏။ မိုးကာလ၌ ခုနစ်ရက် ခုနစ်လီ မိုးစွေ၍နေ၏။

ထိုအခါ မျက်နှာနီသော မျောက်ငယ်တစ်ကောင်သည် မိုးမစိုသော ကျောက်ဂူတစ်ခုတွင် နေလတ်သော် မျက်နှာမည်းသော မျောက်ကြီးတစ်ကောင်သည် မိုးစို၍ ချမ်းအေးခြင်းဖြင့် နှိပ်စက်ရကား ထိုအရပ်သို့လာ၍ မျောက်ငယ်ကိုမြင်လျှင် မျောက်ငယ်ကို နှင်ထုတ်ပြီးလျှင် ငါနေမည်ဟု ကြံစည်ကာ ဥပါတယ်တံမျဉ်ဖြင့် ဝမ်းဗိုက်တွဲလျက် ဝဖြိုးသော အခြင်းအရာကိုပြပြီးလျှင် မျောက်ငယ်၏ရှေ့မှာရပ်လျက် -

“အို - မျောက်ငယ် ... ယခုအခါ ရေသဖန်းပင်၊ ပညောင်ပင်၊ ညောင်ချဉ်ပင်တို့သည် အသီးတွေ မှည့်၍နေကုန်၏၊ လာပါ ဤနေရာမှ ထွက်ပါ၊ စားလှည့်ပါ၊ အဘယ်ကြောင့် အဆာခံ၍ ညှိုးနွမ်းကာ နေဘိသနည်း” –

ဟု လှည့်ပတ်ဖြားယောင်းကာ ပြောဆိုလေ၏။ မျောက်ငယ်သည် မျောက်ကြီးစကားကိုကြားလျှင် ယုံကြည်သဖြင့် အသီးကိုစားလိုရကား နေရာမှထွက်ပြီးလျှင် တောသို့လှည့်လည်ကြည့်ရှုလတ်သော် တစ်စုံတစ်ခုသော သစ်သီးကို မမြင်သဖြင့် တစ်ဖန် ကျောက်ဂူသို့ ပြန်လာသောအခါ မိမိရောတွင် မျောက်ကြီးဝင်နေသည်ကိုမြင်လျှင် ငါ့နေရာကို လိုချင်၍ လှည့်စားဘိသည်၊ ငါလည်း တစ်ဖန် ပြန်၍ လှည့်စားဦးမည်ဟု ကြံစည်ကာ မျောက်ကြီးရှေ့တွင်ရပ်လျက် -

“အို-မျောက်ကြီး ... ယနေ့ ငါ အသီးမှည့်တို့ကို စားရသဖြင့် ဝဖြိုးသကဲ့သို့၊ ထို့အတူ ဝဖြိုးအောင်ဤနေရာမှထွက်၍စားပါ၊ ကြီးသူအား ပူဇော်လို၍ ပြောကြားခြင်း ဖြစ်ပါ၏” –

ဟု လှည့်ပတ်ဖြားယောင်းကာ ပြောဆိုပြန်လေ၏။ မျောက်ကြီးသည် မျောက်ငယ်၏စကးကို ကြားလျှင် -

“အို -မျောက်ငယ် ... တော၌ ကျင်လည်ကျက်စားသော မျောက်သည် တော၌ ကျင်လည်ကျက်စားသော မျောက်ကို လှည့်ပတ်ဖြားယောင်း၍ ပြောသောစကားကို မျောက်ငယ် ဖြစ်သော်လည်း မယုံကြည်ရာ၊ မျောက်ကြီး ဖြစ်သော ငါကား အဘယ်မှာ ယုံကြည်နိုင်အံ့နည်း” –

ဟု ပြောဆိုပြီးလျှင် “အချင်း မျောက်ငယ် ... ဟိမဝန္တာတော်တစ်ခုလုံး၌ သစ်သီးကြီးငယ်တို့သည် မိုးစိုသဖြင့် ကြွေကျလေကုန်ပြီ၊ သင့်နေရာကို ငါယူ၍ထားပြီ၊ သင့်ဖို့ နေရာမရှိ သွားလေတော့” ဟု နှင်ထုတ်လေလျှင် မျောက်ငယ်သည် အရပ်တစ်ပါးသို့ သွားရရှာလေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ မျောက်ငယ်သည် - ယခုအခါ ကျောင်းနေရဟန်း။

မျောက်ကြီးသည် - အာဂန္တုရဟန်း။

ရုက္ခစိုးနတ်သည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ရဟန်းငယ်ကျောင်း၊ ရလိုကြောင်း၊ ဖြားယောင်းရဟန်းကြီး။

(၂) ဘုရားဖူးသွား၊ နှင်ထုတ်ငြား၊ ကိုယ်ကားနေခဲ့ပြီ။

(၃) သစ်သီးဖြင့်မြှူ၊ မျောက်ငယ်ဂူ၊ လိမ်ယူမျောက်မည်းကြီး။

ဥဒုမ္ဗရဇာတ် ပြီး၏။