ဥပါဟနဇာတ်

ဒုကနိပါတ် - ၉။ ဥပါဟနဝဂ် -(၂၃၁) ဥပါဟနဇာတ်။ ။ မိမိနှင့် ဂုဏ်ပြိုင်သော တပည့်ရှုံး၍ မင်းကြီးအား ဖိနပ်ဥပမာဖြင့် အကြောင်းပြ လျှောက်ထားသော ဆင်ဆရာအကြောင်း။

ဆရာအံတု ပျက်စီးမှု

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဝေဠုဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်ဝယ် “ငါ့ရှင်တို့ ... ဒေဝဒတ်သည် ဆရာဖြစ်သော မြတ်စွာဘုရားကို စွန့်ပယ်ပြီးလျှင် မြတ်စွာဘုရား၏ ဆန့်ကျင်ဘက်ရန်သူဖြစ်၍ ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းသို့ရောက်ရသည်” ဟု စကားစပ်မိ၍ ပြောဆိုကာ နေကြကုန်၏။

ထိုအခါမြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ ထိုအကြောင်းကို သိတော်မူလျှင် “ရဟန်းတို့ ... ယခုအခါ၌သာ ဒေဝဒတ်သည် ဆရာဖြစ်သော ငါဘုရားကို စွန့်ပယ်ပြီးလျှင် ဆန့်ကျင်ဘက်ရန်သူဖြစ်၍ ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်သည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

ဖြူစင်စိတ်ဓာတ် ဆရာမြတ်

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္နဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ဆင်ဆရာမျိုး၌ ဖြစ်၍ အရွယ်ရောက်လတ်သော် ဆင်အတတ်ဝယ် အပြီးတိုင်အောင် တတ်မြောက်လေ၏။

ထိုအခါ ကာသိကရွာငယ်တစ်ရွာတွင်နေသော လုလင်ငယ်တစ်ယောက်သည် လာလတ်၍ ဆင်ဆရာထံ၌ အတတ်ပညာကို သင်ယူလေ၏။ အလောင်းတော်တို့ မည်သည်ကား အတတ်ပညာကို သင်ကြားပေးသည်ရှိသော် ဆရာစား အကြွင်ချန်ထားလေ့မရှိကုန်၊ မိမိတို့ တတ်သမျှသော အတတ်ပညာ အလုံးစုံကို အကုန်အစင် သင်ကြားပေးလေ့ရှိကုန်၏။ ထို့ကြောင့် ထိုလုလင်ငယ်သည် ဆင်ဆရာ တတ်သမျှ အတတ်ပညာကို အကုန်အစင် တတ်မြောက်လေ၏။

ဆရာ့ဂုဏ်ကို တုပလို

လုလင်ငယ်သည် ဆင်ဆရာအား - “ဆရာ .. အကျွန်ုပ်သည် မင်းကြီးထံ ခစားလိုပါသည်” ဟု ပြောလျှင် “အမောင် ... ကောင်းပြီ” ဟု ဝန်ခံကာ မင်းကြီးထံ သွားပြီးလျှင် “အရှင် မင်းကြီး ... အကျွန်ုပ်၏ တပည့်သည့် အရှင်မင်းကြီးတို့ထံ၌ ခစားလိုပါသတဲ့” ဟု လျှောက်၏။ “ဆရာ ... ကောင်းပြီ ခစားစေလော” ဟု ပြော၏။ “အရှင်မင်းကြီး ... ထိုလုလင်အား လခရိက္ခာကို သိတော်မူပါ” ဟု မေးလျှောက်၏။ “ဆရာ ထိုလုလင်ကား သင်၏တပည့်ဖြစ်သည်၊ သင်နှင့်တူမျှသော လခရိက္ခာကို ရမည်မဟုတ်၊ သင်တစ်ရာရလျှင် သင့်တပည့်ငါးဆယ်သာ ရလတ္တံ့၊ သင်နှစ်ခုရလျှင် သင့်တပည့် တစ်ခုသာ ရလတ္တံ့” ဟု ပြောလေ၏။

ဆရာသည် အိမ်သို့ပြန်ပြီးလျှင် ထိုအကြောင်းကို တပည့်လုလင်အား ပြောကြားလေ၏။ တပည့်လုလင်သည် ... “ဆရာ ... အကျွန်ုပ်သည် ဆရာတို့နှင့် အတူအမျှ အတတ်ပညာကို တတ်ပါ၏။ တူမျှသော လခရိက္ခာကို အကယ်၍ရပါမူ ခစားပါအံ့၊ မရပါမူ မခစားလိုပါ” ဟု ပြောကြားလေ၏။

ဆရာဥပါယ် နည်းယူဖွယ်

ဆရာသည် မင်းကြီးအား ထိုအကြောင်းကို ကြားလျှောက်ပြန်၏။ မင်းကြီးသည် “ဆရာ ... သင်တို့နှင့်တူမျှသော လခရိက္ခာကို ယူလိုလျှင် သင်တို့နှင့်တူမျှသော အတတ်ပညာကို ပြခြင်းငှာ အကယ်၍စွမ်းနိုင်ပါမူ တူမျှသော လခရိက္ခာကို ရမည်” ဟု ပြန်ကြားလိုက်၏။ ဆရာသည် မင်းကြီး ပြောလိုက်သော အကြောင်းကို တပည့်အား ပြောကြားပြန်လျှင် တပည့်လည်း အတတ်ပညာကို ပြမည်ဟု မင်းကြီးအား လျှောက်ထားစေ၏။ မင်းကြီးလည်း “ကောင်းပြီ နက်ဖြန်ပြကြလော” ဟု အမိန့်ပေးကာ စည်လည်စေ၏။

ထိုအခါ ဆရာသည် “ငါ၏ တပည့်ကား ငါဥပါယ်တံမျဉ်၌ နားလည်သည်ကို မသိလေ” ဟု နှလုံးသွင်းကာ ဆင်တစ်စီးကို ယူပြီးလျှင် တစ်ညဉ့်ချင်းလျှင် ဖောက်ပြန်သော အတတ်ပညာကို သင်ကြားလေ၏။

နက်ဖြန်နေ့ဝယ် လူတို့သည် ဆရာတပည့်နှစ်ယောက် အတတ်ပညာပြသည်ကို ကြည့်ရှုရန် မင်းရင်ပြင်၌ စည်းဝေးကြကုန်၏။ ဆရာသည် မိမိသင်ပြထားသော ဆင်ကိုစီးကာ မင်းရင်ပြင်သို့ သွား၏။ တပည့်လည်း နှစ်သက်ဖွယ်သော ဆင်ကိုစီးကာ မင်းရင်ပြင်သို့ သွား၏။ ထိုအခါ ဆရာတပည့်နှစ်ယောက်တို့သည် အတတ်ပညာကို ပြကြကုန်၏။ ဆရာသည် မိမိဆင်ကို တပည့်အား ပေး၍ ပြစေ၏။

ဆရာတုလေ တပည့်သေ

ထိုဆင်သည် သွားလော့ဆိုသည်ရှိသော် နောက်သို့ဆုတ်၏။ နောက်သို့ဆုတ်လော့ ဆိုသည်ရှိသော် ရှေ့သို့ပြေး၏။ ရပ်လော့ ဆိုသည်ရှိသော် ဝပ်၏။ ဝပ်လော့ ဆိုသည်ရှိသော် ရပ်၏။ ယူလော့ ဆိုသည်ရှိသော် ချလိုက်၏။ ချလော့ဆိုသည်ရှိသော် ယူ၏။

ထိုအခါ လူတို့သည် တပည့်အား “ဟယ် - ပြစ်မှားသော တပည့်ယုတ် ... သင်သည် ဆရာနှင့် တတ်ပညာကို ပြိုင်ခြင်းကို ပြုဘိ၏။ မိမိ၏ပမာဏကိုမသိ၊ ဆရာနှင့် အတတ်ပညာတူသည် မှတ်ထင်သလော” ဟု ငေါက်ငမ်း ဆဲဆိုရေရွတ်ကာ ခဲတုတ် လှံတံ စသည်တို့ဖြင့် ပစ်ခတ်ရိုက်ပုတ်ကြသောကြောင့် ပွဲအလယ်မှာပင် အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်လေ၏။

ဆရာဂုဏ်တက် ချီးမြှောက်လျက်

ဆရာသည် ဆင်ပေါ်မှ ဆင်းသက်ပြီးလျှင် မင်းကြီးထံသို့ ကပ်၍ -

“မြတ်သောမင်းကြီး ... မကောင်းသဖြင့် ချုပ်လုပ်အပ်သော ဖိနပ်သည် ခြေမပူဘဲ ချမ်းသာရန် ဝယ်၍ စိးအပ်သော်လည်း ဝယ်ယူ၍စီးသူ ခြေထောက်ကို ခဲစားကာ ဆင်းရဲကိုပွားစေသကဲ့သို့ မကောင်းသဖြင့် သင်ကြားအပ်သော အတတ်ပညာသည် သင်ကြားထားသူ လူယုတ်မာကို ခံစားကာ ဆင်းရဲကိုပွားစေ” – ဟု ဥပမာ၊ ဥပမေယျဖြင့် အကြောင်းပြကာ လျှောက်ထားလေ၏။ မင်းကြီးလည်း အလွန်နှစ်သက်တော်မူသဖြင့် ဆင်ဆရာအား များစွာသော စည်းစိမ်ကိုပေး၍ ချီးမြှောက်လေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ တပည့်သည် - ယခုအခါ ဒေဝဒတ်။

ဆင်ဆရာသည် - ယခုအခါ ငါဘုရားဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ယုတ်မာသူလျှင်၊ ပညာသင်၊ ချမ်းပင်ဆင်းရဲပွား။

(၂) သူတော်ကောင်းလျှင်၊ ပညာသင် ချင်းပင်ချမ်းသာပွား။

(၃) မကောင်းချုပ်မူ၊ ဖိနပ်ဟူ၊ စီးသူခြေကိုစား။

ဥပါဟနဇာတ် ပြီး၏။