မြန်မာစာပေ: တည်းဖြတ်မှု မူကွဲများ

စာဆိုလောကကြီနှင့်တကွ တိုင်းပြည်ကြီးပါ အစစအရာရာ

ပြန်လည်ထူထောင်နေရသောအချိန် ဖြစ်သော ကြောင့် မြန်မာစာပေသည်

 

ထွက်ဝံ့ဝံ့နှင့် ဇွတ်ရုန်းကန်လျှက် ထွက်လာရသော ညောင်ရမ်းခေတ်

စာပေသည် စကားပြေ ထွန်းကားသောခေတ် ဖြစ်လာလေသည်။

ထိုကျော်ကြီးလေးဆူတွင် ပါဝင်သော ဝရာဘိသဃသ္မနာထ

ဆရာတော်သည် ပါဠိသသသ္မကရိုက်ကျမ်းများတွင် နှံ့စပ်၍ မ

မပြုစုခဲ့ချေ။ အသီတိနိပါတ်တော်လာ မဟာသုတသော မဇာတ်ကိုသာ

အိမ်ဖွဲ့၍ မဏိကုဏ္ဍလဝတ္ထုကျမ်းကို ရေးသားခဲ့၏။ ထိုကျမ်းသည်

ပထမတန်းစား ကျမ်းကြီးဖြစ်ရာ ဆရာတော်၏ ဉာဏ်ကို

ဤကျမ်းတစ်စောင်ဖြင့်ပင် သိဒ္ဓိတင် အကဲခတ်နိုင်လေသည်။တောင်ဖီလာ

လေ့လာသော် ဝါကျရှည် ကြီးများ အသုံးပြုသည်ကို တွေ့ရ၏။ သို့သော်

ရှေးကျသော အသုံးအနှုန်းများကို ပယ်၍ ခေတ်သုံးစကား များကိုသာ

သုံးသဖြင့် နားလည်လွယ်လေသည်။

 

ညောင်ရမ်းခေတ် စာပေအဆင့်အတန်းသည် အင်းဝခေတ်ကို မမီဟု

အရေး အသားကို မမီချေ။ ညောင်ရမ်းခေတ်တွင် ထူးခြားသော စာပေမှာ

စကားပြေ၊ ပြဇာတ်၊ လူတားကဗျာများနှင့် အမေးတော်ပုံကျမ်း၊

ရှုပ်ထွေးမှု ကြောင့် စိတ်မအေးနိုင်ဘဲ စာဖွဲ့လိုစိတ် ကုန်နေရာ အားသစ်ကာ

ကြိုးကြိုးစားစား စာပေအားပေးသည့် သဘောဖြင့် ရေးလိုက် ရသဖြင့်

အထူးချီးကျူးထိုက်၏။ ဝန်ကြီး ပဒေသရာဇာသည် ညောင်ရမ်းခေတ်၏

အခက်အခဲမျိုးစုံကို ကျော်ကာနင်းကာ တပ်ပျက်ဗိုလ်သဖွယ် စာဆို